«Είχαμε μια δίκη-παρωδία, δεν έδωσε το παρών κανείς μάρτυρας κατηγορίας. Η ιστορία ξεκίνησε το 2005 όταν με ρεπορτάζ στην εφημερίδα μου τόνισα ότι η ΕΠΟ αντί να λάβει επτά εκατομμύρια ευρώ από τα τηλεοπτικά πήρε περίπου 1,45 εκ. ευρώ. Ακολούθησε έρευνα, πιστοποιήθηκε ότι υπάρχει αδίκημα απιστίας και κάποιοι άνθρωποι κάθισαν στο σκαμνί. Πήγα στο δικαστήριο, είχαμε συνεχείς αναβολές, ώσπου φτάσαμε στην περίοδο του κορωνοϊού. Η δίκη είχε προγραμματιστεί για τις 24 Απριλίου μεσούσης του lockdown και ενώ τότε υπήρχε κυβερνητική απόφαση για μη διεξαγωγή των ποινικών δικών.
Ανέβαλαν την υπόθεση και την πήγαν για χθες χωρίς να ειδοποιηθεί κανείς. Θα προσφύγω στον Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, αλλά και την επιθεώρηση του Αρείου Πάγου. Ο δικηγόρος μου ετοιμάζει τα έγγραφα. Ακόμη και χωρίς μάρτυρες κατηγορίας, ο δικαστής θα έπρεπε να δει το εξής. Η ΕΠΟ βάσει νόμου απαγορεύεται να παραχωρήσει τηλεοπτικά δικαιώματα σε εταιρεία που δεν έχει τηλεοπτικό οργανισμό. Η εταιρεία που πήρε τη δουλειά είναι offshore εταιρεία.
Αυτό απαγορεύεται και είναι ένα σημαντικό σημείο, βάσει του οποίου πήγαμε και στα δικαστήρια. Η διοίκηση Γραμμένου αθώωσε τους κατηγορούμενους, αφού συνηγόρησε ότι δεν ζημιώθηκε από την υπόθεση. Ο δικηγόρος της ΕΠΟ είπε στο δικαστήριο ότι το 1,45 εκ. ευρώ το παραχώρησε στη Super League και το ποσό της ζημίας ήταν περίπου 90 χιλιάδες ευρώ. Το ύψος του ποσού ήταν τέτοιο που το αδίκημα από κακούργημα έπεσε σε πλημμέλημα και την έβγαλαν όλοι λάδι».
