Νίκος Τσατσακλάς: Ο τυφλός δρομέας που έχει τρέξει 46 αγώνες

Πιστός στο ραντεβού του με τις μεγάλες διαδρομές παρέμεινε για ακόμη μια χρονιά ο Νίκος Τσατσακλάς συμμετέχοντας στον 17^ο Διεθνή Μαραθώνιο «Μέγας Αλέξανδρος» που έγινε στη Θεσσαλονίκη. 

Με οδηγό τη θέληση και τα μάτια της ψυχής του και με τη βοήθεια της Γεωργίας Λαμπροπούλου, ο 71χρονος έτρεξε 42 χλμ, πέρασε τη γραμμή του τερματισμού σε κάτι περισσότερο από 5,5 ώρες και απέδειξε ξανά στον εαυτό του ότι το πρόβλημα όρασης είναι απλά το πιο δυνατό του χαρακτηριστικό. 

Ο κ. Νίκος μίλησε στο Metrosport.gr για το πώς άρχισε το ταξίδι του στον στίβο, την εμπειρία του Μαραθωνίου και τη συμμετοχή του στους Παραολυμπιακούς Αγώνες το 2004. Ήρθαμε σε επαφή και με τη συνοδό του, Γεωργία Λαμπροπούλου, η οποία μας μίλησε για το ρόλο του συνοδού και τις πιθανές δυσκολίες στη συνεργασία με τα άτομα με αναπηρία.

Νίκος Τσατσακλάς: «Άλλαξε η ζωή μου με το τρέξιμο»

Πώς βιώσατε την εμπειρία του Μαραθωνίου;

«Ήταν μια όμορφη εμπειρία. Το απόλαυσα. Έχω τρέξει τέσσερις ή πέντε φορές τη διαδρομή αυτή και είναι ευχάριστη, ειδικά όταν περνάς από τη Λεωφόρο Νίκης. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, κουράστηκα λόγω της ζέστης και κατέβασα ρυθμό. Αγχώθηκα εκείνη τη στιγμή μήπως δεν προλάβω να τερματίσω. Δεν ήθελα να μείνω εκτός χρόνου. Τα κατάφερα, όμως, πέρασα τον τερματισμό. Είμαι ικανοποιημένος με τις επιδόσεις μου. Θα ήθελα να ευχαριστήσω και για την πρόσκληση την Επιτροπή και τους εθελοντές που μας βοηθούσαν και μας εμψύχωναν. Ήταν ο 46χρονος αγώνας μου και περάσαμε πολύ όμορφα».

Ποια τα συναισθήματα σας στον τερματισμό;

«Ήμουν χαρούμενος. Δεν είχα πάει καλά στον κλασικό αλλά αυτή τη φορά πήγα πολύ καλά. Τερμάτισα. Θα ήθελα έναν καλύτερο χρόνο αλλά μεγαλώσαμε πια. Χάρηκα διπλά γιατί συμμετείχε και ο γιος μου, ο Παναγιώτης. Πήγε πολύ καλά και με ικανοποίησε αυτό ιδιαίτερα. Η ενασχόληση μου αυτή μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω ανθρώπους. Έχω κάνει πολλούς φίλους».

Το πρόβλημα στην όραση το έχετε εκ γενετής;

«Γεννήθηκα με πρόβλημα και στα δυο μάτια. Κατάφερνα να ξεχωρίσω σκιές και μπορούσα να καταλάβω πότε με πλησίαζε κάποιος. Τώρα αν δε μου μιλήσεις, δεν θα ξέρω ότι είσαι εσύ Καθώς περνούσαν τα χρόνια δυσκολευόμουν να δω και από το άλλο και πριν από μια δεκαετία περίπου άρχισα να μη βλέπω καθόλου. Έζησα τη ζωή μου, παντρεύτηκα, έκανα δύο παιδιά και είμαι ευγνώμων για ό,τι έχω ζήσει. Το πρόβλημα στην όραση δεν με επηρέασε τόσο πολύ και ούτε τώρα με επηρεάζει. Τρέχω, μαγειρεύω, κάνω βόλτες, μπορώ και κάνω τα πάντα».

Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το τρέξιμο;

«Ήμουν τηλεφωνητής στο ταχυδρομείο. Από τη στιγμή που πήρα σύνταξη, αρρώστησα. Δεν μπορούσα να κάθομαι και να μην κάνω τίποτα. Άρχισα να παίζω μπάλα, ξέρεις αυτή με τα κουδουνάκια, αλλά μετά δοκίμασα το τρέξιμο. Εκεί βρήκα νόημα στη ζωή. Άρχισα να τρέχω και κάθε φορά γινόμουν καλύτερος. Για μένα είναι τρόπος ζωής. Ο πρώτος μου Μαραθώνιος ήταν στη Νέα Υόρκη μετά από πρόσκληση. Ένιωσα τόσο μεγάλη ικανοποίηση και συνέχισα».

Πώς ήταν η εμπειρία των Παραολυμπιακών;

«Ήθελα πολύ να τρέξω στους Παραολυμπιακούς. Έπρεπε να πιάσω το όριο, όμως. Τα κατάφερα! Το έπιασα και βρέθηκα σε αυτή τη μεγάλη γιορτή. Είναι μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες μου. Ο τερματισμός μου στο Καλλιμάρμαρο ήταν υπέροχος, ένιωθα τόσο συγκινημένος».

