Ναζίρη: «Έχω απωθημένο να πηδήξω 13 μέτρα, από μικρή ο στίβος ήταν η διαφυγή μου»

Συνέντευξη στον Πέτρο Χαριζακλή - Φωτορεπορτάζ: Κώστας Μιχαλόπουλος

Χαμηλών τόνων, πεισματάρα και δυναμική. Τα έχει καταφέρει μόνη της στη ζωή και έχει απωθημένο να πηδήξει 13 μέτρα. Όχι πως δεν τα έχει καταφέρει στο παρελθόν, αλλά οι προσπάθειές της ήταν άκυρες στις λεπτομέρειες. Η Σπυριδούλα Ναζίρη είναι τριπλουνίστρια και προπονείται στη Θεσσαλονίκη. Η διάδοχος της Πηγής Δεβετζή, όπως την έχουν χαρακτηρίσει πολλάκις στο παρελθόν, μίλησε στο Metrosport.gr σε μια συνέντευξη-ποταμό για όλους και για όλα.

Έχασε τη μαμά της σε ηλικία 15 ετών και τη μεγάλωσαν οι αδερφές της. Το γεγονός αυτό την έκανε πιο σκληρή και την έμαθε να παλεύει με τις δικές της δυνάμεις. Μεγάλωσε απότομα και ο στίβος ήταν η διέξοδός της. Μέχρι το 2017 τα πήγαινε εξαιρετικά, είχε ρεκόρ 12,83μ. στο τριπλούν και είχε όλα τα φόντα να βρεθεί σε διεθνείς διοργανώσεις. Δύο σοβαρά συμβάντα όμως οδήγησαν την καριέρα της σε καθοδική πορεία. Το 2017 τραυματίστηκε σοβαρά στον πρόσθιο χιαστό και το 2020 εκεί που είχε αρχίσει να μην φοβάται πλέον, της μετρήθηκε λανθασμένα ένα άλμα για 10,94μ. αντί για 11,94μ.

Μίλησε για την καριέρα της στο στίβο, το παρελθόν στον Έβρο και την Πηγή Δεβετζή, την οικογένειά της και τις δυσκολίες που πέρασε, ενώ αναφέρθηκε στο πότε και πως ξεκίνησε τον στίβο και τις εγκαταστάσεις της στη γενέτειρά της στο Διδυμότειχο. Η 27χρονη τριπλουνίστρια σχολίασε την πιο δυνατή της στιγμή στον στίβο, ενώ αναφέρθηκε στην έλλειψη βοήθειας από τον ΑΣ Άρης και πως πλέον ετοιμάζεται να μετακομίσει στον ΓΣ Ηρακλή. Η Ναζίρη αποκάλυψε πως ο μοναδικός που την βοήθησε από τον Άρη, κυρίως στο θέμα του ρουχισμού, ήταν για δύο χρονιές ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ, Θοδωρής Καρυπίδης, τονίζοντας πως μετά από τα δύο πρώτα χρόνια δεν υπήρχε η σωστή επικοινωνία με τους ανθρώπους του ΑΣ Άρης.

Το ραντεβού ήταν προγραμματισμένο ένα φθινοπωρινό πρωί που έμοιαζε με καλοκαίρι λόγω θερμοκρασίας, λίγο μετά την ολοκλήρωση της προπόνησης της Σπυριδούλας. Μετά τις απαραίτητες συστάσεις, μπήκαμε στο εσωτερικό του Καυτανζογλείου για να κάνουμε τη φωτογράφιση που αφορούσε τη συνέντευξη. Το κλίμα είναι εξαρχής καλό, με την 27χρονη αθλήτρια να είναι χαμογελαστή παρότι κουρασμένη από τη δίωρη προπόνηση που είχε προηγηθεί. Της εξηγώ τι θέλω να κάνουμε και είναι σύμφωνη να κάνει μερικά άλματα για τον φακό του Κώστα Μιχαλόπουλου. 

Η χημεία υπάρχει μεταξύ μας εξαρχής, δείχνει να με καταλαβαίνει και δεν παραπονιέται παρά τις πολλές λήψεις. Κάποια στιγμή χρειάζεται να περάσουμε μέσα από τον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου, όπου γίνονται ποδοσφαιρικοί αγώνες ενώ προπονούνται και αρκετοί αθλητές. Βλέπω το βλέμμα της να είναι απογοητευμένο και την ρωτάω τι συνέβη. Παραδέχεται πως γενικότερα το ταρτάν και το χορτάρι είναι σε καλύτερη κατάσταση στο βοηθητικό γήπεδο του Καυτανζογλείου, όπου συνηθίζει να προπονείται, παρά στο κεντρικό.

