Δύο νέες μαρτυρίες για τον ηρωικό Ταγματάρχη Καταδρομών Γεώργιο Κατσάνη είδαν το φως της δημοσιότητας σήμερα μέσα από την εκπομπή «Πρωτοσέλιδο» του «Σίγμα». Ο Ελλαδίτης αξιωματικός θυσιάστηκε στις 21 Ιουλίου 1974 στον Άγιο Ιλαρίωνα, επικεφαλής της 33ης Μοίρας Καταδρομών. Τα οστά του βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο στα κατεχόμενα, σε στρατόπεδο του τουρκικού κατοχικού στρατού και ταυτοποιήθηκαν από την Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων. Το «SigmaLive» έκανε χθες εκτενές αφιέρωμα στη ζωή του.
Για τον «αθάνατο Κατσάνη» πρώτος μίλησε ο Λάμπρος Κακουλλής που πολέμησε μαζί του, σημερινός Πρόεδρος του Συνδέσμου της 33ης Μοίρας Καταδρομών. Με έκδηλη συγκίνηση είπε «πως εγώ ζω γιατί αυτός με έσωσε. Ακόμα είναι στ’ αυτιά μου οι διαταγές για να με κατεβάσουν τραυματία από τα υψώματα». Ο Κακουλλής, με αδελφό πεσόντα, είχε τραυματιστεί σοβαρά στην μάχη με τον Τούρκο εισβολέα, με ριπή στην κοιλιά. Με ενέργειες του Κατσάνη μεταφέρθηκε άμεσα στο Νοσοκομείο με λαντ-ρόβερ, σώζοντας τον από βέβαιο θάνατο. Είπε πως ο Διοικητής του ήταν «ένας άνθρωπος ήρεμος, πράος, ενθουσιώδης, χαρούμενος, πάντοτε σε κέρδιζε με τον τρόπο του, πάντοτε ήταν παρών σε όλους μας, πιο πολύ χρόνο, πιστεύω αφιέρωνε σ’ εμάς παρά στην οικογένειά του». Ο κ. Κακουλλής πρόσθεσε πως «γι’ αυτό, για μας ο άνθρωπος, ο ήρωας, ο αθάνατος αυτός θρύλος είναι ο πατέρας μας, ο αδελφός μας, ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Έχουν γράψει πάρα πολλοί, πάρα πολλά, είναι πολύ λίγα και δεν μπορούν να γραφτούν σε γραμμές αυτά που έκανε αυτός ο θρύλος».
Συγκλονισμένος, τελείωσε την παρέμβασή του πως «μετά από 46 χρόνια, εύχομαι να γαληνέψει η ψυχή του και να μας συγχωρέσει γιατί δεν κάναμε όλοι μας όπως έκανε αυτός» και έκλεισε βουρκωμένος: «Γεννήθηκε στο Σιδηρόκαστρο, απέναντι στα βουνά είναι τα Οχυρά Ρούπελ. Με αυτά μεγάλωσε, με αυτούς τους ανθρώπους μεγάλωσε, και έτσι ήρθε στην Κύπρο. Για την Κύπρο, για την Ελλάδα, και πολέμησε γιατί έτσι αισθανόταν. Ήτανε Έλληνας. Μας έλεγε: “Χύστε ιδρώτα τώρα, για να μην χύσουμε αίμα”».
Ο Γιώργος Εμμανουήλ, επίσης μέλος του Συνδέσμου, είπε για τον «πατέρα» Διοικητή τους: «Κατάφερε να μας κερδίζει εν καιρώ ειρήνης, κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη μας, την αγάπη μας, τον σεβασμό μας, τον θαυμασμό μας. Θα μπορούσα να μιλώ πολλή ώρα για τον Κατσάνη». Ο κ. Εμμανουήλ μίλησε με λεπτομέρειες για την επικίνδυνη αποστολή στον Άγιο Ιλαρίωνα: «Οι Τούρκοι ήταν οχυρωμένοι από το 1963. Μια περιοχή ήθελαν πάση θυσία γιατί έλεγχε τη διάβαση Κερύνειας προς Λευκωσία. Και είχαν ήδη την ίδια ημέρα φτάσει, στις 2:00 το απόγευμα μια μοίρα αλεξιπτωτιστών από την Τουρκία, με ελικόπτερα, για να την προστατέψουν και να την ενισχύσουν».
