Παρακολουθώντας όπως όλοι την παγκόσμια εξάπλωση του κορωνοϊού βάζω σε σύγκριση τη στάση των ισχυρών του κόσμου. Οι Κινέζοι λειτούργησαν με το στοιχείο που τους χαρακτηρίζει ως κοινωνία: απόλυτα. Τόσο στην αφωνία όταν έπρεπε να χτυπήσουν ηχηρά το καμπανάκι του κινδύνου, να περιορίσουν εντός των συνόρων της Ουχάν τον COVID-19 και να προειδοποιήσουν τον υπόλοιπο κόσμο για τον επερχόμενο κίνδυνο, όσο και στην αντιμετώπισή του.
Τα μέτρα που πήραν και η εφαρμογή τους μπορεί να χαρακτηριστεί υποδειγματική γι΄αυτό και μετά από λίγες εβδομάδες κατάφεραν να αντιμετωπίσουν τον αόρατο εχθρό και να θέσουν υπό έλεγχο την κατάσταση.
Οι ΗΠΑ, από την άλλη, διαθέτουν την τρομερή οργάνωση και τους πόρους που απαιτούνται, αλλά πάσχουν από παραδοσιακή υπεροψία που λόγω της παρουσίας του Τραμπ φτάνει στην αλαζονεία.
Οι Ρώσοι, εξάλλου, διακατέχονται από τον γνωστό μυστικισμό τους, αλλά σε κάθε περίπτωση κουβαλάνε από τα χρόνια των Τσάρων την προσήλωση στον ηγέτη Πούτιν και στα όργανα του κράτους, όπως βέβαια και την ικανότητα του δικού τους κρατικού-επιστημονικού μηχανισμού.
Ας μην μιλήσουμε για τους πάντα διαφορετικούς Αγγλους που με την καθοδήγηση του Μπόρις Τζόνσον θέλησαν να δοκιμάσουν μία άλλη συνταγή, σαν δεξιοτίμονο αυτοκίνητο και τώρα... τρέχουν ή τους γείτονες Τούρκους που καθοδηγούνται από τον πάντα... ακραία ρισκαδόρο στις επιλογές του, Ερντογάν. Ας ελπίσουμε μόνο η Θράκη να μην πέσει θύμα των τουρκικών αστοχιών στην αντιμετώπιση της πανδημίας.
Καιρός να βγάλει την μάσκα της απανθρωπιάς
Θα κρατήσω για το τέλος την στάση της Ελλάδας και τον ρόλο του λοιμωξιολόγου Σωτήρη Τσιόδρα στον εντός συνόρων χειρισμό και θα σταθώ στην γειτονιά μας, την Ευρώπη και ειδικότερα στις χώρες με τις οποίες κάνουμε συνεταιρισμό.
Είμαι από εκείνους που θεωρεί ότι η επιλογή της χώρας μας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο να ταυτιστεί με τον δυτικό κόσμο, την βοήθησε να αποκτήσει καλύτερο βιοτικό επίπεδο από όλες τις υπόλοιπες βαλκανικές χώρες και κυρίως να πετύχει το μεγαλύτερο χρονικά διάστημα ειρηνικής διαβίωσης. Αυτό που ζει η χώρα μας στην περίοδο μετά την Χούντα είναι κάτι πρωτόγνωρο στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού Εθνους.
Η σύγχρονη Ευρώπη είχε χτίσει τον πολιτισμό της πάνω στις βασικότερες ανθρώπινες αξίες, με κυρίαρχη την δημοκρατία, τον αλληλοσεβασμό των κρατών μελών της και κυρίως τον σεβασμό στον κάθε πολίτη. Είχε την τύχη να διαθέτει και πολιτικούς με ειδικό βάρος, όπως ο Φρανσουά Μιτεράν και ο Χέλμουτ Κολ που γνώριζαν πολύ καλά την τέχνη της συμφιλίωσης και της συνύπαρξης.
Παρότι, η παρουσία μας στην ΕΕ μάς δίνει ακόμη ισχυρά ατού στον ρόλο και την ισχύ μας ως κράτος (φαντάζομαι πως οι περισσότεροι συμφωνούμε ότι δεν θα θέλαμε να είχαμε αντιμετωπίσει την κρίση στον Εβρο, εκτός ΕΕ) στην ευαίσθητη περιοχή που βρισκόμαστε, η συνολική κατάσταση στην Γηραιά Ήπειρο μόνο προβληματισμό προκαλεί. Δεν προέκυψε το τελευταίο διάστημα αυτή η σκέψη, αλλά διογκώνεται σταθερά από την νέα χιλιετία και έπειτα. Ειδικά στην περίοδο των μνημονίων που οι μεγάλοι της ΕΕ έδιναν την εντύπωση ότι δεν τους αρκούσε η δημοσιονομική συμμόρφωση της Ελλάδας, αλλά ήθελαν να «βασανιστεί» ο ελληνικός λαός για να μπορούνε να λένε στους δικούς τους πολίτες πόσο καλά περνάνε εκείνοι.