Αφού ολοκληρώνεται η φωτογράφιση πάμε στις κερκίδες για να ξεκινήσουμε τη συνέντευξη. Πρώτο σχόλιο πριν ξεκινήσει η κουβέντα μας είναι χιουμοριστικό, «είναι πολλές οι ερωτήσεις σου» σχολιάζει. «Είναι αρκετές» παραδέχομαι και ξεκινάμε.

-Γεια σου Σπυριδούλα. Ξεκινώντας θα ήθελα να μου πεις τους στόχους της φετινής χρονιάς.

«Οι στόχοι μου εδώ και πολύ καιρό είναι ίδιοι. Επειδή δουλεύω και κάνω προπόνηση ταυτόχρονα, δεν βγαίνουν πάντα. Έχω περάσει ένα χειρουργείο που με ταλαιπωρεί από το 2017 και το αν θα επιστρέψω δεν ήταν σίγουρο, για να κάνω ξανά τριπλούν. Ήταν πρόσθιος χιαστός, δεν ήταν απλό χειρουργείο. Γύρισα σταδιακά, όταν το έπαθα ήταν 2017 και είχα ρεκόρ 12,83μ. 

Μετά έπεσε η απόδοσή μου και από τότε μου έμεινε πως θέλω να κάνω 13 μέτρα. Γι’ αυτό συνεχίζω και είμαι στον στίβο, για να μου φύγει αυτό το απωθημένο. Δεν έχω στόχο να πάω σε διεθνείς διοργανώσεις, ξέρω μέχρι που μπορώ να φτάσω γιατί ξέρω μέχρι που μπορώ να κάνω προπόνηση και μέχρι που είναι εφικτό. Είμαι τόσο συνειδητοποιημένη, δεν μπορώ να σου πω πως θα πάω Παγκόσμιο ή Ολυμπιακούς Αγώνες. Θα προσπαθήσω να κάνω και φέτος 13 μέτρα, ας κάνω 13,20μ. για να κάνω ατομικό ρεκόρ.

Να ξέρω πως θα έχω σταματήσει από τον στίβο με ένα ατομικό ρεκόρ. Δεν είναι πως σκέφτομαι να τα παρατήσω, αλλά έχω κουραστεί. Δεν υπάρχει κάποια βοήθεια, έχασα τη μαμά μου στα 15 μου και μεγάλωσα με τις αδερφές μου. Η μόνη μου διαφυγή ήταν το γήπεδο, ο μπαμπάς στην αρχή δεν βοηθούσε. Αργότερα αρχίσαμε να έχουμε καλές σχέσεις, ήμουν η μόνη ανήλικη. Πήγαινα σχολείο και προπόνηση. Με έσωσε η προπόνηση. Οι αδερφές μου με βοηθούσαν αλλά σε τι βαθμό, τι να πρωτοκάνουν; Όσο μεγάλωνα έπρεπε να συντηρήσω τον εαυτό μου. Σκέψου πως δουλεύω και κάνω και προπόνηση. Κάθε χρόνο νιώθω όλο και πιο κουρασμένη, αλλά μπορεί να μου βγει. Σημασία έχει πως είμαι υγιής».

-Το 2023 ως χρονιά τι γεύση σου άφησε; Είχες λίγους αγώνες, γιατί συνέβη αυτό;

«Είχα λίγους αγώνες γιατί η ομάδα μου (σ.σ. ΑΣ Άρης) δεν με κατέβαζε στο Πανελλήνιο. Επειδή το Πανελλήνιο Κλειστό στο ΣΕΦ δεν δίνει βαθμούς στην ομάδα, δεν με ρώτησαν καν αν θέλω να κατέβω. Τους είπα πως θέλω να κατέβω και τελευταία στιγμή με δήλωσαν χωρίς να μου καλύπτουν τα έξοδα. Είπαν πως θα πληρώσουν την τελευταία ημέρα τα μεταφορικά, αλλά δεν γινόταν να κατέβω με το ΚΤΕΛ μία μέρα πριν το Πανελλήνιο. Τα μίτινγκ στην Αθήνα είχαν γεμίσει από ξένες αθλήτριες και δεν είχε χρόνο για πολλές Ελληνίδες. Πήγα και στο Πανελλήνιο ανοιχτού στον Βόλο, γιατί θα έδινα βαθμούς στην ομάδα μου».

-Στα Ζαχαριάδεια τα πήγες εξαιρετικά παίρνοντας την 3^η θέση με 11.76. Τι κράτησες από εκείνον τον αγώνα;

«Τα πήγα αρκετά καλά και ήμουν μετά από βάρδια στη δουλειά. Δεν κράτησα την επίδοση, γιατί είχα πολύ καλά άλματα και ήταν άκυρα για ελάχιστα. Κρατάω πως έτρεχα πολύ ωραία, έμπαινα ωραία στη βαλβίδα, έκανα το τρίτο μου βήμα προς το σκάμμα που έχω λίγο θέμα αλλά εκείνη τη μέρα μου έβγαινε. Απλά δεν μου βγήκε το έγκυρο. Μια επίδοση που με έφερε στην 3^η θέση».

