Για το ταλέντο του Αλέξανδρου Νικολαΐδη μου μιλούσε με πάθος, από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, φίλος που γνώριζε πολύ καλά την οικογένεια του. Πριν ακόμη τις διακρίσεις στο Παγκόσμιο και στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα εφήβων το 1996, τότε που άρχισε να μας συστήνεται αθλητικά. Μου περιέγραφε τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε στην προσπάθεια του να κάνει πρωταθλητισμό. Δεν είχε άδικο σ’ ό,τι κι αν μου είπε.
Ο Γεννημένος στις 17 Οκτωβρίου του 1979, Ολυμπιονίκης του Taekwondo, δικαίωσε όλους εκείνους που τον πίστεψαν. Κατέκτησε δύο ασημένια μετάλλια στους Ολυμπιακούς της Αθήνας το 2004 και του Πεκίνο το 2008 και ήταν σημαιοφόρος της ελληνκής Ολυμπιακής αποστολής στους Αγώνες του Λονδίνου. Αρχισε να ασχολείται με το άθλημα σε ηλικία τριών ετών. Το κακό μαντάτο το έμαθα πριν από μήνες. Ηλπιζα με τη δύναμη της ψυχής που διέθετε ότι θα νικήσει την σπάνια ασθένεια.
Στις 6 Οκτωβρίου ένας φίλος μου έστειλε το μήνυμα που «πάγωσε» την ψυχή μου: «Βασίλη ο Αλεξ Νικολαΐδης «σβήνει». Το σώμα του τον είχε εγκαταλείψει ένα μήνα. Η ψυχή του το παλεύει. Από χθες το βράδυ μπήκε στην εντατική, περισσότερο για να τον βάλουν σε καταστολή για τους πόνους. Είναι θέμα ωρών».
Τελικά ο Αλέξανδρος άντεξε ακόμη 12 ημέρες, στη μάχη με την σπάνια μορφή καρκίνου. Νικήθηκε αλλά μας δίδαξε πολλά με το μήνυμα του. Χρειάζεται κάποιος να έχει τεράστια δύναμη ψυχής και πνευματική ισορροπία για να γράψει αυτά που έγραψε ο Αλέξανδρος. Πρέπει να είσαι ξεχωριστός για να αντιμετωπίζεις τον θάνατο όπως τον αντιμετώπισε ο Ελληνας Ολυμπιονίκης. Δεν είπε ποτέ την ανθρώπινη φράση «γιατί σε εμένα;». Ισως γιατί «ο δυνατός άνθρωπος συνήθως υποφέρει χωρίς να παραπονιέται, ενώ ο αδύναμος παραπονιέται χωρίς να υποφέρει», όπως έγραψε και ο Πιερ Κλωντ Μπουάστ.
Καλό σου ταξίδι φίλε.
