Τι ψάχνεις;

Η «οδύσσεια» του Πέτρου Κούκουρα: Από τα γήπεδα της Ελλάδας μέχρι την Αργεντινή και το... Νότιο Σουδάν!

A generic square placeholder image with rounded corners in a figure.

Επιμέλεια: Χριστόφορος Μανδαρής

Αγγλία, Αργεντινή, Κίνα, Νότιο Σουδάν, Ουγκάντα, Ρουάντα .Ο Πέτρος Κούκουρας μιλάει για μια προπονητική καριέρα που δεν ακολουθεί την πεπατημένη. Ο Έλληνας τεχνικός μας διηγείται στο metrosport.gr τα πρώτα του βήματα, στον αθλητισμό και την προπονητική, τις εμπειρίες του από Ασία και Αφρική και πώς είναι να προπονεί την μεγαλύτερη ομάδα της Ουγκάντα και τις διαφορές που συνάντησε από χώρα σε χώρα.

- Ποια ήταν τα πρώτα σου βήματα στον αθλητισμό και πώς μεταπήδησες στην προπονητική;

- «Σαν μικρό παιδί έπαιζα μπάλα απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Είχα ξεκινήσει να παίζω στις ομάδες νέων του Ολυμπιακού Βόλου, στην πόλη που μεγάλωσα. Το 2004 μετακομίσαμε οικογενειακώς στη Θεσσαλονίκη. Έπαιζα μπάλα στον Αχιλλέα Περαίας. Δυστυχώς, όταν ήμουνα περίπου 18 χρονών, αναγκάστηκα να σταματήσω το ποδόσφαιρο λόγω τραυματισμών. Έτσι πήγα και σπούδασα στην Αγγλία. Εκεί ξεκίνησα και την προπονητική μου καριέρα».

- Στην Αγγλία ήσουν και σκάουτερ της Ρέντινγκ, σωστά;

- «Ναι, παράλληλα με την άλλη δουλειά που είχα σαν προπονητής, είχα δουλέψει και ένα χρόνο στο τμήμα scouting της Ρέντινγκ για το ανατολικό Λονδίνο».

-Πώς ήταν τα πράγματα στην Αγγλία;

«Αρκετά πιο οργανωμένα. Υπάρχουν γενικά υποδομές και μια άλλη κουλτούρα για το ποδόσφαιρο, την οποία δυστυχώς δεν έχουμε στην Ελλάδα. Ήταν απόλαυση να δουλεύεις σε ομάδες όπως η Ρέντινγκ και να είσαι μέρος αυτού του συλλόγου γιατί ότι κάναμε κάθε μέρα ήταν κι ένα μάθημα, οπότε είχε πολύ ενδιαφέρον».

- Από την εμπειρία του scouting στην Αγγλία, τι θα κρατούσες;

- «Φυσικά όσα μου μάθανε, ο τρόπος που βλέπουν το ταλέντο στους ποδοσφαιριστές. Φυσικά ακόμα κρατώ τις επαφές μου με τους ανθρώπους της ομάδας γιατί ήταν εξαιρετικοί, και παρόλο που ήμουν από τους πιο νεαρούς στο τμήμα scouting, μου συμπεριφερόταν σαν να ήμουν ο πιο σημαντικός μέσα στην ομάδα».

- Μετά την Αγγλία, ακολουθεί η Αργεντινή. Εκεί, τι συναντάς;

- «Στην Αργεντινή πήγα για να συναντήσω τον αδερφό μου που δούλευε σαν αναλυτής για μια εταιρεία, αλλά παρόλα αυτά πήγα και παρακολούθησα προπονήσεις πολλών ομάδων. Πήγα στο προπονητικό κέντρο της Ράσινγκ και είδα προπονήσεις. Είδα προπονήσεις της Τσακαρίτα και πολλές προπονήσεις από ομάδες της τρίτης εθνικής. Εκεί, το ποδόσφαιρο ήταν πιο κοντά στο ελληνικό στοιχείο αλλά σε πιο οργανωμένο βαθμό. Απίστευτο πάθος από τον κόσμο. Πηγαίναμε να δούμε προπονήσεις και υπήρχαν οπαδοί σαν να ήταν αγώνας».

