Γράφει ο Θάνος Μπούζας
Πέμπτος τελικός με την Λίβερπουλ: Κωνσταντινούπολη, Αθήνα, Κίεβο, Μαδρίτη και τώρα Παρίσι. Τέσσερις διαφορετικές εμπειρίες ποδοσφαιρικής ζωής, ασύγκριτες, που κάνουν να μοιάζει το άθλημα στην Ελλάδα σαν κακής ποιότητας υποκατάστατο το οποίο αναγκαζόμαστε και παίρνουμε ως φάρμακο εναντίον της θλίψης που μας προκαλεί το περιβάλλον μας.
Δυστυχώς και ελέω κορονοϊού, η έλευση του κόσμου μετά δυο χρόνια και η διαφοροποίηση της έδρας λόγω πολέμου έφεραν μια οργανωτική αναστάτωση στους επιτελείς της ΟΥΕΦΑ με αποτέλεσμα να καταφέρουμε να βρεθούμε στο Παρίσι μόνο την ημέρα του παιχνιδιού και να «καταπιούμε» με βουλιμία την ατμόσφαιρα αυτού του 24ώρου. Διότι τα τελευταία χρόνια η γιορτή και τα διάφορα θεάματα διαρκούσαν σχεδόν μια εβδομάδα.
Ολόκληρες εθνότητες ήταν στο πόδι με το πιο ευχάριστο προσδοκώμενο να κυλά στις φλέβες οπαδών και μη, σα ψυχολογική αμβροσία σε μέρες και χρόνια πολύ δύσκολα. Δυο είναι οι τελικοί που ξεχωρίζουν στη μνήμη μας. Ο πρώτος είναι αυτός του Κιέβου. Εκεί πριν 4 χρόνια , όσο και τώρα να μοιάζει περίεργο, έγινε ένας τελικός Τσάμπιονς λιγκ στις 27/5/2018. Ομάδες οι ίδιες. Ρεάλ και Λίβερπουλ.
Πήγαμε και είδαμε την πόλη και τις γιορτές για 5 μέρες. Τίποτε δεν προμήνυε το τι θα επακολουθούσε. Η πόλη βέβαια ήταν χωρισμένη: στους πλούσιους και στους πολύ φτωχούς. Τεράστια ανισότητα. Όμως η γιορτή τα κάλυπτε όλα. Δεκάδες χιλιάδες απ’ όλο τον κόσμο μαζί, χωρίς να συμβεί κάποιο σημαντικό επεισόδιο γιόρταζαν. Μόνη παρένθεση στο κλίμα αυτό η ιστορίες ταξιτζήδων που μιλούσαν για τον αδερφό που έχασαν σε κάποιο πόλεμο χωρίς να ξέρουν τι πρόκειται να επακολουθήσει.
Τότε η Λίβερπουλ είχε χάσει 3-1 με δυο τραγικά λάθη του τερματοφύλακα της Κάρολ. Ο δεύτερος τελικός, χρονολογικά πρώτος. Παραμένει και θα παραμείνει σημείο αναφοράς για τον θεσμό. Οργανώθηκε στην Τουρκία το 2005, μια Ασιατική χώρα, κάτι που φάνηκε από την έλευση στο γήπεδο. Ο μόνος τρόπος για να φτάσεις ήταν τα αυτοκίνητα… τα οποία και ακινητοποιήθηκαν 5 χλμ. πριν. Μετά τρέξιμο… Μπήκαμε στο Κεμάλ Ατατούρκ και παρακολουθήσαμε τον τελικό της ζωής μας … μέχρι τον επόμενο.
Η Μίλαν προηγείται με 3-0 στο ημίχρονο και όλα δείχνουν ότι ο πρωταθλητής έχει όνομα. Στην ανάπαυλα αντί να δεις τους φιλάθλους της Λίβερπουλ να φεύγουν ή να είναι απογοητευμένοι διαπίστωνες μια μη λογική συμπεριφορά. Πάθος και δίψα!! Πως με ένα 0-3 είναι ανεξήγητο! Κι όμως με το που μπαίνουν οι ομάδες οι υπερδιπλάσιοι φίλαθλοι της Λίβερπουλ τραγουδούν το “You never walk alone” . Το στάδιο σείετε ! Οι οπαδοί της Μίλαν κοροϊδεύουν και σφυρίζουν.
Όταν όμως ο Τζέραρντ κάνει το 1-3 τότε κάπου μέσα μας όλοι γνωρίζουμε ότι δεν έχει τελειώσει τίποτε. Το προαίσθημα μεταμορφώνεται σε πραγματικότητα και οι παίκτες της Λίβερπουλ δίνοντας τα πάντα ισοφαρίζουν και φτάνουν το ματς στην παράταση. Εκεί όντας τελείως εξαντλημένοι σαν σύγχρονοι πολεμιστές παλεύουν ως το τέλος και καταφέρνουν να κρατήσουν παρά την απίστευτη διπλή ευκαιρία που χάνει η Μίλαν στο 117΄. Ο Τζέραρντ σηκώνει ένα κύπελλο που αξίζει για δέκα και η Λίβερπουλ γίνεται μεγάλη και στο χορτάρι ξανά. Ελπίζουμε αύριο να δούμε κάτι από εκείνον τον τελικό!