Ο κ. Εμμανουήλ εξήγησε πως ο Κατσάνης τόνωνε το ηθικό των ανδρών του, παρά την αριθμητική υπεροχή του Τούρκου εισβολέα: «Εμείς είμαστε δύο λόχοι, κουτσουρεμένοι, με αρκετούς τραυματίες από την πρωινή επιδρομή των Τούρκων στη φάλαγγα που πηγαίναμε από Λευκωσία προς την Κερύνεια. Ο Διοικητής μας τα ήξερε όλα αυτά, θυμάμαι τα λόγια του που είπε, “παιδιά μου ξέρω πόσο κουρασμένοι είσαστε, αλλά να ξέρετε ότι εκεί που σταματά η σωματική δύναμη ξεκινά η ψυχική. Στις 11:00 η ώρα θα πάμε να πάρουμε τα υψώματα, και στις 12:00 θα έρθει Πεζικό και βαρέα όπλα να μας αντικαταστήσουν”.»
Συνεχίζοντας, ο κ. Εμμανουήλ περιέγραψε τους κινδύνους της τρίωρης διείσδυσης σε εχθρικό έδαφος. Στις 11:00, όπως αναφέρει, έφτασαν με τον Διοικητή τους να είναι πρώτος εκεί και να τους περιμένει. Κατέλαβαν μια σειρά από υψώματα, σκαμμένα με πολυβολεία, έχοντας τρεις τραυματίες, με ένα εξ αυτών τον κ. Κακουλλή. «Η μάχη δεν περιγράφεται», είπε χαρακτηριστικά, «δεν μπορείς να περιγράψεις την μάχη, μόνο στις ταινίες περιγράφονται».
Ο Ταγματάρχης Κατσάνης γνώριζε ότι ανέβηκαν με ελαφρύ οπλισμό, όπως ανεβαίνουν οι καταδρομείς για καταδρομική επιχείρηση, «ούτε παγούρια, ούτε κράνη, ούτε σήματα, όσο πιο ελαφριά και όσο πιο λίγα πυρομαχικά», για να μπορούν να κινούνται γρήγορα. Ο κ. Εμμανουήλ θυμάται πως «όταν όμως ξημέρωνε η μέρα και δεν εμφανίστηκε από πουθενά η αντικατάσταση από βαρέα όπλα και πεζικό, καταλαβαίνετε ότι τα πράγματα ήταν πάρα πολύ δύσκολα από μας γιατί απέναντί μας είχαμε πέραν των 600 Τούρκων, εξοπλισμένων με τα όπλα του ΝΑΤΟ τότε». Σύμφωνα με τον καταδρομέα του 1974, «ο Διοικητής ίσως αντιλαμβανόταν καλύτερα από εμάς τι θα επακολουθούσε. Όμως, κινούταν σαν να ήταν σε στίβο μάχης. Με το πιστόλι στο χέρι, μπροστά από μας. Καταλαβαίνεις ότι αυτός ήτανε θηρίο. Όταν βλέπεις ένα Διοικητή να είναι μπροστά από όλους. Δεν λογάριαζε ούτε σφαίρες, ούτε βλήματα που έπεφταν βροχή, ούτε πολυβόλα από απέναντι που ήταν γεμάτη η βουνοκορφή.»
Κλείνοντας, ο κ. Εμμανουήλ έκανε αναφορά και στους άλλους αξιωματικούς της Μοίρας «οι οποίοι τραυματισμένοι πολεμούσαν και αυτοί ηρωικά, μπροστά από εμάς», κάνοντας αναφορά στον Υπολοχαγό Νικόλαο Κατούντα, που έδωσε και αυτός την ζωή του για την Κύπρο. Πρόσφατα, ο Δήμος Αραδίππου ονοματοδότησε οδό στην μνήμη του ήρωα Κατούντα.
πηγή: sigmalive
