Τολμώ να πω πως τα «μηνύματα» - έστω και τα λίγα – υπήρχαν…Μάλιστα τα πιο έντονα ήταν οι πρόσφατες εμφανίσεις με την ΑΕΚ και τον Παναθηναϊκό που «πέρασαν» σχεδόν με βόλτα από την Τούμπα. Η Ένωση με ένα πολύτιμο «Χ» για το πρωτάθλημα και οι πράσινοι με ένα απρόβλεπτο και εξίσου σημαντικό διπλό για το κύπελλο. Και στα δυο αυτά παιχνίδια για όσους γνωρίζουν λίγο ποδόσφαιρο, φάνηκαν να επιστέφουν παθογένειες, που είχαν επικαλυφτεί με την συνολική εκτίμηση μιας καλής προσπάθειας, που αποτυπωνόταν στο γεγονός της σταθερής προσέγγισης των στόχων της χρονιάς.
Που και που κάποιοι θαρραλέοι αναφερόντουσαν σε λάθη προειδοποιητικά. Μιλούσαν και για εμμονές αδικαιολόγητες. Όλα αυτά ήταν τα πρόδρομα μηνύματα που πέρασαν όμως απαρατήρητα από εκείνους που έπρεπε να τα δουν, να ανησυχήσουν και να τα λύσουν. Έτσι κάποια στιγμή εμφανίστηκαν αιφνιδιαστικά και όλα μαζί στα τρία τελευταία κομβικά από κάθε άποψη παιχνίδια. Θα έλεγα ότι ο έμπειρος Ρουμάνος κόουτς μέχρις ενός σημείου «αυτοπαγιδεύτηκε», θεωρώντας τον εαυτό του ικανό να μεταμορφώσει κάποια βατράχια σε πρίγκηπες. Σαφέστατα υπερεκτίμησε τις δυνατότητες του και αυτό αποδείχθηκε σε βάθος χρόνου. Πίστεψε πως θα μπορούσε να βγάλει άνετα τον μαραθώνιο των υποχρεώσεων που έχει η ομάδα σε Ελλάδα και Ευρώπη, χωρίς ένα σοβαρό σέντερφορ.
Όπως επίσης διατήρησε τις προσδοκίες του να βγάλει την χρονιά και μετά την διαφαινόμενη υποχρεωτική απουσία του Βιεϊρίνια, χρησιμοποιώντας έναν παίκτη στην άμυνα του δημόσιο κίνδυνο. Προχθές αυτό που συνέβη τον αφορά και το χρεώνεται σε μεγάλο βαθμό. Θα μου πείτε με αυτούς δεν τα κατάφερε μέχρι τώρα. Θα συμφωνήσω μαζί σας αλλά και με την σειρά μου θα ρωτήσω: Για έναν έξυπνο κόουτς δεν έλεγαν τίποτα οι τόσοι κίνδυνοι που προκλήθηκαν από τις ελλείψεις και τις αδυναμίες παικτών, τους οποίους εμμονικά χρησιμοποιούσε στο βασικό σχήμα; Βεβαίως να υπενθυμίσω επίσης πως δεν ήταν λίγα τα παιχνίδια που κερδήθηκαν στο παρά πέντε, με τον κόσμο να αφήνει στην άκρη και δικαιλογημένα τις όποιες μεμψιμοιρίες.
Βέβαια το πρόβλημα του σέντεροφορ θα μπορούσε να το λύσει αν προχωρούσε σε μια απλή κίνηση. Να καταλήξει στον Ντεσπόντοφ και να το βάλει δίπλα με περισσότερο χρόνο συμμετοχής, τον ταλαντούχο Τζίμα. Για όνομα του Θεού δεν του χρεώνω ευθύνες για λάθη και παραλείψεις προσπερνώντας την προσφορά του. Όμως καμιά φορά αδυνατούμε να κατανοήσουμε ορισμένα κολλήματα που έχει.
Όπως επί παραδείγματι η απομάκρυνση του ταλαντούχου – και όχι μόνο – Λύρατζη, από τη στιγμή που ο Βιεϊρίνια θα είχε μόνο βοηθητικό ρόλο. Προτίμησε τον Σάστρε! Αν είναι δυνατόν! Συγχωρέστε με αλλά σας εξομολογούμε ότι δεν θα ήθελα ποτέ να στηρίξω κάποιες απόψεις μου, που τις θεωρώ ορθόδοξες ποδοσφαιρικά, με αφορμή την προχθεσινή ήττα. Ούτε να ισοπεδώσω τα πάντα γιατί η ομάδα δεν έχασε τους στόχους της. Όμως είναι κάποια πράγματα που σε βγάζουν καμιά φορά έξω από την ηρεμία που επιβάλλεται να έχεις, όταν ασκείς κριτική.
Μένω εδώ, καταλήγοντας σε όσα αναφέρω στον τίτλο και στο info του σημειώματος μου. Η προχθεσινή εμφάνιση που συνοδεύτηκε από μια πικρή ήττα μοιάζει (φοβάμαι να πω ότι είναι) με ένα επικίνδυνο πισωγύρισμα. Για πολλούς λόγους, του περισσότερους ορατούς δια γυμνού οφθαλμού. Μοναδικός διακριθέντας ο Κετζιόρα και σε δεύτερο επίπεδο ο Κωνσταντέλιας. Από εκεί και πέρα το χάος. Παίκτες χωρίς φλόγα και πάθος και κόουτς δίχως καθαρό μυαλό.
