Εάν ήμουν στη θέση του Σάββα Παντελίδη και επέλεγα ένα παιχνίδι, για να ξεσπάσω, θα ήταν ο χθεσινός απέναντι στην Ξάνθη. Αν και ο προπονητής του Αρη δεν είναι άνθρωπος που εκδηλώνεται εύκολα, ούτε μετά από συνθήκες πίεσης, όπως αυτές που προηγήθηκαν του αγώνα των Πηγαδίων, η τοποθέτησή του στη συνέντευξη Τύπου, με παρέπεμψε συνειρμικά στην κίνηση του… σωπάστε.
Τη στιγμή, που ο Τάσης σφύριζε τη λήξη του αγώνα στην Ξάνθη, ο Παντελίδης πρέπει να ένιωσε (απροσδιόριστου μεγέθους) ανακούφιση, ξέροντας, άσχετα, αν δήλωνε ότι δεν είχε καταλάβει κάτι περί των σεναρίων, ότι έπαιζε στα… κόκκινα.
Το αν κατοχύρωσε ή όχι τη θέση του, αρμόδια να το πουν είναι τα στελέχη της εταιρίας. Πέρα από αυτό το κομμάτι, όμως, ήταν το πρώτο δείγμα ότι η ομάδα διαθέτει προπονητή, ο οποίος ανταποκρίθηκε στα δύσκολα, προκαλώντας μάλιστα και από τις καλύτερες εκτός έδρας εμφανίσεις. Καλός λόγος να κάνεις και τους αυλικούς να σκάσουν από το κακό τους, επειδή έχουν συνηθίσει να χαίρονται, όταν η ομάδα βρίσκεται σε αδύναμη θέση.
Πέρα, από την προοπτική της Ευρώπης, η οποία επανήλθε για τα καλά στο προσκήνιο, οι Θεσσαλονικείς κέρδισαν ηρεμία (τουλάχιστον μέχρι τον αγώνα κόντρα στον ΠΑΣ Γιάννινα) και ποδοσφαιριστές, οι οποίοι ήταν κάπως… εξαφανισμένοι το τελευταίο διάστημα, όπως ο Γκαρσία και ο Μαρτίνες.
Παράλληλα, το σύνολο (ομάδα και τεχνική ηγεσία) από τη στιγμή, που οι ίδιοι έφεραν τα πράγματα σε οριακή κατάσταση, ανταποκρίθηκαν στις συνολικές και τις επί μέρους απαιτήσεις, αλλά οφείλουν –επιτέλους – να σταθεροποιήσουν την απόδοσή τους και να μην κρίνονται από τα «ξεσπάσματα».
Υ.Γ: Στο άρθρο της Δευτέρας, μετά το παιχνίδι της Λιβαδειάς, ο τίτλος του άρθρου ήταν «Αν όχι αυτό, τότε… ποιο;». Η απάντηση δόθηκε και ήταν η καλύτερη, που θα μπορούσε να δοθεί.