-Το 2020 στο πανελλήνιο κλειστού στίβου δεν μέτρησε σωστά η προσπάθειά σου για λάθος ενός κριτή (10,94μ. αντί για 11,94μ.) και δεν μπορούσες να κάνεις κάτι μετά, μένοντας εκτός τελικού. Θέλεις να μου περιγράψεις τι έγινε και πως ένιωσες μετά;

«Που το βρήκες αυτό (σ.σ. γέλια), έχουν περάσει τρία χρόνια. Τότε ο προπονητής μου δεν μπορούσε να έρθει στην Αθήνα και κατέβηκα με την παλιά προπονήτριά μου, την Πηγή Δεβετζή. Με φιλοξένησε στο σπίτι της. Πήγαμε στον ημιτελικό το πρωί, το πρώτο άλμα ήταν άκυρο. Πήδηξα στο δεύτερο και βλέπω στον πίνακα 11,94μ. το όριο για πρόκριση στον τελικό ήταν περίπου στα 11,90μ. Μου είπε η Πηγή να κάνω και τρίτο άλμα για να είμαστε σίγουροι, αλλά δεν μου βγήκε. Μετά φύγαμε για να πάω να ξεκουραστώ αλλά στη διαδρομή είδαμε πως δεν ήμουν στην 12άδα. Γυρίσαμε επί τόπου στο γήπεδο και η Πηγή έκανε ολόκληρο θέμα. Δεν βγάλαμε άκρη, μας είπαν πως εφόσον έχει γραφτεί τόσο, τόσο θα μείνει. Δεν μπορούσα καν να κατέβω ως 13^η, γιατί ήταν λάθος δικό τους. Μετά μας είπαν πως λάθος μετρήθηκε, αλλά εμείς είχαμε τα βίντεο και ξέραμε τι είχε συμβεί. Έμεινα εκτός τελικού και δεν άλλαξε τίποτα.

Ένιωσα χάλια, πήγαμε να δούμε τον τελικό το απόγευμα και ήμουν πολύ στεναχωρημένη. Όταν το βλέπεις απ’έξω ενώ μπορούσες να ήσουν εκεί, αισθάνεσαι κάπως να χάνεις τους στόχους χωρίς να φταις εσύ».

«Κάθε χρόνο λέω πως θα τα παρατήσω αλλά δεν το κάνω – Μετά το χειρουργείο φοβόμουν να ξαναπηδήξω»

Πριν συνεχίσω τις ερωτήσεις μου, βλέπω πως έχει κατεβάσει ελαφρώς το κεφάλι της. Θυμήθηκε το άλμα που της ακύρωσαν και στεναχωρήθηκε ενώ η επόμενη ερώτηση αφορά πάλι ένα δύσκολο περιστατικό που έζησε.

-Μπορούμε να πούμε πως το 2018 ήταν η πιο δύσκολη χρονιά σου καθώς έμεινες 8 μήνες εκτός λόγω τραυματισμού;

«Το 2017-2018 έπαθα χιαστό, άργησα να χειρουργηθώ γιατί είχα θέμα με την ασφάλειά μου. Είχα μείνει 4 μήνες με κομμένο χιαστό και έκανα συντήρηση με βάρη για να μπω δυνατή στο χειρουργείο. Ώσπου χειρουργήθηκα, έμεινα οκτώ μήνες εκτός και έφτασε μέχρι το 2019. Έπρεπε να μάθω να περπατάω πάλι από την αρχή, να δω αν θα δέσει το μόσχευμα. Είχα ένα πρόβλημα και δεν τέντωνε το πόδι μου. Μετά μου έμεινε και ο φόβος να ξαναμπώ, το 2020 που ξαναμπήκα στην προπόνηση ήμουν πολύ φοβισμένη. Αυτή τη φοβία την είχα μέχρι το 2021, τώρα πλέον δεν την έχω».

Τα συναισθήματα αλλάζουν με την επόμενη ερώτηση. Μόλις αναφέρω τη χρονιά της επόμενης ερώτησης, με προλαβαίνει και λέει «Τα πήρα όλα», με ένα πλατύ χαμόγελο. Νιώθω πως αυτό της δίνει το κουράγιο για να συνεχίζει παρά τις δυσκολίες.

-Το 2017 ήταν η καλύτερη χρονιά της καριέρας σου με αποκορύφωμα την πρώτη θέση στο Πανελλήνιο Κ23 στη Λάρισα με 12.63μ.; Την ίδια χρονιά νομίζω έκανες και το ατομικό σου ρεκόρ σε ένα μίτινγκ στην Καβάλα με 12.83μ., σπάζοντας ένα ρεκόρ 21 ετών της Πηγής Δεβετζή.

