Η δημοσιογράφος Ιωάννα Μάνδρου, με μια μακροσκελή ανάρτησή της στο Facebook απάντησε στα σχόλια που δέχθηκε για τα όσα είπε για τη Μάγδα Φύσσα
Αναλυτικά η ανάρτηση της Ιωάννας Μάνδρου:
ΜΙΑ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.
Πάλι εδώ στο ρεπορτάζ, στη δίκη της ΧΑ. Αυτές τις ημέρες ειπώθηκαν πολλά. Αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου τους εκατοντάδες φίλους μου, φίλους μου διαχρονικούς και αγαπημένους, που είπαν πολλά για μένα, γιατί και με ξέρουν και γιατί κατάλαβαν τί ήθελα να πω. Ευχαριστώ από καρδιάς και τους εκατοντάδες διαδικτυακούς μου φίλους που μίλησαν με αντικειμενικόητητα και κατανόησαν τα λεγόμενα μου.
Υπήρξαν όμως και πάρα πολλοί, που είτε δεν κατάλαβαν, είτε παρεξήγησαν, είτε δεν θέλησαν να καταλάβουν. Απλά περίμεναν με τη λάσπη έτοιμη και θεώρησαν ότι τους δόθηκε η ευκαιρία. Και η αλήθεια έριξαν τόνους. Και μπορεί να συνεχίσουν. Η όποια διαφορετική άποψη δεν ήταν προφανώς ο στόχος τους. Αυτό το ξέρουν και το ξέρω και εγώ. Υπάρχουν όμως, και είναι πολλοί, εκείνοι που θέλουν μια εξήγηση. Που απαιτούν μία συγνώμη. Τους σέβομαι ειλικρινά, όπως σέβομαι τον καθένα τα 35 χρόνια που δημοσιογραφώ, χωρίς ποτέ να έχω θίξει κάποιον και χωρίς ποτέ να με έχει άνθρωπος μηνύσει η στρέψει αγωγή εναντίον για συκοφαντία η δυσφήμιση.
Σε αυτούς οφείλω, λοιπόν, μία καθαρή απάντηση, όπως καθαρά έχω μάθει να εκφράζομαι δημόσια όλα τα χρόνια της καριέρας μου, χωρίς να «μασάω» τα λόγια μου και τηρώντας απαρέγκλιτα τις αρχές της δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Γνώρισα την Μάγδα Φύσσα στη δίκη της Χρυσής Αυγής. Παρακολούθησα πως πεντέμισι ολόκληρα χρόνια στάθηκε όρθια με δύναμη, αξιοπρέπεια, σεβασμό στο δικαστήριο με μαχητικότητα και πόνο. Έχω παρακολουθήσει στην καριέρα μου πολλές ποινικές υποθέσεις και ξέρω καλά, ότι αυτή η στάση, αυτή η συμπεριφορά, δεν είναι πάντα ο κανόνας.
Μια μάνα που χάνει το παιδί της είναι πολύ δύσκολο, ψυχικά και σωματικά, να βρει τη δύναμη, να σταθεί μέσα στο δικαστήριο, να ακούσει τις φρικιαστικές λεπτομέρειες της απώλειας του παιδιού της, και να μείνει όρθια, όπως έμεινε η Μάγδα Φύσσα. Για την παρουσία της έχω γράψει και έχει πει πολλά εκατοντάδες φορές. Τα γραπτά υπάρχουν, όπως και οι δημόσιες τοποθετήσεις μου. Το μήνυμα της Μάγδας Φύσσα στο δικαστήριο και σε όλους εμάς ήταν βαθιά πολιτικό, αλλά και ανθρώπινο και συγκινητικό.
Και αυτό το μήνυμα προσπάθησα να εξηγήσω τονίζοντας την σημαίνουσα παρουσία της ως πολίτη, ως σύμβολο του αγώνα κατά του ναζιστικού μορφώματος και ως μάνας, αναφερόμενη επιπρόσθετα και στην εξωτερική της εμφάνιση για να καταδείξω την αξιοπρέπειά της. Είδα το θάρρος, το πάθος, τη σύνεσή της και τα θαύμασα, γιατί δεν τα θεωρώ ούτε εύκολα ούτε αυτονόητα.
Θλίβομαι ειλικρινά, που αυτή μου η παρατήρηση έγινε αφορμή να εκτοξεύονται πρωτοφανείς ύβρεις, να γίνονται στόχος διαδικτυακού κανιβαλισμού και ανθρωποφαγίας, και να γίνεται επί τόσες μέρες συζήτηση για κάτι που δεν το εννοούσα, που δεν το είπα έτσι, που είναι έξω από τις προθέσεις μου και τον χαρακτήρα μου αλλά και τον τρόπο που δημοσιογραφώ επί 35 χρόνια, και να μην γίνεται συζήτηση για την ιστορική απόφαση του δικαστηρίου, που έκρινε τη ΧΑ ως εγκληματική οργάνωση, για την οποία από την πρώτη στιγμή αταλάντευτα αγωνίστηκα για να καταδικαστεί.
Δεν μπορούσα ποτέ να διανοηθώ, ότι η εκτίμηση μου και η ανθρώπινη προσέγγιση μου για τη Μάγδα Φύσσα θα γινόταν αφορμή για να εκδηλωθεί όλο αυτό το προσωπικό μένος και μίσος εναντίον μου. Ζούμε σε δύσκολες εποχές. Οι δολοφονίες χαρακτήρων των δημοσιογράφων που έχουν γίνει μόδα για πολλούς λόγους είναι - και θα αποδειχθεί- μεγάλο πρόβλημα για τη δημοκρατία μας.
Και μια αναγκαία διευκρίνιση γιατί πολλά άκουσα και διάβασα, είτε από αυτούς που με κατέκριναν για την καταγωγή μου, είτε από αυτούς που με επέκριναν για το πού ζω κι εργάζομαι σήμερα. Ναι γεννήθηκα και μεγάλωσα στην πανέμορφη Βλαχοκερασιά Αρκαδίας. Είμαι ευτυχής και ΥΠΕΡΗΦΑΝΗ για την αγροτική καταγωγή μου και για τη μητέρα μου που την έχασα παιδί, για την προσπάθεια μου στη ζωή, τη δική μου και της αδελφής μου της δίδυμης, Χριστίνας Μάνδρου.
Οι άνθρωποι στο χωριό μου έβαζαν τα καλά τους για να πάνε στην Εκκλησία, για να βγουν την Κυριακή στην πλατεία και για να πάνε το απόγευμα στο καφενείο, για να σταθούν στο ύψος της περίστασης κάθε φορά που η ζωή τους χτυπούσε την πόρτα για καλό ή κακό. Πάντα με συγκινούσε και θα με συγκινεί αυτό, πώς οι άνθρωποι βρίσκουν τον τρόπο να σου επιβάλουν το σεβασμό και να αντλήσουν και οι ίδιοι δύναμη σε δύσκολες στιγμές, δίνοντας προσοχή στην εμφάνισή τους.
Είμαι βέβαιη, ότι το ίδιο κάνουν στο Πέραμα, στο Κερατσίνι και παντού, όπου υπάρχουν άνθρωποι του μόχθου και της προσπάθειας αγωνίζονται για τη ζωή τους και για τα όνειρά τους, για τους οποίους δεν χρειάζεται να πω ότι τους τιμώ και τους σέβομαι. Αλώστε τον ξέρω τον αγώνα της ζωής γιατί ξεκίνησα από το μηδέν. Λυπάμαι που χρειάζεται να τα εξηγήσω όλα αυτά, τα αυτονόητα, αλλά φαίνεται ότι στη δημοσιογραφία, αν γεννηθείς στη Βλαχοκερασιά, και δεν είσαι από «τζάκι» κι αν μετά από 40 χρόνια σκληρής δουλειάς κατοικείς στην Αθήνα και δουλεύεις στον Σκάι, γεννάς υποψίες! Και κάτι ακόμα. Εχω εργαστεί στα σημαντικότερα έντυπα «Ριζοσπάστη», «Βήμα» και χρόνια τώρα στην «Καθημερινή», σε δεκάδες ραδιόφωνα και στην ΤV, Αυτά προς απάντηση σε εκείνους που θέλουν να ακούσουν και σέβονται το διάλογο. Και τώρα πάμε. Η δίκη για τη ΧΑ είναι σε εξέλιξη.