-Τι διαφορές συνάντησες στις προπονήσεις της Ελλάδας με τις προπονήσεις της Αργεντινής;

- «Οι διαφορές δεν είναι και τόσο τεράστιες μεταξύ Αργεντινής και Ελλάδας. Έχουν σίγουρα πιο καλές εγκαταστάσεις, έχοντας επενδύσει πολύ στο ποδόσφαιρο. Ακόμα και ομάδες μικρότερων κατηγοριών έχουν προπονητικά κέντρα και οργάνωση που δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχουν ακόμα».

«Ξεχωριστή εμπειρία η Κίνα γιατί μου δόθηκε η δυνατότητα να οργανώσω την ακαδημία από το μηδέν και να την πάω μέχρι ένα πολύ καλό σημείο»

-Το ταξίδι σου συνεχίζεται στη Κίνα, όπου διετέλεσες 3 χρόνια τεχνικός διευθυντής σε ακαδημίες. Εκεί τι συναντάς; Πώς βιώνεις την καινούργια εμπειρία;

- «Ήταν κάτι τελείως ξεχωριστό απ’ όσα είχα κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Η Κίνα σαν χώρα με ενθουσίασε με το που πήγα. Συνάντησα πράγματα που δεν φανταζόμουν να κάνω. Σίγουρα, το ποδόσφαιρο είναι αρκετά πίσω σε σχέση με την Ευρώπη, αλλά παρέμεινε μια ξεχωριστή εμπειρία γιατί μου δόθηκε η δυνατότητα να οργανώσω την ακαδημία από το μηδέν και να την πάω μέχρι ένα πολύ καλό σημείο».

«Φτάσαμε να έχουμε 5 κέντρα προπονήσεων, με περισσότερα από 200 παιδιά. Ήταν κάτι πολύ ενδιαφέρον. Ξεκίνησα να εκπαιδεύω Κινέζους προπονητές στον τρόπο που θέλαμε να προπονήσουμε τα παιδιά. Σε ένα μίτινγκ μια φορά την εβδομάδα, έδινα το πρόγραμμα το προπονήσεων σε όλους τους προπονητές και κάναμε σε όλα τα κέντρα τις ίδιες προπονήσεις. Έτσι ξεκινήσαμε να έχουμε ίδια φιλοσοφία για το πώς θα παίζουμε στα παιχνίδια. Μετά από ένα με ενάμιση χρόνο, μπορούσες να δεις αυτά τα στοιχεία, σε όλες τις ομάδες, στα διάφορα προπονητικά κέντρα».

- Τι διαφορετικό εντόπισες μεταξύ ακαδημιών Ελλάδας και Κίνας;

«Στην Ελλάδα υπάρχουν σίγουρα προπονητές με πολύ καλές ιδέες που κάνουν πολύ καλές προπονήσεις και στα παιδιά αρέσει πολύ το ποδόσφαιρο. Στην Κίνα τώρα ξεκίνησαν να ανακαλύπτουν το ποδόσφαιρο. Έχουν ιδέες για το ποδόσφαιρο που είναι πολύ πιο παλιές από τις δικές μας και φυσικά στην Κίνα το σχολείο είναι ακόμα το νούμερο ένα».

«Κυριαρχεί η άποψη ότι αν παίζεις ποδόσφαιρο δεν είσαι καλός μαθητής. Τώρα αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι μπορούν να τα συνδυάζουν και τα δύο και ότι μέσα από το ποδόσφαιρο μπορεί να μπεις σε ένα καλύτερο σχολείο ή σε ένα καλύτερο πανεπιστήμιο κι έτσι το ποδόσφαιρο δεν σε αποτρέπει από το να είσαι καλός μαθητής. Ίσα ίσα, πολλές φορές μπορεί να σε βοηθήσει. Η κατάσταση λοιπόν βελτιώνεται, αλλά θέλει ακόμα πολύ δρόμο».