«Τα πήρα όλα (σ.σ. γέλια). Είχα σαρώσει όλα τα μίτινγκ, όλα τα Κύπελλα που έχω γράφουν 2017. Αποκορύφωμα δεν ήταν το Πανελλήνιο στη Λάρισα, αλλά το ρεκόρ που έκανα στην Καβάλα. Στη Λάρισα το Πανελλήνιο Κ23 είχε άλλη χάρη. Είχα κάνει τρία άκυρα άλματα στο Πανελλήνιο Ανδρών-Γυναικών νωρίτερα και μου είπε ο τότε προπονητής μου πως θα πας στης κατηγορίας σου και θα βγεις πρώτη. Και έτσι έγινε. Ήμουν μέχρι το τελευταίο άλμα δεύτερη, στο τελευταίο άλμα πήδηξα στα 12,63μ. Μετά άλλαξε η σειρά αφού την πέρασα και είχε μείνει η τελευταία της προσπάθεια. Ήταν δύο λεπτά πολύ αγχωτικά αλλά τελικά κράτησα την πρώτη θέση. Τότε ήμουν στον Εθνικό Αλεξανδρούπολης. Μετά με έστειλε η Πηγή εδώ στη Θεσσαλονίκη, που την είχα προπονήτρια όσο ήμουν στην Αλεξανδρούπολη. Πήγα στην Καβάλα για το μίτινγκ και έκανα ρεκόρ αγώνων 12,83μ., σπάζοντας ρεκόρ 21 ετών. Ήταν ρεκόρ της Πηγής Δεβετζή, έσπασα το ρεκόρ της δασκάλας μου. Ακόμη μιλάμε με την Πηγή, πάντα με βοηθάει, πάντα είναι δίπλα μου.

Το 2017 ήταν όντως η καλύτερη χρονιά μου, όμως μετά τραυματίστηκα και με πήρε η κατηφόρα. Μέχρι τότε έκανα καθαρά πρωταθλητισμό, έκανα μόνο προπόνηση. Μετά τον τραυματισμό μεγάλωσα, οι αδερφές μου μεγάλωσαν, δεν μπορούσε να με συντηρεί ο μπαμπάς μου από μακριά. Από τον μπαμπά και από τη μαμά πήρα γιατί και οι δύο αθλητές ήταν. Μετά έπρεπε να δουλέψω για να επιβιώσω και δυσκόλεψαν τα πράγματα».

-Στο παρελθόν σε έχουν χαρακτηρίσει ως διάδοχο της Πηγής Δεβετζή. Σε άγχωσε καθόλου αυτό; Έπαιξε ρόλο πως σε προπονούσε εκείνη ή πως είστε και οι δύο τριπλουνίστριες από τον Έβρο;

«Ναι μου το έχουν πει (σ.σ. γέλια). Δεθήκαμε πολύ με την Πηγή, γιατί όταν έχασα τη μαμά μου στα 15 είχα μείνει χωρίς προπονητή. Στην Αλεξανδρούπολη είχα μάθει πως η Δεβετζή πως θα έμενε στην πόλη. Και έτσι μαζί με την αδερφή μου την έκανα την πρόταση να με προπονεί. Οπότε ήξερε το ιστορικό μου, με έβλεπε σαν παιδί της γιατί δεν έχει παιδιά. Είδε πως έχω ταλέντο, μου λέει πως τρέχουμε το ίδιο. Μου λέει πως έχουμε κοινά χαρακτηριστικά σε κάποια άλματα, στην τεχνική. Οπότε συνδυάστηκε με το τριπλούν και την καταγωγή, και βγήκε ο χαρακτηρισμός. Εκείνη με εξέλιξε και με κράτησε μέχρι τα 18 για να με στείλει στη Θεσσαλονίκη. Κάποιες φορές με άγχωνε που ήταν η Δεβετζή, μας κοιτούσαν όλοι όταν πηγαίναμε σε αγώνες. Αγχωνόμουν να τη βγάλω ασπροπρόσωπη, ήταν ωραίο άγχος».

-Τι έπαιξε ρόλο που ενώ η πορεία σου είναι σταθερή, δεν μπόρεσες να πας σε κάποιο διεθνή αγώνα ή να γίνεις μέλος της Εθνικής; Είχες τραυματισμούς ή έφταιξε κάτι άλλο;

«Πάντα ήταν κριτήριο τα Πανελλήνια Πρωταθλήματα και πάντα έβγαινα 3^η ή 4^η. Ώσπου πέρασαν τα χρόνια, δεν είχα κάτι αξιόλογο για να μπω εθνική ομάδα ή να πάω σε κάποιο διεθνές μίτινγκ. Πλέον πρέπει να κάνω δύο μέτρα παραπάνω για να μπω σε μίτινγκ ή να βγω πρώτη σε Πανελλήνιο για να πάω σε Βαλκανικό».