Το σκληρό πρόσωπο της Ευρώπης φάνηκε σε όλη του την έκφανση στις μέρες κορωνοϊού που διανύουμε. Η άρνηση της Γερμανίας και χωρών όπως η Αυστρία και η Ολλανδία για την έκδοση κορωνομολόγου και κυρίως το γύρισμα της πλάτης σε χώρες που δοκιμάζονται σκληρά όπως η Ιταλία, η Ισπανία και δευτερευόντως η Γαλλία και όλες οι υπόλοιπες, επιβεβαιώνει ότι αυτή η Ευρώπη δεν έχει καμία σχέση με εκείνη που είχε αποφασίσει να δημιουργήσει την ΕΟΚ.
Βέβαια, όλοι οι μεγάλοι αυτής της Ενωσης έβαλαν το χεράκι τους για να φθάσουμε μέχρι εδώ κι αυτό το βιώσαμε οι Ελληνες στο πετσί μας όταν ακόμη και εκείνοι που εκλιπαρούν για βοήθεια τώρα στέκονταν σχεδόν παγερά αδιάφοροι μπροστά στο ελληνικό δράμα ζητώντας αυστηρή τήρηση των μέτρων και δείχνοντας συνεχώς τους κανόνες του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης.
Είναι καιρός, λοιπόν, η Ευρώπη να αποτινάξει την μάσκα της απανθρωπιάς και της αριθμολαγνείας που την χαρακτηρίζει και να θυμηθεί γιατί κάποτε ενώθηκε. Ο κορωνοϊός ήρθε να φωνάξει την αλήθεια και να της θυμίσει ότι μόνο Ενωμένη μπορεί να διατηρήσει τον πολιτισμό και το ανώτερο επίπεδο ζωής που την ξεχώριζαν σε σχέση με όλα τα υπόλοιπα μέρη αυτού του πλανήτη.
Η ωρίμανση της Ελλάδας και ο καταλυτικός ρόλος του Τσιόδρα
Κλείνω, εστιάζοντας στην ελληνική στάση απέναντι στην πανδημία του κορωνοϊού. Προφανώς, το χτύπημα στην γειτονική Ιταλία ήχησε σαν καμπανάκι αφύπνισης για να πάρουμε προληπτικά μέτρα, όμως, μετά από μία δεκαετία μνημονίων και διαδοχικές δύσκολες στιγμές που είχαμε ζήσει ως χώρα, φαίνεται ότι πλέον είμαστε πιο ώριμοι. Κυρίως, γνωρίζουμε τις αδυναμίες μας και περισσότερο απ' όλα την αξία της πρόληψης.
Σ' αυτή την επιλογή καταφύγαμε και προς το παρόν μας δικαιώνει. Καταλυτικό ρόλο σ' αυτή την στρατηγική παίζει ο λοιμωξιολόγος Σωτήρης Τσιόδρας. Δεν είναι μόνο η υψηλού επιπέδου επιστημονική κατάρτιση που διαθέτει, είναι κυρίως το γεγονός ότι γνωρίζει άριστα την κατάσταση στην χώρα μας, τις δυνατότητες άρα και τις αδυναμίες του Εθνικού Συστήματος Υγείας.
Οι επιλογές του γίνονται όλες κάτω από αυτό το πρίσμα και προς το παρόν τον δικαιώνουν. Απόδειξη είναι και το γεγονός ότι η βασική κριτική που του γίνεται αφορά όχι σε ό,τι κάνει τώρα, αλλά σε πράγματα που έλεγε πριν μερικούς μήνες.
Για μένα ακόμη και το γεγονός ότι στα τέλη του προηγούμενου έτους μιλούσε για έναν ιό που δεν είναι επικίνδυνος, επικαλούμενος όσα υποστήριζε ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και κατάφερε τόσο γρήγορα να διαπιστώσει ότι εκείνη η εκτίμηση ήταν εσφαλμένη και να εισηγηθεί τα αυστηρά προληπτικά μέτρα που βιώνουμε, φανερώνει έναν άνθρωπο με ευελιξία στις αποφάσεις του που δεν βάζει τον εγωισμό πάνω από το γενικό συμφέρον.
Υ.Γ. 1: Ναι, η πανδημία του κορωνοϊού ανέδειξε και την αξία της δημόσιας δωρεάν υγείας και σαφέστατα βάζει φρένο σε σκέψεις της νεοφιλελεύθερης μερίδας της κυβέρνησης, ωστόσο, είναι αλήθεια ότι τα απαξιωτικά σχόλια σε βάρος του ΕΣΥ δεν γινόταν χωρίς να υπάρχουν σοβαρές αφορμές.
Υ.Γ. 2: Ο Νίκος Χαρδαλιάς δείχνει να διαθέτει οργανωτικές και διοικητικές ικανότητες. Προφανώς και ένας άνθρωπος που δουλεύει δεν μπορεί να είναι αλάνθαστος. Όμως, όταν τα λάθη εντοπίζονται καλό είναι να ομολογούνται για να προχωράμε παρακάτω. Ένα «συγνώμη, κάναμε λάθος, δεν το σκεφτήκαμε, θα φροντίσουμε να μην ξαναγίνει» ήταν η μόνη ενδεδειγμένη αντίδραση για την σύσκεψη στην Ξάνθη. Αντίθετα, οι φθηνές δικαιολογίες το κάνουν χειρότερο.
