Η Θεσσαλονίκη θρηνεί αλλά και απαιτεί ο «κύκλος του αίματος» που τον νιώθει σαν θηλιά στο λαιμό της, να κλείσει με τελευταίο θύμα τον άμοιρο Άλκη. Επιπρόσθετα υπενθυμίζει στην ελληνική δικαιοσύνη ότι θα πρέπει να τελειώσουμε από αυτή την κατάρα.
Η συμπρωτεύουσα για τρίτη φορά υποχρεώνεται να σκύψει το κεφάλι, να γονατίσει και στεγνώνοντας την ψυχή της να αποχαιρετήσει με σπαραγμό ένα ακόμη θύμα. Θύμα της ίδιας κατάρας και παρόμοιας και αρρωστημένης εγκληματικής συμπεριφοράς κάποιων καθαρμάτων.
Βυθισμένη η Θεσσαλονίκη στο σκοτάδι και στο πένθος, αλλά και ανήσυχη και δικαιολογημένα προβληματισμένη, αναρωτιέται μέχρι ποιου σημείου μπορεί να φτάσει αυτή η παράνοια και αν ποιοι και κατά πόσο ευθύνονται για τις μέχρι σήμερα επώδυνες συνέπειες. Το κακό ξεκίνησε με τον φόνο του οπαδού του ΠΑΟΚ (Νάσος Κωνσταντίνου) για να συνεχιστεί με τη διπλή απώλεια της Αρειανής οικογένειας (Τόσκο και Άλκης).
Το γιατί δεν σταμάτησε την πρώτη φορά και γιατί ακολούθησε και δεύτερη και μάλιστα πολύ γρήγορα η τρίτη, είναι ένα ερώτημα στο οποίο πολλοί οφείλουν να απαντήσουν. Ανάμεσα τους και πρώτοι στη λίστα οι διωκτικές Αρχές και η ελληνική δικαιοσύνη. Από κοντά και στη σειρά οι ΠΑΕ, οι οργανωμένοι σύνδεσμοι και τα ΜΜΕ.
Μέχρι στιγμής βέβαια οι μόνοι που αντέδρασαν ήταν οι τελευταίοι. Γιατί είχαν το θάρρος παρά το γεγονός ότι δεν είχαν και μεγάλο μερτικό ευθύνης, να αναλάβουν ότι τους αναλογούσε σαν υποχρέωση, υποσχόμενοι να γίνουν περισσότερο προσεκτικοί και θαρραλέοι από εδώ και πέρα. Οι υπόλοιποι σιώπησαν.
Για τη δικαιοσύνη το νέο αποτρόπαιο έγκλημα αποτελεί ένα σοβαρό διακύβευμα για την αξιοπιστία της. Κι αυτό, γιατί υπήρξαν στο παρελθόν σχετικές περιπτώσεις για τις οποίες οι αντίστοιχες ποινές διευκόλυναν αφάνταστα τους ενόχους.
Ερμηνεύοντας ωστόσο τα αισθήματα της κοινωνίας της πόλης, αποτολμώ να περάσω το μήνυμα εκείνο που διατύπωσα ακριβώς στον τίτλο του σημερινού σχολίου. Οτι δηλαδή δεν υπάρχουν πλέον άλλα όρια ανοχής αυτής της κατάρας. Η εντολή ως εκ τούτου της κοινής γνώμης λέει: «Κυνηγήστε τους και τσακίστε τους χωρίς έλεος». Απλά πράγματα.
Όσο για το αυγό του φιδιού η αλήθεια είναι πως επωάστηκε μέχρι τώρα σε ιδανικές συνθήκες (ατιμωρησία και ασυλία). Όπως προανέφερα υπήρξαν αρκετοί στο χώρο της ενημέρωσης που ανέλαβαν ακόμη και ευθύνες που δεν τους αναλογούν. Κι αυτό, προκειμένου να πείσουν τους πάντες να συστρατευτούν σε μια κοινή προσπάθεια που θα αποσκοπούσε να απαλλαγεί η πόλη από αυτή τη μολυσμένη φάρα.
Ο πόνος βέβαια για την σκληρή απώλεια είναι επώδυνος και για αυτό το λόγο δεν θα ήθελα να εκληφθεί σαν ευκαιρία από μέρους μου, η υπενθύμιση πως στο χώρο του ποδοσφαίρου της πόλης υπήρξαν εποχές που χώριζαν τους αντίπαλους με ένα απλό σχοινάκι (κόχλαζε το Παλέ και οι φανατικοί ΠΑΟΚτσήδες και Αρειανοί ζούσαν το ντέρμπι χωρίς την παραμικρή εκτροπή).
Ναι, υπήρξαν εποχές που στα γήπεδα πήγαιναν αντάμα ΠΑΟΚτσήδες, Αρειανοί και Ηρακλειδείς. Αντίπαλοι μόνο στην καζούρα και για 90 λεπτά. Άλλες εποχές θα μου πείτε. Μήπως άλλες αρχές ή άλλοι κώδικες συμπεριφοράς; Ίσως. Όμως αυτό το μίσος που έχουμε εδώ και καιρό δεν το είδα ποτέ στη διάρκεια της πέραν του μισού αιώνα ενασχόλησης μου με την αθλητικογραφία.
Κλείνοντας το σχόλιο μου, οφείλω να συγχαρώ τους νέους συναδέλφους του ομίλου (αυτούς άκουσα) για τις αξιόλογες τοποθετήσεις τους στο τεράστιο θέμα που προέκυψε με την απώλεια του αδικοχαμένου Άλκη. Και να δώσω τα συλλυπητήρια μου τόσο στους δικούς του, όσο και στην αντίστοιχη δική του οικογένεια, τον Άρη.
ΥΓ1: Σε κάποιο σημείο του χθεσινού σημειώματος η «κωμική» παρουσίαση από τα ΜΜΕ του λεκανοπεδίου του ντέρμπι έγινε...«κομβική». Απαραίτητη η διόρθωση.
ΥΓ2: Από τις μεταγραφές της τελευταίας στιγμής, η μόνη αξιόλογη από ότι υποστηρίζουν οι γνωρίζοντες καλά τον χώρο, είναι αυτή που έχει σχέση με τον Παναθηναϊκό (Γκατσίνοβιτς). Οι πομπώδεις αναγγελίες του Ολυμπιακού είναι απλά για να κατευνάσουν τους «επιστήμονες».
