Επτά χρόνια συμπληρώνονται από την ημέρα εκείνη που ο Νίκος Γκάλης εισήλθε στο Hall of Fame. Η είσοδος σε αυτό το κλαμπ ήταν μια απόδειξη και συνάμα μια αναγνώριση για όλα όσα έχει πετύχει στην πορεία του ως αθλητής στο χώρο του μπάσκετ.
Ο ίδιος επτά χρόνια αργότερα με μια ανάρτηση του στα social media εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του και μάλιστα, τόνισε ότι ήταν το μεγαλύτερο του βραβείο: «Περισσότερο από αυτή την ύψιστη τιμή, να ανακηρυχθώ σαν σήμερα μοναδικός Έλληνας κι ένας από τους λίγους Ευρωπαίους, ως μέλος του Naismith Hall of Fame, περισσότερο από τους χιλιάδες πόντους, τα πρωταθλήματα, τα κύπελλα, τα μετάλλια με την Εθνική τις ατομικές διακρίσεις, το πιο σημαντικό μου αποτύπωμα είναι το κάθε παιδί που εμπνεύστηκε από την καριέρα μου, αγάπησε το μπάσκετ και αποφάσισε να ζήσει κοντά στον αθλητισμό. Αυτό είναι το μεγαλύτερό μου βραβείο …».
Να θυμίσουμε ότι εκείνο το βράδυ, ο Έλληνας παλαίμαχος αθλητής είχε τονίσει: «Θα ήθελα να πω ότι αποτελεί μεγάλη μου τιμή να γίνομαι μέλος του Hall of Fame. Ένα όνειρο έγινε πραγματικότητα κι εδώ δίπλα μου είναι ο Μπομπ ΜακΑντού ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες που έχω αντιμετωπίσει στην καριέρα μου. Μας συνδέουν σπουδαίες μονομαχίες με τον Μπομπ. Ευχαριστώ τους φίλους μου που με ακολούθησαν εδώ, είναι σαν αδέρφια για μένα. Παλιοί συμπαίκτες μου στο Σίτον Χολ. Τότε, στο Σίτον Χολ δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα έφτανα εδώ.
Το όνειρό μου ήταν να παίξω στο ΝΒΑ, επιλέχθηκα από τους Σέλτικς μαζί με τον τρομερό Λάρι Μπερντ. Είχα προτάσεις από αρκετές ομάδες από την Ελλάδα. Μέχρι τότε δεν ήξερα ότι υπήρχε μπάσκετ στην Ελλάδα. Ο Άουερμπαχ ήθελε να μείνω, αλλά πήρα μια απόφαση για την οποία δεν θα μετανιώσω ποτέ στη ζωή μου. Πήγα στην Ελλάδα και το 1987 η Ελλάδα κατέκτησε το ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Όλο το έθνος βγήκε στους δρόμους, το μπάσκετ έγινε εθνικό άθλημα και η Ελλάδα είναι από τις κορυφαίες ομάδες στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Τότε σε κάθε αυλή σπιτιού, σε κάθε αυλή σχολείου τοποθετήθηκε μια μπασκέτα.
Είμαι ευγνώμων γι’ αυτό που ζω σήμερα. Το θέμα δεν είναι η κατάκτηση τίτλων αλλά και άλλο πιο σημαντικό που θα σας αποκαλύψω σήμερα. Μια μέρα περπατούσα στη γειτονιά μου στη Θεσσαλονίκη και με σταμάτησε μια κυρία. Νόμιζα ότι ήθελε μια αναμνηστική φωτογραφία ή ένα αυτόγραφο. Με φώναξε “Νίκο, Νίκο”, έτσι με φωνάζουν. Μου είπε “θέλω να σ’ ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου γιατί έσωσες τον γιο μου, του έκανες το μεγαλύτερο δώρο”. Μετά μου εξήγησε ότι ο γιος της ήταν εθισμένος στα ναρκωτικά αλλά το ξεπέρασε, βρήκε το νόημα της ζωής κι έγινε αθλητής μπάσκετ. Θέλω να ευχαριστήσω τους προπονητές μου και τους συμπαίκτες μου στο Σίτον Χολ, τον σύλλογό μου τον ΑΡΗ Θεσσαλονίκης που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην καριέρα μου, τη γυναίκα μου και την κόρη μου Στέλλα».