-Μετά από την Κίνα ξεκινάει το μαγικό σου ταξίδι στην Αφρική. Πρώτη σου ομάδα είναι στη Γκάνα, η Pacific Heroes. Πως βίωσες αυτή την νέα αλλαγή σαν πρώτος προπονητής;

- «Δύσκολη, αλλά και αυτή υπήρξε μια πολύ δυνατή εμπειρία. Στην αρχή, ήμασταν στο Cape Coast, μια τουριστική περιοχή στην Γκάνα, όπου και ήταν αρκετά καλά τα πράγματα. Μετά βέβαια η ομάδα μεταφέρθηκε σε άλλο μέρος, το οποίο ήτανε αρκετά μακριά από τις μεγάλες πόλεις. Τα πράγματα δυσκόλεψαν αρκετά εκεί. Ευτυχώς, τότε, έμενα στο σπίτι ενός βουλευτή, όποτε είχα αρκετές ανέσεις, αλλά όταν κυκλοφορούσα έξω έβλεπα τις δυσκολίες που υπήρχαν».

-Μπορείς να μας περιγράψεις τις δυσκολίες που έβλεπες καθημερινά;

-«Το μεγαλύτερο μέρος του χωριού δεν είχε ρεύμα και νερό. Οι μεταφορές δεν ήταν τόσο εύκολες λόγω των δρόμων. Ότι δεδομένο μπορούμε να φανταστούμε στην Ελλάδα, εκεί δεν ήταν».

-Άρα και οι εγκαταστάσεις ήταν ελλιπείς.

- «Οι εγκαταστάσεις ήταν οι τελείως βασικές. Ακόμα και στο πρωτάθλημα, επειδή ήταν πρωτάθλημα δεύτερης κατηγορίας (δεν ήταν πρώτη κατηγορία) το χόρτο του γηπέδου ήταν αρκετά κακό. Δεν μπορούσες εύκολα να παίξεις καλή μπάλα παρόλο που οι παίκτες είναι απίστευτα καλού επιπέδου. Είχα φέρει και ένα παιδί από την ομάδα μου στη β’ εθνική από την Ελλάδα και στεκόταν επάξια. Παρόλα αυτά, οι εγκαταστάσεις δεν αφήνουν αυτά τα παιδιά να δείξουν αυτό ακριβώς που έχουν».

-Μετά από εκεί, έρχεται το Νότιο Σουδάν. Πώς έγινε η μεταπήδηση από προπονητής σε ομάδα, σε βοηθό ομοσπονδιακού προπονητή σε επίπεδο εθνικής ομάδας και μάλιστα, νεοσύστατης;

-«Ήταν μια τελείως διαφορετική εμπειρία. Η εθνική ομάδα είναι κάτι τελείως ξεχωριστό σε σχέση με το να είσαι προπονητής σε μια ομάδα. Φυσικά και εκεί δεν υπήρχαν εγκαταστάσεις γιατί το εθνικό στάδιο της Τσούμπα είχε κλείσει για να το ανακαινίσουν και άνοιξε μόλις τώρα στο τελευταίο διεθνές παιχνίδι μετά από αρκετά χρόνια. Αλλά φυσικά επειδή ήταν η Εθνική Ομάδα, η Ομοσπονδία μας κάλυπτε τα έξοδα και όποτε είχαμε αγώνες πηγαίναμε στο Σουδάν και κάναμε camp».

«Εκεί υπήρχαν πολύ καλύτερες εγκαταστάσεις και είχαμε πάντα ότι χρειαζόμασταν. Ήταν μια πάρα πολύ ωραία εμπειρία. Με έστελναν με τις εθνικές ομάδες κάτω των 21. Μία φορά με στείλανε και με την γυναικεία ομάδα στην Αλγερία. Πολλά ταξίδια και λιγότερη πίεση επειδή δεν υπάρχουν τόσα συχνά παιχνίδια».