Πού προπονείστε;

«Παλαιότερα, πήγαινα σε ένα γυμναστήριο εδώ κοντά και έκανα διάδρομο. Μετά την καραντίνα, έβγαλαν τους διαδρόμους και κάνουν μόνο πιλάτες εκεί. Έτσι, δεν έχω χώρο για προπόνηση».

Και τι λύση βρήκατε;

«Προσπαθώ κάθε εβδομάδα να πηγαίνω να τρέχω σε μικρούς αγώνες. Έτσι έχω πάντα καλή φυσική κατάσταση και διατηρούμαι σε φόρμα».

Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του συνοδού;

«Ο Μαραθώνιος είναι η ζωή μου και ο συνοδός μου είναι το άλλο μου μισό. Χωρίς εκείνον δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Ακούνε πολλά αρνητικά σχόλια και στεναχωριούνται αλλά είναι εκεί κάθε φορά. Μας προσέχουν. Έχουν την ευθύνη μας. Χωρίς αυτούς δεν μπορούμε να τρέξουμε. Νιώθω τόσο απελευθερωμένος όταν τους έχω δίπλα μου. Χωρίς αυτούς είμαι ένα τίποτα, τους έχω εμπιστοσύνη».

Ποιο είναι το κίνητρο που σας βοηθά να συνεχίσετε όντας στα 71 σας;

«Για μένα το τρέξιμο είναι η ζωή μου. Νιώθω άρρωστος όταν δεν τρέχω. Το αγαπώ, παθιάζομαι. Χαίρομαι περισσότερο τη ζωή από τότε που άρχισα να τρέξω».

Ποιος είναι ο επόμενος στόχος;

«Θέλω να συμμετέχω στον κλασικό μαραθώνιο της Αθήνας. Θα προσπαθήσω και θα είμαι εκεί».

Γεωργία Λαμπροπούλου: «Έχεις την ευθύνη ενός ανθρώπου – Δεν είναι πάντα εύκολο»

Ποιος ο ρόλος των συνοδών;

«Είναι αρκετά σημαντικός. Ένας συνοδός προσέχει τον εαυτό του και τον άνθρωπο που έχει δίπλα του. Πρέπει να είσαι σε εγρήγορση για να προστατεύσεις τον άνθρωπο με αναπηρία που συνοδεύεις. Έχεις την ευθύνη ενός ανθρώπου. Χρειάζεται προσοχή ώστε να τερματίσει και να είναι υγιής. Πρέπει να γίνεις ένα, να έχεις τον ίδιο ρυθμό, να τον εμψυχώνεις, να τον στηρίζεις και να καταλαβαίνεις τι του συμβαίνει».

Πόσο εύκολη είναι η συνεργασία;

«Δεν είναι πάντα εύκολη η συνεργασία. Από τη μία, μπαίνουν στο τρυπάκι της σύγκρισης πολλές φορές και αναρωτιούνται εσύ μπορείς, εγώ γιατί να μην μπορώ. Γίνονται επίμονοι και χρειάζεται υπομονή και οι κατάλληλες λέξεις για να μπορέσεις να τους εξηγήσεις ότι μπορούν να κάνουν κάποια πράγματα ενώ σε άλλα χρειάζονται βοήθεια. Είναι λογικό και αναμενόμενο. Εξάλλου, ο καθένας μας δεν έχει αναρωτιέται αυτός το έκανε, εγώ γιατί όχι; Από την άλλη, πολλές φορές κρύβουν την πραγματική τους κατάσταση. Είναι κουρασμένοι και σου λένε είμαι τέλεια, μπορώ να συνεχίσω, πάμε πιο γρήγορα. Εσύ τον βλέπεις και καταλαβαίνεις ότι θα καταρρεύσει».

Πώς είναι η συνεργασία με τον κ. Νίκο;

«Είναι άψογη η συνεργασία μας. Ποτέ δεν τον αντιμετώπισα σαν άνθρωπο με ειδικές ανάγκες. Τον επιβραβεύω και τον «μαλώνω» όταν χρειάζεται. Θέτω όρια και η συνεργασία μας είναι εξαιρετική».

Κατά τη διάρκεια του αγώνα, πώς ενημερώνετε τον άνθρωπο με αναπηρία;

«Έχουμε ένα σχοινάκι περίπου 30 εκατοστά και συνήθως σε κάθε λακκούβα ή άλλο εμπόδιο, ενημερώνουμε. Ο Νίκος κάποιες φορές με ακουμπά στο χέρι για να νιώθει σιγουριά. Το δύσκολο είναι στις μεγάλες διαδρομές που εκεί χρειάζεται να είσαι σε μια διαρκή εγρήγορση. Επιπλέον, περιγράφουμε το τοπίο γύρω μας. Να ξέρει τι βλέπει και πού είμαστε».

Πώς αντιμετωπίζετε ένα έκτακτο περιστατικό (π.χ. λιποθυμία);

«Χρειάζεται ψυχραιμία. Ενημερώνουμε τους ειδικούς και προχωράμε τη διαδικασία».

Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news.

Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook