Τα έγραφα την περασμένη Τρίτη και την ίδια ώρα αναρωτιόμουν μήπως είμαι υπερβολικός, μήπως είμαι γκρινιάρης, μήπως είμαι μίζερος. Οι εντυπώσεις από τον θρίαμβο επί του Ολυμπιακού ήταν νωπές και οι πανηγυρισμοί δεν είχαν ακόμη κοπάσει. Αλλά η επιβεβαίωση ήρθε, δυστυχώς, πριν αλέκτορα (έτσι είναι το σωστό, όχι αλέκτωρ) φωνήσαι (όχι λαλήσει)... άπαξ. Δηλαδή, την αμέσως επόμενη αγωνιστική, στο ματς με τον Αστέρα.
Σας θυμίζω κάποια αποσπάσματα: “Σπουδαία από όλες τις απόψεις η νίκη επί του Ολυμπιακού. Μπράβο στον Λουτσέσκου, συγχαρητήρια σε όλους τους παίκτες. Αλλά... ώπα. Ας μείνουμε σοβαροί, προσγειωμένοι, ρεαλιστές. Ας μην αρχίσουμε ξαφνικά μ' αυτή τη νίκη να πετάμε στα σύννεφα... Είναι πολύ πιθανό να χάσουμε εντελώς το μέτρο και την επίγνωση της αλήθειας με το άκριτο λιβάνισμα... Η αλήθεια είναι ότι μόνο μία φορά κατάφερε ο ΠΑΟΚ να κάνει καλή επίθεση και μία φορά σκόραρε. Και, βέβαια, με αντίπαλο τον Ολυμπιακό, που έπαιζε ανοιχτά για να πάρει τη νίκη μέσα στην έδρα του. Οχι με έναν “μικρό” αντίπαλο, που είτε στο γήπεδό του, είτε στην Τούμπα, παίζει κλειστά, όπως έκαναν ο Παναιτωλικός, ο Ατρόμητος, ο ΟΦΗ, ο Λεβαδειακός, ακόμη και ο Παναθηναικός... Ας μην ξεχνάμε, λοιπόν, τις αδυναμίες του ΠΑΟΚ μέσα στη μεγάλη χαρά που δίνει η ταπείνωση του Ολυμπιακού στο Καραισκάκη...
Δεν ωφελεί να κρυφτούμε τώρα, εν μέσω πανηγυρικής ατμόσφαιρας, πίσω από το δάχτυλό μας, κάνοντας ότι δεν βλέπουμε πια τα οφθαλμοφανή. Εγιναν και στο Καραισκάκη σοβαρά ατομικά λάθη και πουλήθηκε” άδοξα η μπάλα πολλές φορές, απλά σ' αυτό το παιχνίδι η ομάδα δεν το πλήρωσε. Αδυναμία στην ανάπτυξη και στη δημιουργία ευκαιριών πάλι υπήρχε, αλλά “μετρησαν” καταλυτικά αυτή τη φορά η... απίθανη κεφαλιά του Παπασταθόπουλου και το υποδειγματικό τρίγωνο Κουλιεράκη, Λύρατζη και Νάρει. Και, φυσικά, υπήρχαν πάλι παίκτες που υστέρησαν αγωνιστικά, πέρα από τη διάθεση που είχαν όλοι τους. Ο Αουγκούστο, για παράδειγμα, τι ακριβώς πρόσφερε; Και όχι μόνο ο Αουγκούστο... Ακόμη, να μην ξεχνάμε να ζητάμε απ' όλους τους παίκτες του ΠΑΟΚ να μας αποδείξουν ότι η περιβόητη αυτοπεποίθησή τους δεν είναι κάτι σαν τα φασολάκια που ψωνίζεις από τη λαική, άλλλοτε να βγαίνουν καλά και άλλοτε σκάρτα...”
Αλήθεια, τι χρειάζεται να πω τώρα, μετά το 2-2 με τον Αστέρα; Οι ίδιοι παίκτες που νίκησαν τον ΟΙλυμπιακό, βγήκαν προχθές στο χορτάρι της Τούμπας και... έπεσαν για ύπνο. Ροχάλιζαν, στην κυριολεξία. Μηδέν ενέργεια, μηδέν ποδόσφαιρο. Λες και επρόκειτο για μια απλή προπονησούλα για να χαλαρώσουν. Τι έφταιγε; Εχασαν πάλι ξαφνικά την αυτοπεποίθησή τους; Αστείο. Ας τελειώνει πια αυτή η ανοησία με την αυτοπεποίθηση-ασανσέρ.
Τέλειωσε το ματς, πήραν, όπως την πήραν, με την ψυχή στο στόμα, την ισοπαλία κι ύστερα βγήκαν ο Κούρτιτς και ο Ολιβέιρα να μας πουν ότι επί τουλάχιστον 60 λεπτά δεν έκαναν τίποτε. Και το ερώτημα είναι: Γιατί έπρεπε να το καταλάβουν αυτό μετά το 60΄; Στο 20', ας πούμε, ή στο 35', δεν είχαν νιώσει ακόμη ότι οφείλουν να ξυπνήσουν από τον λήθαργο; Κι όταν πήγαν στα αποδυτήρια τι είπαν; Τι τους είπε ο Λουτσέσκου; Γιατί βγήκαν με την ίδια υπνηλία και στο δεύτερο ημίχρονο; Αστείο κι αυτό. Δεν δικαιολογείται με τίποτε σε έμπειρους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές. Γιατί όλοι είδαμε, για πολλοστή φορά, ότι εκείνοι που... δεν υπήρχαν ήταν οι μεγάλοι και όχι οι πιτσιρικάδες.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του ΠΑΟΚ, αυτό που εμφανίζεται σε όλα τα ματς, ήταν ότι απέναντι σε μια συμπαγή άμυνα δεν είχε ένταση, ταχύτητα, έμπνευση, δημιουργία. Μία μόνο ευκαιρία σε όλο το πρώτο ημίχρονο, με τον Ντάντας. Και στο δεύτερο μία με Νάρει και μια με Ολιβέιρα, μέχρι να κερδίσει το πέναλτι ο Κωνσταντέλιας. Κι ύστερα η κεφαλιά άουτ του Κουλιεράκη πριν γίνει το 2-2. Ο,τι είδαμε, το είδαμε στο τελευταίο 20λεπτο και στις καθυστερήσεις. Κι αν δεν έμπαιναν ο Κωνσταντέλιας και ο Σβαμπ, ο ΠΑΟΚ δεν επρόκειτο να σκοράρει.
ΥΓ. Μόνο αυτά θα πούμε για το νέο ξενέρωμα και την κατάσταση που διαμορφώνεται τώρα; Οχι βέβαια. Και αύριο μέρα είναι.
