Τίτλοι τέλους για έναν από τα μεγαλύτερα ταλέντα που ανέδειξε το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Ένα παιδί που μας έμαθε ότι το ποδόσφαιρο είναι απλά ένα παιχνίδι που αξίζει να απολαμβάνεις κάθε του στιγμή και όχι να το κλείνεις στα στενά όρια του επιχειρηματικού κόσμου και της εμπορευματοποίησης.
Ο Ροναλντίνιο, όπως ανακοίνωσε ο αδερφός και εκπρόσωπος του Ρομπέρτο Ασίς Μορέινα, πριν από λίγα εικοσιτετράωρα κρέμασε τα παπούτσια του βάζοντας τέλος σε μια καριέρα που θα μπορούσε να είναι πλουσιότερη εάν τα νυχτοπερπατήματα ήταν λιγότερα. Γιατί ταλέντο είχε, η συνέπεια του έλειπε.
Ο Βραζιλιάνος ήταν ένα εξαιρετικό δεκάρι που μπορούσε να αγωνιστεί εξίσου καλά και ως εξτρέμ αλλά και ως επιθετικός,χρησιμοποιούσε και τα δύο του πόδια και χάριζε στους λάτρεις της στρογγυλής θεάς στιγμές μαγείας χάρη στη φαντασία του. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν είχε εχθρούς γιατί ακόμη και οι αντίπαλοι υποκλινόταν στα μαγικά του και το πλατύ του χαμόγελο.
Τα 23 τέρματα στις αλάνες και η Παρί
Έδειξε το ταλέντο του από πολύ μικρός αφού σε ηλικία μόλις 13 ετών κατάφερε να σημειώσει 23 τέρματα σε έναν αγώνα με μια αντίπαλη παρέα συνομιλήκων πιτσιρικάδων. Στην εφηβεία του φόρεσε τη φανέλα με το εθνόσημο κατακτώντας με την U17 το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1997 στην Αίγυπτο.
Τον Ιανουάριο του 2001 υπέγραψε στην Παρί Σεν Ζερμέν και μπορεί η Γκρέμιο να έφτασε μέχρι τη FIFA υποστηρίζοντας ότι ο παίκτης της ανήκει αλλά ο Ρόνι βρέθηκε στο Παρίσι. Εκεί άρπαξε τις ευκαιρίες που του δόθηκαν από τα μαλλιά και έδειξε δείγματα του ταλέντου του αλλά υπήρχαν μικροθεματάκια. Όπως αποκάλυψε ο Λερουά σε συνέντευξη του στο περιοδικό SFR Sport ο Βραζιλιάνος δεν συμμετείχε στην προετοιμασία της ομάδας για το παιχνίδι παραμόνο στην τελευταία προπόνηση. Τις υπόλοιπες μέρες προτιμούσε να κοιμάται σε χώρο του μασάζ μετά τις βραδινές του περιπέτειες. Το κλίμα για εκείνον είχε στραβώσει και βρίσκοντας πάτημα την 11η θέση που κατέλαβαν οι Παριζιάνοι στο πρωτάθλημα ζήτησε να φύγει.
Τα μαγικά χρόνια στην Μπαρτσελόνα και το άδοξο φινάλε
Η έλευση του Λαπόρτα στον προεδρικό θώκο της Μπαρτσελόνα και η μεταγραφή του Ροναλντίνιο γέννησαν ελπίδες στις τάξεις των φιλάθλων ότι οι οικονομική και αγωνιστική κρίση της ομάδας θα γινόταν παρελθόν. Έτσι και έγινε. Ο Βραζιλιάνος πέρασε τα καλύτερα του χρόνια ποδοσφαιρικά σους Καταλανούς, κατάφερε να τιθασεύει τη μπάλα χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, να επαναφέρει στη Βαρκελώνη τον ενθουσιασμό και τη φαντασία που έλειπαν και έγινε ένας από τους αγαπημένους παίκτες της εξέδρας.
Τέσσερα ονειρικά χρόνια με 94 γκολ και 52 ασίστ, δύο πρωταθλήματα, ισάριθμα ισπανικά Σούπερ Καπ και ένα Champions League. Το 2005 έγινε κάτοχος της Χρυσής Μπάλας και έγινε μόλις ο έβδομος ποδοσφαιριστής που καταφέρνει να κερδίσει σε μια χρονιά Champions League, Παγκόσμιο Κύπελλο και να πάρει και τη Χρυσή Μπάλα. Η τελευταία του χρονιά δεν ήταν παρόμοια αφού οι πολλοί μυϊκοί τραυματισμοί τον οδήγησαν στην πόρτα της εξόδου και μια νέα πρόκληση ανοίχθηκε μπροστά του. Αυτή ήταν η Μίλαν.
Στην Ιταλία ξεκίνησε καλά αλλά οι κακές του συνήθειες επηρέαζαν τη φυσική του κατάσταση και πλέον ο Ροναλντίνιο απολάμβανε τον πάγκο και δεχόταν και κριτική τόσο από τον Κάρλο Αντσελότι όσο και από τα μέσα της χώρας. Η δεύτερη σεζόν με τη φανέλα των «ροσονέρι» ήταν η καλύτερη του αφού σημείωσε 15 γκολ και μοίρασε 19 ασίστ. Έμεινε σε αυτή όμως και ο δανεισμός του στη Φλαμένγκο τον Γενάρη του 2011 ήταν κάτι αναπόφευκτο.
