Έγραφα τις προάλλες ότι ήταν θετικό για τον Άρη το δείγμα των τριών αγώνων με τον Μάντζιο στον πάγκο του, αλλά αυτό δεν αρκεί, ότι ζητούμενο είναι η διάρκεια.
Κι ήρθε το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό για να επιβεβαιώσει πλήρως την άποψη που διατύπωσα.
Ο Άρης γνώρισε βαριά ήττα από τους "ερυθρόλευκους" στο "Γ. Καραϊσκάκης", αλλά αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Δεν έχει και πολύ μεγάλη διαφορά μια ήττα με 2-0 από μια ήττα με 4-1. Το ζητούμενο είναι πώς εμφανίστηκε ο Άρης. Μετά από ένα σερί τριών νικών, εμφανίστηκε ανταγωνιστικός, κοίταξε στα μάτια τον Ολυμπιακό, τον έπαιξε ως ίσος προς ίσο?
Η απάντηση είναι "όχι". Κι εδώ είναι το ζήτημα για τον Άρη. Όχι στη βαριά ήττα, αλλά στο αν η βελτίωση του είναι τέτοια που να του επιτρέπει να έχει μια σταθερότητα στην απόδοση του, να ανταποκρίνεται και σε πιο δύσκολες, πιο απαιτητικές συνθήκες. Χρειάζεται δουλειά ακόμη ο Άρης. Δεν χωράει αμφιβολία επ' αυτού. Μια ομάδα που στήθηκε λάθος το καλοκαίρι, που πολλές από τις επιλογές της δεν της βγήκαν, που χρειάστηκε να αλλάξει προπονητή, δεν διορθώνεται τόσο εύκολα.
Θέλει χρόνο. Θέλει υπομονή και μεγάλη προσπάθεια. Είναι προτιμότερο η διαχείριση στον Άρη να γίνεται με όρους αυτοσυγκράτησης, παρά με όρους ενθουσιασμού ο οποίος δεν πατάει κάπου συγκεκριμένα.
Θέλω να πω ότι καλό είναι όταν έρχονται θετικά αποτελέσματα να τα χαίρονται οι "κίτρινοι", αλλά να μην πιστεύουν κιόλας ότι λύθηκαν όλα τα προβλήματα τους. Ο Άρης δεν έχει άλλη επιλογή από την διαρκή μάχη για την βελτίωση και την ενίσχυση της αγωνιστικής δυναμικής του.
Ώστε να μπορέσει, βέβαια, να διεκδικήσει την επίτευξη κάποιου στόχου που να είναι άξιος αναφοράς κι όχι τον αυτονόητο, της εξόδου, δηλαδή, στην Ευρώπη, όπου αποκλείεται από τους πρώτους προκριματικούς γύρους.