- Θα το ξαναέκανες δηλαδή;

-«Σίγουρα θα ήθελα να το ξανακάνω. Απλά, μάλλον σε μια καλύτερη εθνική ομάδα, έτσι ώστε να μπορέσω να έχω περισσότερα παιχνίδια και περισσότερες εμπειρίες».

-Και μετά το Νότιο Σουδάν έχεις την πρόταση από την πιο πετυχημένη ομάδα στην Ουγκάντα. Εκεί, πώς πήγαν τα πράγματα;

-«Στην πορεία πήγαν αρκετά καλά. Φτάνοντας, ήταν δύσκολα γιατί υπήρχε μία δυσχερή κατάσταση στο οικονομικό κομμάτι. Η ομάδα προέρχονταν από αρκετές χρονιές δυσκολίας στο πρωτάθλημα. Πάνω στον ενάμιση μήνα που ήμουν στην ομάδα ανέλαβε ο Μαντέλα, ο οποίος είχε την ομάδα παλιά όταν έπαιρνε τα πρωταθλήματα, οποίος και είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους επιχειρηματίες στην Ουγκάντα».

«Οπότε τα πράγματα έστρωσαν αρκετά τουλάχιστον με τις πληρωμές. Προσπαθούσε να μας δώσει ό τι χρειαζόμασταν. Μεταφερθήκαμε σε ένα καινούριο μέρος για προπονητικό κέντρο, οπότε μπορούσαμε να κάνουμε λίγο καλύτερες προπονήσεις και να έχουμε το χρόνο να προετοιμάσουμε την ομάδα. Βέβαια, τα προβλήματα ξεκινούσαν από την αρχή της χρονιάς που ο σχεδιασμός της ομάδας δεν είχε γίνει τόσο καλά. Είχα πάρα πολλούς νεαρούς παίκτες, 8 παίκτες από την εθνική Κ20 που είχε φτάσει στον τελικό του Afcon και έχασε απέναντι στη Γκάνα. Αν και οι παίκτες ήταν πολύ ταλαντούχοι, σε ένα πρωτάθλημα χρειάζεται πάντα και η εμπειρία. Και αυτό μας έλειπε πάρα πολύ».

«Στο ντέρμπι της Ρουάντα το γήπεδο είχε μέσα περίπου 15.000 κόσμο, και οι οπαδοί των ομάδων κάθονταν στις δύο πλευρές του γηπέδου, σε κάποιες κερκίδες μάλιστα και ανάμεικτα»

-Πέτρο, ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που έχεις διδαχτεί από όλες τις εμπειρίες σου στην Αφρική;

-«Πολλά πράγματα. Το πιο σημαντικό που ξεχώρισα είναι, το πάθος που έχουνε για το ποδόσφαιρο. Παίκτες, διοικούντες, οπαδοί διακατέχονται από πάθος το οποίο όμως δεν μετατρέπεται σε χουλιγκανισμό. Στη Ρουάντα, που ήμουνα πέρυσι και παρακολούθησα ένα από τα μεγαλύτερα ντέρμπι, κατά αντιστοιχία όπως έχουμε στην Ελλάδα το Ολυμπιακός- Παναθηναϊκός , το γήπεδο είχε μέσα περίπου 15.000 κόσμο, και οι οπαδοί των ομάδων κάθονταν στις δύο πλευρές του γηπέδου, σε κάποιες κερκίδες μάλιστα και ανάμεικτα. Και το παιχνίδι διεξάχθηκε κανονικά. Η πρόσβαση στο γήπεδο είναι εύκολη, απλά περπατάς και μπορείς να μπεις, με την αστυνόμευση να είναι ελάχιστη, περίπου 10 αστυνομικοί».

-Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει το ποδόσφαιρο στη ζωή των ανθρώπων της Αφρικής;

- «Όπως σε όλες τις φτωχές χώρες, έτσι και εδώ, το ποδόσφαιρο παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο γιατί είναι και ο μόνος τρόπος διασκέδασης. Όλοι ασχολούνται με τις ομάδες τους και όλες οι ομάδες έχουν αρκετούς οπαδούς. Είναι πολύ λίγες οι ομάδες που δεν έχουμε οπαδούς, γιατί στην ουσία συντηρούνται από τα εισιτήρια. Οπότε όταν μια ομάδα δεν έχει οπαδούς δεν μπορεί να συντηρηθεί κιόλας. Ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, εφημερίδες, μιλούν για το ποδόσφαιρο. Έχει βασικό ρόλο στη ζωή των ανθρώπων. Και φυσικά όλη την εβδομάδα περιμένουν το σαββατοκύριακο για να πάνε στο γήπεδο. Ζουν γι’ αυτό με λίγα λόγια».

-Πέτρο, αυτή τη στιγμή με τι ασχολείσαι και ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;

«Ήμουνα στην Ουγκάντα κάνοντας το CAFΑ Α που είναι το αντίστοιχο με το UEFA A που έχουμε στην Ευρώπη. Το συγκεκριμένο το έχω την Ευρώπη απλά στην Αφρική θα βοηθήσει να κάθομαι σε πάγκους όλων των ομάδων γιατί θέλουν είτε το UEFA PRO είτε το CAFA A. Παράλληλα, αυτή τη στιγμή, μιλάω με κάποιες ομάδες κυρίως εδώ στην Ανατολική Αφρική. Ελπίζω σύντομα θα έχω κάποια νέα για να ξεκινήσω την προετοιμασία με μια καινούργια ομάδα, γιατί τώρα ξεκινάει εδώ η προετοιμασία με τις περισσότερες ομάδες».

-Έχεις λοιπόν ανοίξει ένα δίκτυο εκεί για εσένα, έτσι δεν είναι;

-«Το καλό είναι ότι έχω κάνει ένα αρκετά καλό όνομα στις χώρες που πέρασα. Και υπάρχει κόσμος που εκτιμάει τη δουλειά μου. Δόξα τω Θεώ, το τηλέφωνό μου χτυπάει. Θέλω να μείνω εδώ στην Ανατολική Αφρική κυρίως, γιατί παρόλο που μπορεί στην Ελλάδα να θεωρούμε ότι η Ανατολική Αφρική δεν έχει τόσο καλό ποδόσφαιρο ή δεν υπάρχει τόσο πολύ ταλέντο, το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε ανακαλύψει αυτές τις αγορές ακόμα. Το ταλέντο που υπάρχει στην Ανατολική Αφρική είναι ισάξιο, ίσως και καλύτερο, από αυτό που υπάρχει σε χώρες όπως η Γκάνα και η Νιγηρία».

-Πέτρο, τα μεγάλα club (Μπαρτσελόνα, Ρεάλ) έχουν αναπτύξει δίκτυο scouting εκεί;

-«Στην Ανατολική Αφρική που είμαι εγώ, όχι. Στη Ρουάντα υπάρχουν κάποιες ομάδες που έχουν κάνει ακαδημίες όπως η Μπάγερν Μονάχου και η Άρσεναλ, κυρίως λόγω σπόνσορα που υπάρχει, το Visit Rwanda. Αλλά κάτι οργανωμένο, όπως υπάρχει στις γαλλόφωνες χώρες, όχι».

- Θα γύριζες πίσω στην Ελλάδα για να εργαστείς;

-«Εάν υπάρξουν οι σωστές συνθήκες, θα το ήθελα πολύ, αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα δεν είμαι μέσα στον χώρο. Δεν έχω γνωριμίες. Είναι αρκετά δύσκολο για μένα να βρω εκεί κάποια ομάδα. Και φυσικά θα πρέπει να βρεθώ σε χαμηλότερες κατηγορίες για να ξεκινήσω κάτι που το κάνει αρκετά δύσκολο. Αλλά αν είχα μια ευκαιρία να δουλέψω σε μια ομάδα που έχει στόχο και όραμα, θα το ήθελα πολύ».

Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news