Στη Βραζιλία κατέκτησε ένα Campeonato Carioca αλλά προτίμησε το ξεσάλωμα εκτός γηπέδου. Πώς θα μπορούσε να κάνεις διαφορετικά; Βρισκόταν στην πατρίδα του, στη χώρα της σάμπας και το ένα κακό έφερνε το άλλο. Τον Μάϊο του 2012 έφυγε από την ομάδα για να υπογράψει στην Ατλέτικο Μινέιρο. Οδήγησε την ομάδα στη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος και συνέβαλε τα μέγιστα στην κατάκτηση του Copa Libertadores σημειώνοντας τέσσερα τέρματα και μοιράζοντας επτά ασίστ. Οι παίκτες της ομάδας ζήτησαν λίγες μέρες άδειας αλλά όταν επέστρεψαν στις προπονήσεις ο Ροναλντίνιο ήταν απών. Είχε ξεχαστεί σε ένα πάρτι με τον αδερφό του να μιλά με τους υπεύθυνους της ομάδας και να συναινούν για το διαζύγιο των δύο πλευρών. Επόμενος σταθμός η Κερετάρο. Στο Μεξικό κατάφερε να μπει στην καρδιά των φίλων της ομάδας. Έμεινε εκεί μέχρι το καλοκαίρι του 2015 όταν και υπέγραψε συμβόλαιο με την Φλουμινένσε. Δυόμιση μήνες αργότερα όμως ζήτησε από τη διοίκηση του συλλόγου τη διακοπή της συνεργασίας επειδή πίστευε ότι δεν μπορούσε να προσφέρει άλλο.
Όταν ο αντίπαλος σε παραδέχεται
Δύο στιγμές που θα μείνουν όχι μόνο στο δικό του μυαλό αλλά και σε αυτό του φίλαθλου κόσμου έζησε ο Ροναλντίνιο. Στιγμές από εκείνες που δε συμβαίνουν συχνά στα γήπεδα και δεν στο γήπεδο του αντιπάλου.
Ήταν 19 του Νοέμβρη του 2005 με την Μπαρτσελόνα να φιλοξενείται από τη Ρεάλ Μαδρίτης στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου». Οι Καταλανοί έκαναν περίπατο στην έδρα του αντιπάλου κερδίζοντας με 3-0 χάρη σε δύο γκολ και μια εξαιρετική εμφάνιση του Βραζιλιάνου. Εκείνο το βράδυ οι Μαδριλένοι φίλαθλοι χάρισαν στο Ρόνι το πιο ζεστό χειροκρότημα τους αναγνωρίζοντας το ταλέντο και την αξία του.
Κάτι παρόμοιο έγινε και στην αναμέτρηση της Κερατάρο στην έδρα της Αμέρικα τον Απρίλη του 2015 όταν ο Ροναλντίνιο σημείωσε δύο γκολ στη νίκη με 4-0 αναγκάζοντας τους φίλους των γηπεδούχων να τον υποκλιθούν στο ταλέντο του με το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή.
Εκείνο το βράδυ της 8ης Μαρτίου
Ίσως ένα από τα καλύτερα κλικ του Βραζιλιάνου. Στη ρεβάνς ανάμεσα σε Τσέλσι και Μπαρτσελόνα για τη φάση των «16» του Champions League μπορεί οι Καταλανοί να αποκλείστηκαν αλλά ο Ρόνι χόρεψε τους αντιπάλους του. Άφησε τη μπάλα ακίνητη μπροστά του, έκανε μια εντυπωσιακή προσποίηση υπονωτίζοντας τους αμυντικούς των «μπλε» και σε ανύποπτο χρόνο εξαπέλυσε ένα μυτάκι που μάτωσε τα δίχτυα του Τσέχ.
Πριν φύγει έχρισε διάδοχο
Κατά την πενταετή θητεία του στην Μπαρτσελόνα ο Λιονέλ Μέσι βρέθηκε στις τάξεις της μεγάλης ομάδας και αμέσως ο Βραζιλιάνος τον πήρε υπό την προστασία του. Ο Ροναλντίνιο κατάλαβε ότι το μέλλον του μικρού τότε Αργεντινού θα ήταν λαμπρό και λίγο πριν φύγει από τη Βαρκελώνη του ζήτησε να πάρει τη φανέλα με το νούμερο 10 εκείνος, όπως αποκάλυψε αργότερα ο ίδιος ο Λιονέλ Μέσι μιλώντας στο Barca TV.
Ο Ροναλντίνιο ήταν ένα παιδί που χαιρόταν να παίζει ποδόσφαιρο, δε το έκανε ποτέ να φαίνεται σαν αγγαρεία, το διασκέδαζε και έκανε και τους άλλους να το βλέπουν έτσι. Έγραψε τη δική του ιστορία, που μπορεί να είχε κάποια μελανά σημεία, αλλά του τα συγχωρούμε λόγω ...μαγείας.
Οι τίτλοι της καριέρας του:
Με την Μπαρτσελόνα
2006-07 Σούπερ κύπελλο Ισπανίας
2005-06 Champions League
2005-06 πρωτάθλημα
2005-06 Σούπερ κύπελλο Ισπανίας
2004-05 πρωτάθλημα
Με την Εθνική Βραζιλίας
2004-05 Κύπελλο Συνομοσπονδιών της FIFA
2001-02 Μουντιάλ
1998-99 Κόπα Αμέρικα
1996-97 Παγκόσμιο Κύπελλο κάτω των 17
Προσωπικά βραβεία
2003-04 Καλύτερος παίκτης της χρονιάς από την FIFA
2004-05 Ballon d'Or
2004-05 Καλύτερος παίκτης της χρονιάς από την FIFA
2009 βραβείο χρυσά πόδια
2009 Κορυφαίος παίκτης της δεκαετίας από το World Soccer