Η απογοήτευση είναι διάχυτη στο πρόσωπό και την ρωτάω κάτι αυτονόητο. Αν σκέφτηκε ποτέ να παρατήσει τον στίβο. Χωρίς περιστροφές και με περίσσια ειλικρίνεια, μου απαντάει «Κάθε χρόνο το σκέφτομαι». Προσπαθώ να καταλάβω γιατί το νιώθει αυτό και την ρωτάω κάτι εκτός σκαλέτας, μια ερώτηση αυθόρμητη που μου ήρθε εκείνη τη στιγμή. Είναι η Πηγή Δεβετζή αυτή που την σταματάει;

«Όχι, ο εαυτός μου. Νευριάζει αν της λέω πως θέλω να σταματήσω, γιατί μου λέει πως από καιρό θα μπορούσα να έχω κάνει τόσα πράγματα και δεν τα έχω κάνει. Δεν με έχει κουράσει η προπόνηση, αλλά η καθημερινότητα. Να προπονείσαι και να δουλεύεις δεν είναι εύκολο πράγμα. Η δουλειά με στηρίζει, προσαρμόζει το πρόγραμμα πάνω μου, ζητάω ρεπό και άδειες και μου τα δίνουν όποτε θέλω, μου δίνει ρούχα για την προπόνηση. Με στηρίζουν πάρα πολύ, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν κουράζομαι» αποκρίνεται η 27χρονη τριπλουνίστρια.

-Αν αύριο έρθει ένας χορηγός και σου πει υπογράφουμε συμβόλαιο για τρία χρόνια, θα παραιτηθείς;

«Θα ήταν τέλειο. Δεν θέλω να ακουστεί κάπως, μου αρέσει η δουλειά αλλά δεν συνδυάζεται με τον πρωταθλητισμό. Μόνο που σκέφτομαι πως θα είμαι ξεκούραστη στην προπόνηση, μου δίνει ζωντάνια. Αυτό με κούρασε, πως δεν μπορώ να αφοσιωθώ όπως πρέπει και όπως θέλω. Αλλά δεν τα παρατάω».

«Ξεκίνησα στίβο στα 7 μου, έδεσα τα κορδόνια μου και πήγα να τρέξω»

-Πως αποφάσισες να έρθεις στη Θεσσαλονίκη;

«Μέχρι το 2018 ήμουν στην Αλεξανδρούπολη που είχα την Πηγή προπονήτρια. Έπρεπε να ανοίξω και εγώ τα φτερά μου. Μου είπε η Πηγή πως έπρεπε να πάω ή Αθήνα ή Θεσσαλονίκη για να αναδείξω το ταλέντο μου. Η Αθήνα μου φάνηκε πολύ μακριά και έτσι επέλεξα τη Θεσσαλονίκη. Η Πηγή με σύστησε σε προπονητή που τον είχα 4 χρόνια, πήρα υποτροφία στη Σχολή Φυσικοθεραπείας. Ήρθα και έμεινα. Πλέον ζω εδώ, δουλεύω εδώ και προπονούμαι εδώ».

-Πως ξεκίνησες τον στίβο και σε τι ηλικία;

«Σε ηλικία 7 ετών. Ήταν σχολικοί αγώνες, δεν είχαμε ταρτάν ήταν χωματόδρομος στο Διδυμότειχο. Φορούσα σταράκια τότε, έδεσα τα κορδόνια μου και πήγα να τρέξω. Μπήκα στα 50μ. και βγήκα πρώτη στην ηλικιακή κατηγορία μου και μετά με έβαλαν να τρέξω με τις πιο μεγάλες τάξεις και βγήκα και εκεί πρώτη. Έτσι, με άρπαξε μια προπονήτρια, η Έφη Λίτσικα, η οποία μου είπε θα ξεκινήσεις στίβο δεν το συζητάω. Μου άρεσε και μένα και είπα στη μαμά μου να με γράψει».

