Ο Ιωάννης Πρασσάς, Διδάκτωρ Μοριακής Βιολογίας του Πανεπιστημίου του Τορόντο αναφέρει πως η έκρηξη στα κρούσματα κορωνοϊού δεν αποτελεί έκπληξη και προειδοποιεί για πίεση που θα δεχτούν τα νοσοκομεία.
«Η μόνη κάποια έκπληξη ειναι η αδράνεια της κυβέρνησης να πάρει ΑΜΕΣΑ πιο αποφασιστικά (και ομολογουμένως) δύσκολα μέτρα μπροστά στο ενδεχόμενο διακύβευμα. Την προηγούμενη εβδομάδα. Όχι μεθαύριο, ούτε στις 3 Ιανουαρίου (που ενδεχομενως να προσεγγίζουμε στην κορύφωση του κύματος). Η πολιτεία δεν μπορεί να τζογάρει υπέρ του πιο (υπέρ) αισιόδοξου σεναρίου όταν το διακύβευμα ειναι η πληρης κατάρρευση του ΕΣΥ (τη στιγμή που όλες σχεδόν οι χώρες της Δύσης παίζουν πιο συντηρητικα βρισκόμενες σε πολύ καλύτερο πανδημικό μομεντουμ)», λέει ο κ. Πρασσάς και τονίζει πως «η σοβαρότητα θέλει διάρκεια».
Ολόκληρη η ανάρτηση του κ. Πρασσά:
Καμμία έκπληξη για την έκρηξη στα κρουσματα.
Καμμία έκπληξη και για την δεδομένη (αντικειμενική και λογιστική) επακόλουθη πίεση που θα δεχθούν τα ήδη ετοιμόρροπα νοσοκομεία μας τον επόμενο μήνα (or two). Μακαρι να αποφευχθούν ακρως οριακές καταστάσεις (πολυ μεγάλο το ρίσκο για την Ελλάδα).
Η μόνη κάποια έκπληξη ειναι η αδράνεια της κυβέρνησης να πάρει ΑΜΕΣΑ πιο αποφασιστικά (και ομολογουμένως) δύσκολα μέτρα μπροστά στο ενδεχόμενο διακύβευμα. Την προηγούμενη εβδομάδα. Όχι μεθαύριο, ούτε στις 3 Ιανουαρίου (που ενδεχομενως να προσεγγίζουμε στην κορύφωση του κύματος). Η πολιτεία δεν μπορεί να τζογάρει υπέρ του πιο (υπέρ)αισιόδοξου σεναρίου όταν το διακύβευμα ειναι η πληρης κατάρρευση του ΕΣΥ (τη στιγμή που όλες σχεδόν οι χώρες της Δύσης παίζουν πιο συντηρητικα βρισκόμενες σε πολύ καλύτερο πανδημικό μομεντουμ). Ακόμη και αν της κάτσει, δεν θα έχει παίξει σωστά. Και αυτό, ανεξάρτητου αποτελέσματος, θα υπονομεύσει ακόμη περισσότερο τη θεμελιωση αισθηματος ασφαλείας και εμπιστοσύνης για την επόμενη μέρα. Η σοβαρότητα θέλει διάρκεια.
«Και ποιος θα πληρώσει τα μέτρα αυτά;»
Να βρουμε τρόπο να τα πληρώσουμε οσο το δυνατόν δικαιότερα γίνεται όλοι μαζί. Τίμια. Στην βαση του ότι όλοι μαζί κάνουμε σεφτέ σε μια πανδημία. Με μέτρα στήριξης εκεί που πρέπει και συμμετοχή όλων στο κοστολόγιο. Μακριά από διαχωρισμούς και στοχοποιήσεις από τους επισήμους θεσμούς μας (που είναι εκει για να μας εκπροσωπούν όλους). Ακόμη και αν δεν έχουμε βάλει όλοι την ίδια πλάτη. Έτσι είναι οι συλλογικές κρίσεις.
Οι πανδημιες δεν τελειώνουν όταν κουραζόμαστε αλλά οταν παύσουν τα συστήματα υγειας μας να απειλούνται με κατάρρευση. Έχουμε μπροστά μας έναν μεγάλο σκόπελο. Η έκκληση είναι για άλλη μια φορά σε σένα που εξαρχης κινείσαι με σύνεση προτάσσοντας το συλλογικό συμφέρον στην διαχείριση της πανδημίας. Κρατα γερά τις ασπίδες σου όρθιες για τος επόμενες λίγες εβδομαδες. Να κοπάσει το κυμα οσο γίνεται και να σχεδιάσουμε την επόμενη μέρα (που φαντάζει ομαλότερη) με οσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες.
ΥΓ. Στο σχήμα οι νοσηλείες στο Ονταριο. Έχουν αρχίσει να ανεβαίνουν – στην μεγάλη πλειοψηφία τους από τους ανεμβολιαστους (ως τώρα πάντως αυτό δεν έχει μετατραπεί σε αυξημένη πίεση στις ΜΕΘ- νωρις ακόμη αλλά πολύ ενθαρρυντικό). Είναι μέγα λάθος να θεωρήσει κάποιος ανεμβολιαστος οτι η όμικρον είναι αθώο στελεχος για τον ίδιο. Για τον μέσο ανεμβολοαστο η επαφή με την όμικρον θα σημαίνει επαφή με πιθανοτατα τον πιο επικίνδυνο αναπνευστικό ιο που έχει συναντήσει ως τώρα.
