Ψυχραιμία είναι η διατήρηση του αυτοελέγχου σε κρίσιμες στιγμές. Αυτή επιτρέπει την αντιμετώπισή τους με λογική δίχως ακραία συναισθήματα πανικού ή θυμού. Η διαχείριση μιας κατάστασης βέβαια, δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση. Κι η ψυχραιμία συνήθως χάνεται…
Έτσι εξηγείται ο θυμός κι ο πανικός τους. Με την απώλεια της ψυχραιμίας τους. Και με την έλλειψη της σιγουριάς τους!
Μέχρι την έλευση του Ιβάν Σαββίδη στη Θεσσαλονίκη, ο ΠΑΟΚ ήταν μία ζωή… αγκάθι για Αθήνα και Πειραιά. Εν τούτοις… Από δω το είχαν, από εκεί το είχαν έκοβαν κι έραβαν όπως γούσταραν. Τον έβαζαν κάτω. Και δεκάρα δεν έδιναν που έσκουζε. Μετά; Έγινε το αντίθετο. Τους έβαλε κάτω ο ΠΑΟΚ. Έτσι πλέον, σκούζουν αυτοί.
Τότε είχαν αντίπαλο απλά, τον ΠΑΟΚ. Φοβόταν… Έτρεμαν μόνον την δυναμική του κόσμου του. Τώρα; Φοβούνται και τρέμουν και τον Ιβάν Σαββίδη. Τούτο επειδή δεν υπερέχουν πια οικονομικά. Ίσως μάλιστα, να υστερούν!
Δεν παύουν φυσικά, να κυριαρχούν στο παρασκήνιο – καθώς από Αθήνα και Πειραιά κινούνται τα νήματα του – και να του κάνουν τον βίο αβίωτο. Να του στερούν ευκαιρίες και να του προκαλούν δυσκολίες.
Εδώ πάντως, οφείλουμε, να τονίσουμε πως πέρα από τη νοοτροπία Αθήνας και Πειραιά… Ουκ ολίγα λάθη της Θεσσαλονίκης συνέβαλαν και συμβάλλουν στην επικρατούσα κατάσταση. Όπως και να το κάνουμε όμως, άλλαξαν οι καιροί. Οι αλλαγές και τους πανικοβάλλουν και τούς θυμώνουν. Ως εκ τούτου χάνουν την ψυχραιμία τους…
Δυστυχώς για τη Θεσσαλονίκη, για τον ΠΑΟΚ δεν γκρεμίζεται εύκολα και βέβαια, ολοσχερώς μία κατάσταση εύνοιας της Αθήνας και τού Πειραιά… ηλικίας πολλών δεκαετιών. Οι ρίζες αυτής της κατάστασης είναι βαθιές, πολύ βαθιές. Δεν είναι εύκολο το ξερίζωμα τους. Και πώς να είναι όταν η εκάστοτε Κυβέρνηση ρίχνει με τον τρόπο της νερό σε αυτές;
Η τέως (συγ)Κυβέρνηση συνέργησε στην απώλεια ενός Πρωταθλήματος. Η νυν Κυβέρνηση συνεργεί στην απώλεια ενός άλλου. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις καταγράφεται ευκρινώς ως αιτία της απώλειας, η στέρηση της επί ίσοις όροις διεκδίκηση του Πρωταθλήματος.
Δίχως πάντως – κι επιμένουμε σε τούτο – να μην αποδίδουμε ευθύνες στον ΠΑΟΚ και τις δυο περιπτώσεις. Ακόμη και με αυτές τις ευθύνες (ένεκα πλήθους λαθών του εντός κι εκτός αγωνιστικών χώρων) ουδεμία απώλεια θα είχε, εάν κι εφ’ όσον επικρατούσε ισονομία. Ουδεμία…
Αφήστε που στην Αθήνα και τον Πειραιά - όπου …ευδοκιμεί το παρασκήνιο – σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις έχουν πολιτικά πρόσωπα. Και με τη νυν Κυβέρνηση και με την τέως (συγ)Κυβέρνηση – για να είμαστε απόλυτα σαφείς - αυτά τα πρόσωπα διαμόρφωναν τις καταστάσεις.
Και μην αναρωτηθείτε: Καλά, στη Θεσσαλονίκη δεν υπάρχουν ανάλογα πολιτικά πρόσωπα; Φυσικά κι υπάρχουν. Από Θεσσαλονικείς, από Μακεδόνες (τους γνήσιους κι ουχί των… μαϊμού – με φαρδιά, πλατιά υπογραφή της τέως (συγ)Κυβέρνησης- στα Σκόπια) επελέγησαν. Τιμήθηκαν. Κι εξελέγησαν.
Ναι αλλά… Δεν ακούν τη φωνή… Την κραυγή της συνείδησης τους. Ακούν τη φωνή του κόμματος τους. Και δεν αντιδρούν. Προς μέγιστη απογοήτευση όσων τους εξέλεξαν.
Με λίγα λόγια; Ο ΠΑΟΚ, ο ενιαίος ΠΑΟΚ (έργο Σαββίδη και Κατσαρή. Χριτς, χρατς) είναι όπως πάντα, ήταν… Ανάδελφος! Ακολουθούσε κι ακολουθεί κι οφείλει να ακολουθεί (κατ’ απαίτηση του κόσμου του) μοναχικό αλλά ευθύ δρόμο. Αυτό ανέκαθεν έπραττε. Απλά, πράττοντας τούτο κι υπό τον Ιβάν Σαββίδη προκαλεί πια τρόμο. Κι ο τρόμος από τη Θεσσαλονίκη, προκαλεί απώλεια ψυχραιμίας σε Αθήνα και Πειραιά…
ΥΓ 1: Συμφωνούν άραγε, με τις ρατσιστικές αναφορές κατά του Ιβάν Σαββίδη οι οικογένειες προσφύγων και παλιννοστούντων σε Αθήνα και Πειραιά;
ΥΓ 2: Μακάρι για το ελληνικό Έθνος και την Ορθοδοξία να υπήρχαν κι άλλοι «Ρώσοι» στον κόσμο ως ο Ιβάν Σαββίδης. Μακάρι…