-Εχεις δοκιμάσει άλλα αθλήματα ή άλλο αγώνισμα στον στίβο;

«Είχα δοκιμάσει μπάσκετ και ποδόσφαιρο, τον είχα αφήσει τον στίβο για 5 μήνες αλλά πάντα εκεί γυρνούσα. Ξεκίνησα να κάνω όλα τα αγωνίσματα, μέχρι την ηλικία των 11-12 ετών έκανα ταχύτητες. Ωσπου ο τότε προπονητής μου βρήκε πως έχω κλίση στα άλματα και συγκεκριμένα στο μήκος και το τριπλούν. Στην αρχή έκανα μήκος γιατί το τριπλούν είναι δύσκολο άθλημα και μπορείς να το κάνεις από τα 15 και έπειτα. Έχει πολλές επιβαρύνσεις, πρέπει το σώμα να διαμορφωθεί και να δυναμώσει. Στη συνέχεια έκανα μόνο τριπλούν, δεν ξέρω αν σε διαλέγει ή το διαλέγεις. Εγώ το επέλεξα γιατί ήμουν πιο καλή στο τριπλούν, το μήκος έμεινε σε δεύτερη μοίρα και με βοηθάει προπονητικά στο τριπλούν. Το έκανα μόνο για να βοηθήσω τους συλλόγους».

Η επόμενη ερώτηση είναι αχρείαστη με βάση πως κυλάει η κουβέντα μας, αλλά λέω να την κάνω για τα μάτια του κόσμου. Ξέρω εξάλλου την απάντηση, μου την έχει δώσει ήδη η Σπυριδούλα.

-Προτιμάς τριπλούν στον ανοιχτό ή στον κλειστό; Έκανες παλιότερα παράλληλα και μήκος πότε;

«Είναι ξεκάθαρο πως είμαι τριπλουνίστρια. Μου αρέσει περισσότερο ο κλειστός, αν και το ρεκόρ μου είναι στον ανοιχτό. Έξω μπορεί να πρέπει να πετύχεις και ιδανικές συνθήκες. Ίσως είναι και με τις μέρες μου».

-Που είναι πιο εύκολο να διακριθείς, στο τριπλούν;

«Πλέον νομίζω δεν είναι εύκολο να διακριθείς στο τριπλούν, έχει πιο καλούς αθλητές πλέον στο αγώνισμά μου».

«Πεισμώνω όταν έρχονται δυσκολίες, τα έχω καταφέρει μόνη μου»

-Ποιες θεωρείς σημαντικότερες διακρίσεις για σένα;

«Όταν ξεκίνησα που πήρα δύο Πανελλήνια Σχολικά στο μήκος, δύο φορές βγήκα δεύτερη και μία τρίτη. Το ρεκόρ της Δεβετζή που έσπασα και το Πανελλήνιο Κ23 που πήρα».

-Κάποιες φορές δεν έρχονται οι διακρίσεις, γιατί ένας αγώνας δεν πηγαίνει όπως θα ήθελες. Όταν συμβαίνει αυτό πως το αντιμετωπίζεις;

«Μπορεί να έχω πει πως τα παρατάω αλλά δεν το κάνω. Πάντα κάτι με κρατάει, νιώθω πως μπορώ να το κάνω και μου αρέσει. Βρίσκω τα θετικά, πεισμώνω. Τα κατάφερα μόνη μου με τις συγκυρίες με τις οποίες μεγάλωσα. Ξεπέρασα χειρουργείο, τραυματισμούς. Πέφτω κάποιες φορές, αλλά ξανασηκώνομαι πάντα. Μου αρέσει να πέφτω στα πατώματα, το ζω στο έπακρο. Έχω περάσει χειρότερα και δεν το επιτρέπω στον εαυτό μου να μην ξανασηκωθώ. Έχω και μια περηφάνεια».

-Ποιον αγώνα δεν θα ξεχάσεις ποτέ; Θα ήθελες να ξανακάνεις κάποιον αγώνα αν σου δινόταν η δυνατότητα και να αλλάξεις κάτι από αυτά που έκανες;

«Για κακό δεν ξεχάσω τον αγώνα που δεν πέρασα στον τελικό λόγω λάθους του κριτή. Για καλό δεν θα ξεχάσω τα Ζαχαριάδεια, ήταν τα καλύτερα μου άλματα ανεξαρτήτως επίδοσης. Θα ξανάλλαζα τα Ζαχαριάδεια, ήταν 13 μέτρα τα άλματά μου. Θα έκανα κάτι καλύτερο».

Αφού μιλάμε για πάνω από ένα μισάωρο, θέλω να εστιάσω στα συναισθήματα. Ετσι, η επόμενη ερώτηση αφορά για την πιο δυνατή της στιγμή στον στίβο. «Το δίλεπτο που περίμενα να βγω πρώτη στο Πανελλήνιο Κ23 της Λάρισας. Εκείνος ο αγώνας, τα θυμάμαι όλα» απαντάει χωρίς να το πολυσκεφτεί.

«Και μετά από αρκετά χρόνια στον στίβο, ποιο είναι το μεγαλύτερο σου όνειρο; Που θέλεις να φτάσεις;» συνεχίζω. Είναι απόλυτη. Ο τρόπος και ο χρόνος που χρειάζεται για να μου απαντήσει δείχνει την προσήλωσή της. «Μου έχει μείνει να κάνω 13 μέτρα, δεν μου είναι τόσο δύσκολο. Τα μέτρα τα έχω, το έχω κάνει το περασμένο καλοκαίρι απλά βγήκε άκυρο», αποκρίνεται με ένα αίσθημα ρεαλισμού και σιγουριάς.

