Ήταν νιος, γέρασε και ξανανιώνει

Ο τίτλος δεν κρύβει κάποιου είδους υπονοούμενο, παρότι ο κόσμος του Ηρακλή αποδεδειγμένα έχει τάσεις αυτοσαρκασμού. Kαταγράφει όμως την πραγματικότητα καθώς το διάστημα από τη μέρα του τελευταίου ευρωπαϊκού αγώνα των «κυανόλευκων» μέχρι σήμερα, είναι αρκετό για κάποιον ώστε να θεωρηθεί ότι ήταν νιος και γέρασε. 5.596 μέρες συμπληρώνονται σήμερα με την ελπίδα -και επισήμως πια- να μην γίνουν 6.000. Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει το BCL να κάνει δεκτό το αίτημα της ΚΑΕ Ηρακλής για συμμετοχή στη διοργάνωση που κατατέθηκε χθες.

Ξέχωρα από τις τυπικές αλλά και ουσιαστικές προϋποθέσεις που θα πρέπει να πληροί μία ομάδα για να συμμετάσχει στη διοργάνωση και τις οποίες θα επιχειρήσει να καλύψει ο Ηρακλής για να περιορίσει όλα εκείνα που μπορούν να οδηγήσουν το BCL σε μία αρνητικά απάντηση, υπάρχει και μία σημειολογία που δεν μπορεί να αγνοηθεί. Είναι πολλά τα 15 χρόνια στα οποία έλειψε από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις -ειδικά αν αναλογιστεί κανείς τι ομάδες... κυκλοφορούν σε αυτές τα τελευταία χρόνια- όμως από την άλλη δεν θα μπορούσε να αποφύγει μία τόσο μεγάλη απουσία, δεδομένου ότι οι συμμετοχές του στην Basket League των τελευταίων 14 χρόνων ήταν μόλις δύο. Να που όμως είναι πάλι εδώ, αποφασισμένος να υπενθυμίσει το όνομα του και στην Ευρώπη, εκεί όπου το «κοντέρ» του έχει καταγράψει 168 αγώνες και μεταξύ άλλων δύο πορείες μέχρι τα ημιτελικά του Κυπέλλου Κυπελλούχων.

Το FIBA Europe League του 2005

15 χρόνια λοιπόν πέρασαν από την τελευταία ευρωπαϊκή συμμετοχή του Ηρακλή. Ήταν στο FIBA Europe League στο οποίο ο Ηρακλής συμμετείχε σε όμιλο με τις Ρασίνγκ Παρί, Ολύμπια Λάρισας, Χάποελ Τελ Αβίβ, Κ.Κ. Βελιγραδίου, Κιμίκ, ΑΕ Λεμεσού και Ντιναμό Αγίας Πετρούπολης.

Εκείνος ο Ηρακλής ήταν με τον Λευτέρη Κακιούση στον πάγκο και στο ρόστερ με τους Τζάστιν Χάμιλτον, Ιγκόρ Μιλόσεβιτς, Δημήτρη Καλαϊτζίδη, Σάββα Ηλιάδη, Τρέβορ Μπράιαντ, Γιώργο Δέδα, Παντελή Παπαϊωακείμ, Γιώργο Παυλίδη, Χρήστο Ταπούτο, Νίκο Κούβελα, Γιώργο Αποστολίδη, Χρβόιε Χένιακ και Θρασύβουλο Σφέικο. Οι τρεις νίκες του -η μία άνευ αγώνος- στις 14 αγωνιστικές τον περιόρισαν στην 6η θέση μεταξύ οχτώ ομάδων και εκτός δεύτερης φάσης.

Κράτησε από εκείνη την πορεία, που έμελλε να είναι η τελευταία του στην Ευρώπη μέχρι να του δοθεί η επόμενη ευκαιρία, τη νίκη επί της ΚΚ Βελιγραδίου του 20χρονου τότε Βλάντιμιρ Μίτσοβ, μετέπειτα παίκτη Ευρωλίγκας με ΤΣΣΚΑ Μόσχας και Μιλάνο.

