Η αλεγρία, που λέγαμε χθες για τον Κωνσταντέλια, σπουδαία υπόθεση στο ποδόσφαιρο. Διαβάστε, όσοι δεν ξέρετε ήδη, τι διηγήθηκε πρόσφατα, σε συνέντευξή του, ο Στέφανος Τζίμας: “Εγώ δεν είχα σταθερό δωμάτιο, δεν είχα δυάδα στις αποστολές. Ο Κούλιε ήταν πάντα με τον Ντέλια. Όταν στην αρχή της χρονιάς έλειψε από ένα παιχνίδι ο Κούλιε, πήγα με τον Ντέλια. Πρώτο ματς μαζί, νίκη. Συνεχίζεται το Ντέλιας-Κούλιε και εγώ με άλλους. Λείπει από ένα άλλο παιχνίδι ο Κούλιε, πάω ξανά δωμάτιο με τον Ντέλια. Πάλι νίκη. Τρίτη νίκη, τέταρτη νίκη μαζί. Με τον Ντέλια λέγαμε ότι είμαστε το άχαστο δωμάτιο. Και είχαμε 4 στα 4.
Σε παιχνίδια, μάλιστα, που σκόραρε ο Ντέλιας, σκόραρα κι εγώ. Ακολούθησαν κάποια που ήμουν εκτός αποστολής μέχρι την ισοπαλία με τη Λαμία. Στα 4 τελευταία ματς μπαίνω ξανά με τον Ντέλια δωμάτιο μετά από καιρό. Στο ματς με την ΑΕΚ βάζει και δύο γκολ, κάνουμε το 5 στα 5. Και πιάνω τον κ. Χρήστο (τον Καρυπίδη) την άλλη μέρα στην προπόνηση και του λέω: Με τον Ντέλια δεν θα χάσουμε ποτέ. Βάλτε μας μαζί μέχρι το τέλος. Και πήγε έτσι μέχρι το φινάλε. Εβλεπα τους άλλους στο τραπέζι, αγχωμένους, μου έλεγαν πάμε να κερδίσουμε, το΄χουμε. Εγώ τους έλεγα.. “με τον Ντέλια δωμάτιο είμαστε, μην αγχώνεστε»…
Καταπληκτικό. Οι “άλλοι”, δηλαδή οι μεγαλύτεροι, ήταν αγχωμένοι και προσπαθούσαν να δώσουν θάρρος και πίστη ο ένας στον άλλο, αλλά οι πιτσιρικάδες δεν είχαν κανένα άγχος, αισθάνονταν μια χαρά, γιατί ήταν δυάδα στο δωμάτιο και ήξεραν ότι θα κερδίσουν. Και την ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό και τον Άρη και ένα απίστευτο Πρωτάθλημα! Τους καθησύχαζαν όλους: “Μην αγχώνεστε, εμείς είμαστε εδώ”. Κι όπως αποδείχτηκε, είχαν απόλυτο δίκιο.
Προφανώς, το Πρωτάθλημα δεν το κέρδισε το... γούρι του Ντέλια και του Τζίμα, αλλά η παιδική αθωότητά τους και η πίστη στη σχέση τους “έντυσε” όλη την ομάδα με μια υπερπολύτιμη αύρα. Η δική τους φιλοσοφία “παίζουμε, χαιρόμαστε και προχωράμε”, “παντρεμένη” με την εμπειρία και την προσωπικότητα των μεγαλύτερων, έδωσε την τεράστια ώθηση που χρειαζόταν η ομάδα μετά από εκείνη την αυτοκαταστροφική ισοπαλία στη Λαμία. Η οποία, όπως λέει ο Τζίμας, αλλά όπως και όλοι οι υπόλοιποι παίκτες του ΠΑΟΚ παραδέχτηκαν, ήταν το αποτέλεσμα που τους ταρακούνησε, που τους αφύπνισε και που τους ώθησε στην επιτυχία.
“Έχουμε δύο δρόμους μπροστά μας”, τους είπε ο Λουτσέσκου. “Ο ένας είναι να τα παρατήσουμε. Ο άλλος είναι να συνεχίσουμε μέχρι το τέλος”. Κι εκείνοι επέλεξαν τον δεύτερο. Με τη μαγκιά τους, με το ταλέντο τους, με την καλή “χημεία” μεταξύ τους, με το άγχος που το μετέτρεψαν σε πάθος και με τα… ζευγαρώματα στα δωμάτια, όχι μόνο πάλεψαν μέχρι το τέλος, αλλά... ακόμη πανηγυρίζουν έναν ανεπανάληπτο, πρωτοφανή, ασύγκριτο θρίαμβο, μαζί με τους οπαδούς τους.
ΥΓ. Είναι ευλογία πιστεύω για τον ΠΑΟΚ να υπάρχουν στις τάξεις του αυτά τα παιδιά. Και επιμένω να λέω ότι η χαρά τού να παίζουν ποδόσφαιρο είναι ένα από τα απαραίτητα συστατικά για να φτάσουν στο σημείο να γεύονται τη χαρά της νίκης παίζοντας ποδόσφαιρο. Θέλοντας και μη, μεγαλώνοντας ωριμάζουν, καταλαβαίνουν ότι στο υψηλό επαγγελματικό επίπεδο μοναδικός στόχος είναι πάντα η νίκη και δεν χρειάζεται κανείς προπονητής για να τους το εξηγήσει αυτό. Απλά χρειάζεται ο έξυπνος προπονητής που δεν θα “ισοπεδώσει” την αλεγρία τους για να τα κάνει ρομποτάκια, αλλά θα την αξιοποιήσει για να τους κάνει νικητές. Κανείς δεν τόλμησε να στριμώξει ποτέ σε αυστηρά πλαίσια τον Πελέ, τον Κρόιφ, τον Μαραντόνα, τον Μέσι και άλλους υπεράσους που ξεχώριζαν από παιδάκια δείχνοντας ότι αποτελούν μοναδικές, ιδιαίτερες, σπάνιες περιπτώσεις...
