Σε μια χρονιά δύσκολη και δίχως χρόνο για ουσιαστική δημιουργία προϋποθέσεων, σε μια fast track κατάσταση πολλαπλών παράλληλων προβλημάτων, ο Ηρακλής δείχνει να απομακρύνεται από το στόχο του, αλλά το χειρότερο είναι ότι το παραδέχεται.
Η «τιμωρία» της ηθελημένης μη οικονομικής ασυνέπειας, χαλάει το όνομα του Ηρακλή στην ποδοσφαιρική αγορά...
Ο Ηρακλής μ’ αυτή την τοποθέτηση δείχνει να «πετάει λευκή πετσέτα». Δεν πιστεύει ότι θα αλλάξει η κατάσταση, δεν πιστεύει στις αγωνιστικές που ακολουθούν. Κυνισμός; Πραγματικότητα; Ίσως από τη μια. Από την άλλη όμως «τελειώνει» την -όποια- ελπίδα για το υπόλοιπο της χρονιάς.
Τις ομάδες τις «χτίζουν» στελέχη επί του αγωνιστικού, διοικητικά άνθρωποι που εταιρικά διαχειρίζονται καταστάσεις και projects με στόχο το θετικό πρόσημο (σε κάθε είδους αποστολή), αλλά και η επικοινωνία.
Η επιθετική ανακοίνωση των «κυανόλευκων», έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά κινήσεων και γεγονότων που δείχνουν θέληση και απαίτηση για επιτυχία, αλλά κακή διαχείριση, κακή επικοινωνία και έλλειψη αυτοκριτικής.
Η απογοήτευση και το παράπονο που εξέφρασε σε πρώην προπονητές και νυν ποδοσφαιριστές του ο Ηρακλής έχει λογική, έχει τα «δίκια» του που λέμε, γιατί περίμενε διαφορετικά αποτελέσματα. Έκανε κινήσεις στο παρά πέντε, προσπάθησε να «χτίσει» ανταγωνιστική ομάδα με λιγοστό χρόνο, ακολούθησε ένα πλάνο και δημιούργησε προσδοκίες, ξόδεψε χρήματα έχοντας παράλληλα να αντιμετωπίσει χρόνια προβλήματα και βάρη του παρελθόντος και περίμενε αποτελέσματα. Δεν ήρθαν.
Για το φετινό αγωνιστικό εγχείρημα η ΠΑΕ έχει μεν δίκιο για το παράπονο που εκφράζει, όσον αφορά στη διάψευση των προσδοκιών που είχε δημιουργήσει και στον κόσμο (και φυσικά αυτό αρμόζει αρκεί να υπάρχει υπόβαθρό), ενώ ήταν συνεπής προς όλους τους άμεσα εμπλεκόμενους, όμως σε κάθε περίπτωση το χάνει:
Το χάνει επειδή το κάνει δημοσίως μέσω ανακοίνωσης και «τα εν οίκω μη εν Δήμω» πολλές φορές έχουν ισχύ και αξία. Εδώ ίσως φαίνεται και η απόσταση διοίκησης που υπάρχει από την Αθήνα, γιατί μια ομιλία στα αποδυτήρια ίσως να είχε αποτρέψει όλη αυτή την κατάσταση δημοσίως, για να πετύχει το «ταρακούνημα» που επιθυμεί. Γιατί αυτό δείχνει να επιθυμεί αυτή η τοποθέτηση.
Το χάνει κυρίως γιατί επιτίθεται σε δικές της επιλογές, βγάζοντας εκτός την ίδια από το «κάδρο» των ευθυνών (αν και ζητά συγγνώμη για την αγωνιστική εικόνα της ομάδας), που είναι μεγάλο, αλλά το χάνει και γιατί προειδοποιεί-απειλεί ή και ξεκαθαρίζει ότι θα είναι ασυνεπής στις οικονομικές της υποχρεώσεις προς τους ποδοσφαιριστές.
Ειδικά το τελευταίο είναι μάλλον ένα κακό «αυτογκόλ» όχι μόνο για φέτος, αλλά για και του χρόνου.
Είναι κακό η ποδοσφαιρική αγορά να έχει σχηματίσει την εικόνα πως (οποιαδήποτε ομάδα, αλλά ειδικά…) ο Ηρακλής, μια μεγάλη ομάδα, ένα μεγάλο ποδοσφαιρικό όνομα, που έχει πλέον οικονομική συνέπεια με την παρουσία του Παναγιώτη Μονεμβασιώτη και είναι ακόμη πιο ελκυστικός, μπορεί να μετατραπεί σε «κακό εργοδότη-τιμωρό» αν δεν πάνε καλά τα πράγματα.
Είναι σωστό, δεδομένο και απαραίτητο να απαιτείς από επαγγελματίες. Γι’ αυτό και συνεργάζεσαι μαζί τους, τους επιλέγεις. Από τις επιλογές τους κρίνονται όλοι όμως.
Είναι σφάλμα και αποτρεπτικό για οποιονδήποτε τωρινό ή μελλοντικό συνεργάτη (εν προκειμένω ποδοσφαιριστή ή προπονητή) να του δημιουργείς την εικόνα πως μπορεί να συμφωνήσει στη συνεργασία, αλλά αν δεν πάνε καλά τα πράγματα θα μείνει απλήρωτος… Δε θα πάρει το ρίσκο.
Δίχως να εξισώνονται οι καταστάσεις, αλλά εστιάζοντας στον τρόπο έκφρασης της απογοήτευσης και του παράπονου, μου ήρθε ως… αναλαμπή η διαφορά «αφεντικού» και «ηγέτη» στο νόημα της ανακοίνωσης της ΠΑΕ Ηρακλής με την τοποθέτηση του προπονητή του Ολυμπιακού, Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ μετά το 2-1 επί του Πανσερραϊκού:
«Φταίνε όλοι ξεκινώντας από εμένα ως αρχηγός. Είμαστε όλοι ένα σύνολο και ως το αφεντικό φταίω».