«Στο Διδυμότειχο κάναμε προπόνηση στο χώμα, πλέον είναι καλύτερα στην επαρχία»

-Γεννήθηκες στο Διδυμότειχο και μεγάλωσες στην Αλεξανδρούπολη. Πόσο δύσκολο ήταν να προπονηθείς σε μια επαρχιακή πόλη;

«Δεν θα σου πω για το Διδυμότειχο, αν και εκεί έκανα δύο χρόνια. Έκανα προπόνηση στο χώμα, δεν είχα σκάμμα, δεν είχαμε κλειστό στίβο. Στην Αλεξανδρούπολη είχε λίγο καλύτερες εγκαταστάσεις, αλλά έφυγα για να έρθω Θεσσαλονίκη γιατί δεν είχε προπονητές. Εδώ δεν συγκρίνονται με την επαρχία, αν και εδώ υπάρχουν προβλήματα».

-Είναι δύσκολο για τα νέα παιδιά να ασχοληθούν με τον στίβο σε περιοχές εκτός Αθήνας και Θεσσαλονίκης;

«Δεν είναι δύσκολο, στις Σέρρες έκαναν καινούριο γήπεδο που είναι καλύτερο από το κεντρικό του Καυτανζογλείου. Η Θήβα επίσης έκανε γήπεδο, οι εγκαταστάσεις υπάρχουν, υπάρχουν και προπονητές. Μην σου πω είναι καλύτερα στην επαρχία».

-Προπονείσαι στη Θεσσαλονίκη. Είναι καλύτερα τα πράγματα από τον Έβρο σε επίπεδο εγκαταστάσεων;

«Ακόμη και έτσι όπως είναι, είναι καλύτερα από τον Εβρο. Και εδώ υπάρχουν προβλήματα, δεν έχουμε θέρμανση, κάτω από τις κερκίδες φοβάσαι να περάσεις μήπως πέσει όλο το γήπεδο πάνω σου. Για το ταρτάν τι να πω, είναι δύο χρόνια που το έφτιαξαν και πάλι δεν είναι σε καλή κατάσταση. Το βοηθητικό είναι σε καλύτερη κατάσταση».

Όταν συναντηθήκαμε έξω από το Καυτανζόγλειο με ενημέρωσε πως άλλαξε προπονητή πριν δύο μήνες. Έτσι έπρεπε να αναπροσαρμόσω την ερώτηση μου. Της ζητάω να μου πει δύο λόγια για τον νυν προπονητή της, Παύλο Μπόφτση αλλά και τον προηγούμενο, Νίκο Στυλιανίδης.

«Μέχρι πέρυσι ήμουν στον κύριο Νίκο Στυλιανίδη, ένας πάρα πολύ καλός προπονητής. Το γκρουπ είναι πολύ δεμένο, τα παιδιά κάνουν καθαρά πρωταθλητισμό. Εγώ έφυγα γιατί αν ήθελα να αντέξω με τον κύριο Νίκο δεν θα έπρεπε να δουλεύω. Ήταν απαιτητικός (σ.σ. με την καλή έννοια), κάναμε 5 ώρες προπόνηση και εγώ δεν το άντεχα λόγω δουλειάς.

Με τον Παύλο ήμασταν συναθλητές και τώρα τον έχω προπονητή. Τον ξέρω χρόνια αλλά κάνουμε προπόνηση τους δύο τελευταίους μήνες. Τον επέλεξα γιατί θα είναι λίγο πιο ελαστικός με τη δουλειά μου. Δεν θα κάνω διπλή προπόνηση. Με τον προηγούμενο προπονητή πιεζόμουν τόσο με τα ωράρια για να προλάβω και δεν μου έβγαινε στον αγώνα λόγω κούρασης. Με τον Παύλο πιστεύω πως θα χαλαρώσω και θα μου βγει ακόμη καλύτερα».

-Τι ρόλο έπαιξε η οικογένειά σου στο να ασχοληθείς με τον στίβο και πόσο σε στηρίζουν;

«Έπαιξε ρόλο, αν ζούσε η μαμά μου θα με στήριζε πάρα πολύ ακόμη και τώρα. Η μαμά μου δεν με άφηνε να μην πάω στο γήπεδο, με κρατούσε σε εγρήγορση. Ο μπαμπάς έκανε τάε κβον ντο, η μαμά ήταν κολυμβήτρια. Καθαρά αθλητική οικογένεια, με βοήθησε πολύ. Μετά τον χαμό της μαμάς, ο μπαμπάς με στηρίζει και δεν μου έχει πει ποτέ όχι».