FIBA από τα 70s μέχρι το σχίσμα

Όπως φέτος με το BCL και την προσπάθεια του να είναι παρών στη διοργάνωση της νέας σεζόν, έτσι και στο παρελθόν ο Ηρακλής δεν έφυγε ποτέ από τους κόλπους της FIBA. Ακόμη και στη χρονιά του σχίσματος του ευρωπαϊκού μπάσκετ (2000-01) επέλεξε τη FIBA και τη Suproleague, έστω κι αν εκείνη αποδείχτηκε διοργάνωση της μιας σεζόν. Η ευρωπαϊκή ιστορία του Ηρακλή είναι λοιπόν άρρηκτα συνδεδεμένη με τη FIBA. Άρχισε να καταγράφεται στην περίοδο 1976-77 όταν αγωνίστηκε στο Κύπελλο Κόρατς και απέναντι του βρήκε στον πρώτο γύρο την πολύ δυνατή Μπόσνα Σαράγιεβο του νεαρού τότε Πρέντραγκ Μπένατσεκ -μετέπειτα παίκτη του Πανιωνίου- και αποκλείστηκε με δύο ήττες με 83-91 και 64-98.

Ακολούθησαν κι άλλες απόπειρες για ευρωπαϊκές διακρίσεις. Άλλες επιτυχημένες και άλλες αποτυχημένες. Στην πρώτη κατηγορία ανήκαν προσπάθειες όπως εκείνη του 1991 όταν η πρόκριση στους «8» του Κυπέλλου Κόρατς κόπηκε από το αφύσικο αποτέλεσμα της τελευταίας αγωνιστικής με τη νίκη της Μιλούζ επί της Μπανταλόνα. Ακόμη πιο καλή ήταν η πορεία στο Κόρατς της σεζόν 1992-93 όταν σε όμιλο με Μπαρτσελόνα -ναι, οι Καταλανοί περιόδευσαν και σε διοργανώσεις κατώτερες του πάλε ποτέ Κυπέλλου Πρωταθλητριών- Καζέρτα και Σουνέρ Οστάνδης, έχασε την πρόκριση στη διαφορά πόντων με τους Ιταλούς του Εσπόζιτο και του Τζεντίλε.

Η χαμένη ευκαιρία του 1995 που ακόμη πονάει

Η πορεία που όμως έμεινε αξέχαστη στον κόσμο του Ηρακλή και απολύτως δικαιολογημένα, ήταν εκείνη της περιόδου 1994-95 στο Κύπελλο Κυπελλούχων. Το αξέχαστο τρίποντο του Λευτέρη Κακιούση επί της Αντίμπ στην εκπνοή του αγώνα στο Ιβανώφειο ήταν το highligt εκείνης της πορείας που θα μπορούσε να φτάσει μέχρι τον τελικό και γιατί όχι μέχρι τον τίτλο. Η ήττα στην τελευταία αγωνιστική του ομίλου στη Γαλλία από την Αντίμπ του στέρησε το πλεονέκτημα έδρας, τον έστειλε στην Ταουγκρές στα ημιτελικά και εκεί η νίκη στο πρώτο ματς στο Ιβανώφειο (79-78) δεν αρκούσε. Έκανε διπλό «χαρακίρι» στη Βιτόρια χάνοντας με 79-74 στον δεύτερο ημιτελικό -παίζοντας από το 29' χωρίς τον Ουόλτερ Μπέρι που αποβλήθηκε με πέντε φάουλ- και δύο μέρες μετά (70-66).

Τα κολακευτικά λόγια του Μανουέλ Κομάς «Ο Ηρακλής είναι μεγάλη ομάδα, ελπίζω του χρόνου να ξαναβρεθούμε στον τελικό», του Ραμόν Ρίβας «Ο Ηρακλής είναι καλύτερη ομάδα από την Αντίμπ και την Μπενετόν -ομάδες που συνέθεσαν το άλλο ζευγάρι των ημιτελικών- και έπρεπε να παίξουμε μαζί στον τελικό» αλλά και του τότε παίκτη της Ταουγκρές και νυν προπονητή της Ρεάλ Μαδρίτης Πάμπλο Λάσο «Θα ξαναβρεθούμε εμείς και ο Ηρακλής αλλά στο Κύπελλο Πρωταθλητριών και όχι στο Κυπελλούχων» δεν προσέφεραν παρηγοριά σε κανέναν. Ο Ηρακλής είχε την ευκαιρία του στην ίδια διοργάνωση και δύο χρόνια μετά. Έφτασε ξανά μέχρι τα ημιτελικά όμως με το format να δίνει την πρόκριση με βάση τη διαφορά πόντων, ο Ηρακλής πλήρωσε την ήττα με 34 πόντους στην Ιταλία από τη Βερόνα (96-62). Προσπάθησε στο Ιβανώφειο όμως το +20 (76-56) δεν ήταν αρκετό.

Τι τα σκαλίζουμε όμως; Ο Ηρακλής μπορεί να έχει σύντομα την ευκαιρία να αρχίσει να χτίζει τη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία του...