Τα περισσότερα γρανάζια της αγωνιστικής μηχανής του Αρη λειτούργησαν σωστά. Οχι όλα. Γι’ αυτό ο Αρης οφείλει να είναι ικανοποιημένος από τον βαθμό της ισοπαλίας που πήρε στην Τρίπολη. Ετσι όπως εξελίχθηκε το παιχνίδι, θα μπορούσε να είχε φύγει με άδεια χέρια. Γιατί αυτή η ομάδα στερείται του ενστίκτου του δολοφόνου. Δεν το έχει κανείς. Από τον απόντα Μπράουν Ιντέγε, τον (σταθερά στην κορυφή της επίθεσης) Ντάνι Λάρσον, τον Νικολά Ντιγκινί ο οποίος γκρίνιαζε για τον περιορισμένο χρόνο συμμετοχής του και τον Φιορίν Ντουρμισάι ο οποίος έχει τουλάχιστον και δικαιολογία. Κρίμα η τρομερή εμφάνιση του Γιάννη Φετφατζίδη.
Οι μέσοι (Ματίγια και Λούκας Σάσα), αλλά και οι ακραίοι επιθετικοί (Φετφατζίδης, Μπρούνο Γκάμα) δεν θα μπορούσαν να κάνουν κάτι περισσότερο. Τι άλλο δηλαδή; Δύο φορές ο Λάρσον δεν ήλεγξε το κοντρόλ να φτάσει στο τετ α τετ. Συνάμα, οι περισσότερες αποφάσεις του Ντιγκινί ήταν κακές. Κάποια στιγμή ο φακός «συνέλαβε» τη δυσαρέσκεια του Φετφατζίδη. Λογική. Όταν σε τουλάχιστον 9-10 περιπτώσεις κουβαλάς 3-4 παίκτες του αντιπάλου, δίνεις την μπάλα στην κατάλληλη στιγμή και δεν φτάνει η ομάδα σου ούτε σε επίπεδο τελικής προσπάθειας, τρελαίνεσαι.
Ο Αρης θα μπορούσε, χθες, να κλειδώσει την 6αδα. Από το πρώτο ημίχρονο μάλιστα είχε τη δυνατότητα εξασφάλισης σκορ ασφαλείας αλλά δεν του το επίτρεψε η επιπολαιότητα των επιθετικών του. Ηταν σημαντικό να το πετύχει για να αποκτήσει και ο Μίκαελ Ενινγκ τη δυνατότητα διαχείρισης του υλικού. Πολλοί αναρωτιούνται, γιατί δεν έκανε rotation απέναντι στον Αστέρα. Οι λόγοι είναι απλοί και είναι δύο. Πρώτον: Κανείς δεν έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη του από τους παίκτες που έρχονται από τον πάγκο. Δεύτερον: Ακόμη κι αυτός ο βαθμός είναι σημαντικός γιατί έβγαλε εκτός 6αδας τον Αστέρα. Κυρίως όμως, δεν πιστεύει στους υπόλοιπους πλην 12-13 παικτών. Και είναι αλήθεια ότι, κανείς από αυτούς που επιστρατεύτηκαν, είτε λόγω τιμωρίας συμπαίκτη τους ή τραυματισμού, δεν ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις. Αυτές είναι αλήθειες που πρέπει να λέγονται και κυρίως να γράφονται…
