Μόλις ησυχάσαμε από τη σαχλαμάρα “Μέσι εναντίον Μόντριτς”, άρχισε η άλλη σαχλαμάρα, το “Μέσι εναντίον Εμπαπέ”. Πολύβαρετό δημοσιογραφικό κλισέ και κακής ποιότητας. Στον τελικό του Μουντιάλ δεν έφτασαν ο Μέσι και ο Εμπαμπέ. Εφτασαν η Αργεντινή και η Γαλλία. Με τον Μέσι, με τον Εμπαμπέ, αλλά και όλους τους άλλους πολύ σπουδαίους παίκτες τους. Και αυτές οι δύο ομάδες θα αναμετρηθούν για το τρόπαιο. Η μία ομάδα θα το κερδίσει και η άλλη ομάδα θα το χάσει. Οχι ο Μέσι και ο Εμπαμπέ.
Μιλάμε, βέβαια, για δύο ομάδες με πολλή ποιότητα, που έχουν όμως και αδυναμίες στην αμυντική λειτουργία τους. Οι Αργεντινοί, όπως τουλάχιστον είδαμε στο Κατάρ, δεν το έχουν σε τίποτε να πανικοβληθούν, να κλειστούν πίσω και να αφήσουν τον αντίπαλο να τους “βομβαρδίζει”. Αυτό που έγινε στο ματς με την Ολλανδία είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Οι Γάλλοι, όταν πιέζονται, βγάζουν μια σαστιμάρα που επιτρέπει στον αντίπαλο να δημιουργεί ευκαιρίες. Είναι απορίας άξιον πώς δεν δέχτηκαν έστω ένα γκολ από τους Μαροκινούς. Μάλλον εξ αιτίας της αστοχίας των αντιπάλων τους, αλλά και της βοήθειας που είχαν από την τύχη στις καραμπόλες μπροστά στην εστία τους. Δεν περνάει πάντως απαρατήρητο ότι αυτό ήταν το μοναδικό παιχνίδι που κράτησαν πίσω το μηδέν.
Επιθετικά, είναι προφανώς φοβερές και οι δύο ομάδες. Οχι μόνο χάρη χάρη στον Μέσι και τον Εμπαμπέ, που, με μια ενέργειά τους, μπορούν να κρίνουν τον αγώνα, αλλά και χάρη στους συμπαίκτες τους που υπηρετούν άριστα τους δικούς τους ρόλους. Αν δεν πάμε σε ένα ματς εγκλωβισμένο σε συντηρητική τακτική εκ μέρους και των δύο προπονητών, θα δούμε έναν συγκλονιστικό τελικό με πολύ θέαμα. Αυτό είναι σίγουρο. Το ιδανικό θα ήταν να έχουμε γρήγορα ένα γκολ, για να “ανοίξει” το παιχνίδι, γιατί, με ισοπαλία, όσο κυλάει ο χρόνος, λογικό θα είναι να φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη.
Εχω την αίσθηση ότι αυτόν τον τελικό θα τον κερδίσει η ομάδα με τον πιο αποτελεσματικό αμυντικό μηχανισμό. Αυτή που θα αντιμετωπίσει καλύτερα τη φοβερή επίθεση της άλλης. Κι αυτό το “καλύτερα” μπορεί να σημαίνει ότι θα δεχτεί... μόνο ένα ή δύο γκολ, γιατί θα πετύχει δύο ή τρία. Καθόλου δεν αποκλείεται να έχουμε έναν τελικό με αρκετά γκολ.
Προσωπικά, το μόνο που δεν θέλω (και δεν το θέλω ποτέ) είναι να κριθεί ο τελικός στα πέναλτι. Για τον... τζερτζελέ καλά είναι τα πέναλτι, αλλά προτιμώ έναν “καθαρό” νικητή, που θα έχει προκύψει με την επικράτησή του ακόμη και στην παράταση και όχι έναν νικητή που θα προκύψει, μετά από ισόπαλο αγώνα 120 λεπτών, χάρη στην ικανότητα ενός τερματοφύλακα, ή εξ αιτίας της ατυχίας ενός παίκτη να στείλει την μπάλα στο δοκάρι.
Οσο για το... αν επιτέλους θα το “σηκώσει” ο Μέσι, το θέλω πολύ. Το θέλω, όμως, για να επιβραβευτεί η άφθαστη αξία του ΚΑΙ με ένα Μουντιάλ και όχι για... να καθίσω να σκεφτώ ποιος είναι ο κορυφαίος άσος όλων των εποχών. Και με Μουντιάλ και χωρίς Μουντιάλ ΑΥΤΟΣ είναι!
ΥΓ. Περάσαμε στο δεύτερο 15ήμερο του Δεκεμβρίου, το Κύπελλο άρχισε, οσονούπω ξαναρχίζει και το Πρωτάθλημα και στο μεταγραφικό μέτωπο του ΠΑΟΚ δεν κουνιέται φύλλο. Ακόμη και αύριο να έρθει ο πολυαναμενόμενος παίκτης, μέχρι να καταλάβει πού βρίσκεται, να προσαρμοστεί, να γνωριστεί με τους συμπαίκτες και τον προπονητή του, να μπει στο πνεύμα της ομάδας και να γίνει χρήσιμη μονάδα της, φοβάμαι ότι θα αποτελεί παρελθόν αυτή η κρίσιμη σειρά αγώνων στην οποία ο ΠΑΟΚ θα παίξει, ως ένα μεγάλο βαθμό, τους στόχους του. Πέρα από αυτό και με δεδομένο ότι δεν αναμένεται να γίνει αγορά ποιοτικού παίκτη από άλλη ομάδα, το μεγάλο ερώτημα είναι ποιος ελεύθερος ποιοτικός θα βρεθεί τέτοιο καιρό, ή έστω κάποιος για να αποκτηθεί δανεικός. Το πιθανότερο είναι να περάσει η ομάδα όλη αυτή τη διαδικασία με στήριγμα μόνο τους παίκτες που σήμερα συγκροτούν το ρόστερ. Ιδωμεν...
