Πιστεύω έχετε δει την διαφήμιση που η κόρη φορτώνει όλες τις δουλειές του σπιτιού στον πατέρα της, ο οποίος επειδή δεν προλαβαίνει να περιμένει στην ουρά της Τράπεζας μπαίνει μέσα και φωνάζει «έξω γράφουν» με αποτέλεσμα να τρέξουν όλοι οι παράνομοι για να γλυτώσουν την κλήση.
Δεν ξέρω εάν κυκλοφορεί ευρέως, αλλά πριν από δύο-τρία χρόνια μού το έλεγε φίλος θέλοντας να αναδείξει το πόσο επίπλαστη είναι η εγχώρια κοινωνία. «Όταν δεν βρίσκω τραπέζι στα κοσμοπολίτικα καφέ της Αθήνας, φωνάζω έρχεται ο εισαγγελέας και το μισό μαγαζί αδειάζει» μου τόνιζε χαμογελώντας, δημοσιοποιώντας κάτι που προφανώς θα ήθελε να κάνει, αλλά ποτέ δεν τόλμησε, μέχρι τώρα τουλάχιστον, να το κάνει. Πάντως το πίστευε και εξακολουθεί να το πιστεύει, ότι εάν κάποτε βρει το θάρρος την φαντασίωση του να την κάνει πράξη θα συμβεί αυτό που υποψιάζεται.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν διοικείται από ακαδημαϊκούς, από Μητροπολίτες και από ανθρώπους που κάθε φορά που ο διαιτητής αδικεί τον αντίπαλο πηγαίνουν στην εκκλησία για να εξομολογηθούν.
Διοικείται στην πλειονότητα του από μέλη της ελληνικής κοινωνίας που επιβίωσαν επιχειρηματικά πολλές φορές αψηφώντας την νομιμότητα και θυσιάζουν την ηθική τους στον βωμό της αθλητικής επιτυχίας.
Άτομα που θεωρούν μαγκιά να «σφάζεται» από τους διαιτητές ο αντίπαλος και χαλάνε τον κόσμο όταν ο διαιτητής σφυρίζει ένα ανάποδο φάουλ σε βάρος της ομάδας τους.
Στο ποδόσφαιρο βεβαίως ισχύει ότι και στην κοινωνία οπότε δεν θα πρέπει να αδικούμε τον χώρο και να ζητούμε να αλλάξει το statusαπό την μία ημέρα στην άλλη.
Ο βαθμός δυσκολίας για αλλαγές είναι ο ίδιος που απαιτείται ώστε ο Ελληνας να αλλάξει φορολογική συνείδηση, να μάθει να στέκεται μπροστά στις διαβάσεις των πεζών και να μην ψάχνει το «βίσμα» για να κάνει μετάθεση τον γιό του.
Σ’ αυτό το περιβάλλον θα βαδίσει η ποδοσφαιρική κοινωνία στον δρόμο προς τις εκλογές της Ε.Π.Ο. Δηλαδή προς το χρυσόμαλλο δέρας του ποδοσφαίρου για το οποίο γίνεται όλος ο καβγάς.
Καλές οι αντιπολιτευτικές κορώνες και ο καταγγελτικός λόγος, αλλά η μεθοδολογία για την κατάκτηση της εξουσίας, δυστυχώς, έχει πολλά πολλά κοινά χαρακτηριστικά μ’ αυτή του παρελθόντος. Οπότε όπως έλεγε και ο συγχωρεμένος ο παππούς μου «καινούργιο κοστούμι με παλιό ύφασμα δεν μπορείς να ράψεις».
Βεβαίως έχω την αίσθηση ότι λίγους νοιάζει αυτό. Ολοι οι μηχανισμοί εξουσίας στα λόγια λειτουργούν για το δημόσιο συμφέρον, αλλά μόλις οι ηγέτες πάρουν το πάνω χέρι σφυρίζουν αδιάφορα. Υπάρχει κάποιος που να πιστεύει ότι αυτή την φορά θα αλλάξουν οι κανόνες του παιχνιδιού;
