Στα πνευμόνια του Άρη κυκλοφόρησε μπόλικη ποσότητα οξυγόνου, αρκετή για να επιστρέψει στην επιφάνεια έπειτα από… βαθύ μακροβούτι και η αλήθεια είναι ότι από το παιχνίδι με τον Ατρόμητο μπορούν να κρατήσουν τα πολλά διδακτικά μηνύματα που έλαβαν μέσα από τις επιδόσεις της οπισθοφυλακής.
Αντικειμενικά, αυτό το παιχνίδι θα έπρεπε να είχε τελειώσει κάπου στο 50’ αλλά στην προίκα του 2-0 έπειτα από τα 36 πρώτα αγωνιστικά λεπτά προστέθηκε η χαμένη ευκαιρία της χρονιάς από τον Κίκε Σαβέριο κι έπειτα από τα πρώτα 3-4 λεπτά του δεύτερου μέρους, ένα αχρείαστο κοντρόλ του Μανού Γκαρθία μέσω του οποίου χάθηκε η δυνατότητα επιβολής πρόωρου τέλους γιατί η εκτέλεση έγινε καθυστερημένα κατά περίπου δύο δευτερόλεπτα.
Κι επειδή ο διάολος έχει πολλά ποδάρια, ένα έσπασε και ήρθε η ισοφάριση του Ατρόμητου με την εύστοχη εκτέλεση πέναλτι του Ουάρντα για να μετατραπεί μια ξέγνοιαστη βραδιά σε νύχτα με μπόλικο καρδιοχτύπι. Αυτός είναι ο Άρης που ξέρουμε και αγαπήσαμε, δεν αλλάζει όσα χρόνια κι αν περάσουν. Τα λόγια του Άκη Μάντζιου εμπεριείχαν μπόλικη δόση αλήθεια γιατί τα πόδια όλων έγιναν βαρίδια και μόνο με τη σκέψη μιας τέταρτης διαδοχικής γκέλας (στο Πρωτάθλημα). Καθαρό μυαλό δεν υπήρχε εν αντιθέσει με τις αρκετές λανθασμένες επιλογές. Είχε και τον διαιτητή Ευαγγέλου που σφύριζε φάουλ σε κάθε στραβοκατάπημα του Ουάρντα.
Οι αλλαγές πάντα γίνονται προς την κατεύθυνση βελτίωσης μιας κατάστασης κι αυτές που έκανε ο Άκης Μάντζιος εμπεριείχαν λογική διότι με την είσοδο του Ζαν Ζουλ προσδοκούσε σε καλύτερη αμυντική συμπεριφορά γιατί είναι ο μοναδικός κόφτης που έχει αυτή η ομάδα και από τον δε Άλβαρο Ζαμόρα υπήρξε η απαίτηση της άσκησης πίεσης στην πρώτη και δεύτερη γραμμή άμυνας. Δεν το παραδέχθηκε στη συνέντευξη Τύπου, υποψιάζομαι όμως ότι ο 55χρονος τεχνικός χτυπούσε το κεφάλι του στον πάγκο μ’ αυτά που έβλεπε και από τους δύο. Αν δηλαδή θέλεις κανείς να επιχειρηματολογήσει επί του… πώς μπορεί να γίνει μια ομάδα χειρότερη μέσα από τις αλλαγές, δεν έχει τίποτε περισσότερο να κάνει από μια απλή παρακολούθησε του χθεσινού αγώνα από το 75’ και μετά.
Τούτο δεν σημαίνει βέβαια ότι ο Ατρόμητος έπαιξε μπαλάρα ή είχε τον απόλυτο έλεγχο του αγώνα όπως είπε ο Πάμπλο Γκαρσία. Φάση δεν έκανε ο Ατρόμητος. Απλά ένιωθες ότι θα μπορούσε να γίνει επικίνδυνος. Δεν έγινε ποτέ. Ακόμη και στις διαδοχικές στατικές φάσεις που πρόσφερε ο Ευαγγέλου σαν άλλος Άη Βασίλης, δεν κέρδισε μια μονομαχία, μια κεφαλιά… κάτι.
Είναι αλήθεια επίσης ότι ο αντικειμενικός στόχος για τον Άρη ήταν να πάρει πάση θυσία αυτό το παιχνίδι και το έκανε. Μπορεί να κρατήσει το πρώτο ημίχρονο στη διάρκεια του οποίου έβγαλε συνεργασίες και ουσιαστικές τελικές προσπάθειες. Πρέπει όμως να προβληματιστεί και με την εικόνα του δεύτερου.
Συνολικά είναι φανερό ότι αυτή η ομάδα χρειάζεται ανάκτηση αυτοπεποίθησης. Να «ντουμπλάρει» νίκες επιστρέφοντας στα υψηλά πατώματα και να πάει με άλλον αέρα στην Τρίπολη για τον αγώνα με τον Αστέρα. Τελικοί δεν υπάρχουν μήνα Δεκέμβρη αλλά σχετικά χαρακτηριστικά έχει το παιχνίδι της άλλης εβδομάδας με τον Πανσερραϊκό. Οι νίκες βοηθούν προς πάσα κατεύθυνση. Από την ψυχολογία της ομάδας και του κόσμου που την περιβάλλει έως και το κλίμα στα αποδυτήρια στο οποίο αναφέρθηκε ο Βλάντιμιρ Νταρίντα. Πανσερραϊκός λοιπόν και οτιδήποτε άλλο έχει μικρή σημασία. Ακόμη και ο Γενάρης ο οποίος δεν είναι μακριά – όπως είπε ο Άκης Μάντζιος – αλλά υπερβολικά κοντά. Και χθες, φάνηκε ξεκάθαρα ποιοι θα πρέπει να παραμείνουν στο γκρουπ και ποιοι πρέπει να αναζητήσουν άλλα για να συνεχίσουν την καριέρα τους.
Το άρθρο του Βασίλη Βλαχόπουλου γράφτηκε πριν τις εξελίξεις στο θέμα του προπονητή
