Θέλω, αρχικά, να πω ότι σοκαρίστηκα όταν χθες, νωρίς το πρωϊ, πληροφορήθηκα τον θάνατο του Ολυμπιονίκη, Αλέξανδρου Νικολαϊδη. Ομολογώ ότι δεν γνώριζα την περιπέτεια υγείας που περνούσε, δεν ήξερα για το σοβαρό πρόβλημα που αντιμετώπιζε και την τιτάνια μάχη που έδινε επί δύο χρόνια για να νικήσει αυτή την σπάνια μορφή καρκίνου, εξαιτίας της οποίας δεν είναι, πια, μαζί μας...
Μου κόπηκαν τα πόδια. Με τον Αλέξανδρο δεν είχα προσωπική σχέση. Είχα μιλήσει πολλές φορές, όμως, μαζί του, είτε όσο ήταν εν ενεργεία αθλητής, όσο και μετά, με αφορμή το γεγονός ότι ήταν Αρειανός και δεν το έκρυβε, πήγαινε στο γήπεδο και δεν δίσταζε να εκφράσει δημόσια την άποψή του για την αγαπημένη του ομάδα.
Συγκλονίστηκα από τον τρόπο που έμαθα το θάνατο του Αλέξανδρου, όπως οι περισσότεροι, νομίζω, συνάδελφοι δημοσιογράφοι. Από την ανάρτηση που ο ίδιος είχε γράψει και, προφανώς, είχε ζητήσει από κάποιον πολύ δικό του άνθρωπο να την ανεβάσει στο λογαριασμό του σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης όταν θα φτάσει το τέλος του.
Διαβάζοντας το περιεχόμενο, λύγισα... Έβαλα τα κλάματα... Τόση αξιοπρέπεια, τόση δύναμη ψυχής, τέτοιο μεγαλείο ανθρωπιάς, σε τόσο δύσκολες στιγμές, ενώ νιώθεις ότι τελειώνεις, ότι σβήνεις, ότι αυτή τη φορά ο αντίπαλος είναι ανίκητος; Κι όμως...
Καλό ταξίδι Αλέξανδρε. Θα σε θυμόμαστε πάντα ως έναν αθλητή-πρότυπο, θα είσαι για όλους μας παράδειγμα θάρρους, αντοχής, αλτρουισμού, αυταπάρνησης.