Φτάνοντας στο τελευταίο κομμάτι της συνέντευξης, ήθελα να ρωτήσω για τον σύλλογό της, τον ΑΣ Αρη. Όχι μόνο γιατί είναι κομμάτι της καθημερινότητας ενός αθλητή, αλλά και επειδή όταν πήρε μεταγραφή από τον Εθνικό Αλεξανδρούπολης την υποδέχθηκαν μετά βαΐων και κλάδων.

Της λέω τι θα ρωτήσω και ξεφυσάει. Σαν κάτι να την έχει ενοχλήσει, αλλά μιλάει ειλικρινά και με όμορφο τρόπο. Θέλει να πει τα πράγματα πως έγιναν γιατί μια τετραετία στον Αρη δεν είναι μικρό χρονικό διάστημα.

«Πλήρωνα τα ρούχα μόνη μου - Η μόνη στήριξή μου ήταν από τον κ.Καρυπίδη»

«Τα δύο πρώτα χρόνια ήταν καλά. Ο ΑΣ Αρης έχει 2-3 καλούς αθλητές που τους κατεβάζει στα Πανελλήνια Πρωταθλήματα. Μετά από τα δύο χρόνια κατάλαβα πως ασχολούνται κυρίως με εκείνους και όχι με όλους. Δεν είναι ωραίο να κάνεις διακρίσεις στους αθλητές σου. Μετά από κάποιο διάστημα δεν υπήρχε επικοινωνία. Δεν μου έδιναν καν ρούχα. Αυτό έπαιξε ρόλο στην περσινή χρονιά μου, στην ψυχολογία μου. Όλα τα πλήρωνα μόνη μου» παραδέχεται απογοητευμένη.

Και συνεχίζει αποκαλύπτοντας τη βοήθεια του ιδιοκτήτη της ΠΑΕ Άρης, Θόδωρου Καρυπίδη, για τον ρουχισμό της. «Πήρα ρούχα μέσω της μπουτίκ του Αρη γιατί είχα μιλήσει με τον κ.Καρυπίδη. Επειδή είμαι στον Αρη, του έστειλα μήνυμα στα social media και μου απάντησε ο άνθρωπος. Δύο χρονιές με στήριξε. Όταν πήγα στη μπουτίκ, μου είπαν πάρε ό,τι χρειάζεσαι δεν μου έβαλαν περιορισμό. Τώρα από τον ΑΣ μου είπαν πως θα με έδιωχναν στη μέση της χρονιάς γιατί δεν τα πάω καλά, αυτό έγινε μόλις τους είπα πως θα φύγω από την ομάδα. Έχω μιλήσει με τον Ηρακλή, έχω κάνει τις διαδικασίες για να πάω εκεί».

-Έμεινες περίπου μια τετραετία στον Αρη. Πήγες και στο γήπεδο;

«Εβαζα τα ρούχα από την μπουτίκ και πήγαινα στο Βικελίδης. Πήγα γιατί με στήριξε ο κ.Καρυπίδης, όχι για κάποιον άλλο λόγο. Μου άρεσε, ήταν πολύ ωραία».

-Δέθηκες με τον σύλλογο;

«Στην αρχή ήταν πολύ ωραία με την υποδοχή του κόσμου, μετά επειδή δεν ήρθε η επιτυχία μου φέρθηκαν άσχημα από τον ΑΣ αντί να με στηρίξουν».

-Πως καταφέρνεις να συνδυάζεις παλιότερα τις σπουδές και τώρα τη δουλειά σου παράλληλα με τον πρωταθλητισμό;

«Με τις σπουδές ήταν εντάξει, γιατί ήταν ιδιωτική σχολή φυσιοθεραπείας. Οι καθηγητές με καταλάβαιναν, ήταν λίγες ώρες τα μαθήματα. Ούτε τώρα έχω πρόβλημα με τη δουλειά, αλλά όταν είμαι εκεί πρέπει να δουλεύω. Όταν βγαίνει το πρόγραμμα είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μου. Μόνο έτσι τα βγάζω πέρα. Μόνο με πρόγραμμα μπορώ να τα καταφέρω. Μπορεί να έρθω προπόνηση μετά τη δουλειά, υπάρχουν φορές που μπορεί να μην έρθω προπόνηση γιατί είμαι κουρασμένη από τη δουλειά».

-Πες μου τρεις λέξεις που σε χαρακτηρίζουν.

«Είμαι άνθρωπος χαμηλών τόνων, ήρεμη δύναμη και πεισματάρα. Παράλληλα είμαι και δυναμική, αυτά που έχω περάσει στη ζωή μου με έκαναν πιο σκληρή. Ήμουν πιο ευαίσθητη παλιότερα».