Πριν από 36 χρόνια, το 1978, η οικογένεια του Παναγιώτη Σιαμίδη αποφασίζει να μεταναστεύσει από την Καλαμαριά στην άλλη… καλή μεριά του Ατλαντικού, στο Κλίβελαντ των ΗΠΑ, για ένα καλύτερο μέλλον. Το βήμα αποδείχθηκε σύντομο για τα τρία εκ των τεσσάρων μελών της οικογένειας που ταξίδεψαν (ο μεγάλος γιος παρέμεινε στην Ελλάδα), καθώς ένα χρόνο μετά οι γονείς και ο μικρός γιος επέστρεψαν, διότι ο πατέρας δεν άντεχε μακριά από την πατρίδα. Ο «μεσαίος» γιος, Γιάννης, όμως, αποφάσισε να μείνει, διαβλέποντας ότι εκεί μπορεί να «κυνηγήσει» το όνειρό του.
Ποιο ήταν; Να γίνει πιλότος πολεμικών αεροσκαφών ή Αστροναύτης. Κοινώς, να πετάει ψηλά. Τελικά, κατάφερε να φτάσει, τρόπον τινά, πολύ ψηλά, όντας εδώ και 27 χρόνια μηχανικός στο μεγαλύτερο οργανισμό αεροναυτικής και διαστήματος στην υφήλιο, στη NASA! Η ιστορία του Καλαμαριώτη Γιάννη Σιαμίδη μοιάζει με… παραμύθι. Ο ίδιος ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής του, στο οποίο ένα μεγάλος μέρος, κατέχει και ο Απόλλων Καλαμαριάς. Στη «χρυσή» ομάδα του Απόλλωνα στη δεκαετία του ’50 έπαιζε άλλωστε ο θείος του, Γιώργος, ενώ ο αδελφός του Νούλης είναι αυτή τη στιγμή προπονητής τερματοφυλάκων. Αλλά και ο ίδιος ο Γιάννης έχει πολλές προσωπικές μνήμες. Και παρ’ ότι βρίσκεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, παρακολουθεί τις εξελίξεις και εύχεται ο Απόλλων να ξανανέβει στη Σούπερ Λιγκ. Ίσως η επόμενη επιχείρηση της NASA να μη λέγεται απλά Apollo, αλλά… Απόλλων 1926!
- Πώς ήταν αρχικά τα πράγματα στις ΗΠΑ και πώς κατάφερες να μπεις στη NASA;
«Για όλους μας τα πράγματα στην αρχή ήταν πολύ δύσκολα. Αν και είχα κάνει φροντιστήριο αγγλικών στην Ελλάδα, αρχικά δεν μπορούσα να καταλαβαίνω τι μου λένε και να μιλάω. Σκεφτόμουν στα ελληνικά και μετέφραζα αυτό που ήθελα να πω....Δύσκολο. Μου φαινόταν ότι μιλούσαν πάρα πολύ γρήγορα. Αμέσως γράφτηκα στο Κολλέγιο και το πρώτο τρίμηνο πήρα μόνο μαθήματα Αγγλικών, κάτι που με βοήθησε να «λυθεί» η γλώσσα. Δούλευα και ως βοηθός σερβιτόρου από την δεύτερη μέρα που πήγα στην Αμερική, και προσαρμόστηκα γρήγορα. Με τα δύο πτυχία μου (Bachelors & Masters in Mechanical Engineering) και έχοντας πολύ καλούς βαθμούς έστειλα το βιογραφικό μου, έκανα την συνέντευξη και με πήραν. Οι βαθμοί μετρούν πάρα πολύ για να μπεις στην NASA».
-Ο Απόλλων έχει ισχυρή θέση στην καρδιά σου, ενώ γνωρίζω ότι είσαι και μέλος του Ομίλου Φίλων Απόλλωνα Πόντου…
«Όταν είσαι γέννημα θρέμμα Καλαμαριώτης, με το πατρικό σου να είναι δύο στενά από το γήπεδο και μεγαλώνεις παίζοντας μπάλα και μπάσκετ στα γήπεδα του Απόλλωνα, είναι πάρα πολύ δύσκολο να μην έχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά σου ο Απόλλων. Το γεγονός ότι ο θείος μου έπαιζε την περίοδο που ο Απόλλων είχε την μεγάλη ομάδα (τέλος δεκαετίας του ‘50 και αρχές του ‘60), και ότι ο πατέρας μου έπαιζε στη δεύτερη ομάδα, ενισχύει ακόμα περισσότερο αυτό που αισθάνομαι. Φυσικά η παράδοση συνεχίζεται με το αδελφό μου Νούλη που έπαιξε στον Απόλλωνα και τώρα εργάζεται ως προπονητής τερματοφυλάκων. Φυσικά η απόσταση δε μειώνει τη χαρά μου, όταν η ομάδα πάει καλά, αλλά και την στεναχώρια μου όταν χάνει».
- Περιμένεις την επιστροφή στη Σούπερ Λιγκ;
«Φυσικά και θα ήθελα πολύ να γίνει αυτό, αλλά προς το παρόν πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Το θεωρώ πολύ δύσκολο αυτή τη στιγμή, ίσως γίνει στα επόμενα χρόνια. Μακάρι δηλαδή να γίνει και φέτος! Δεν μπορώ να ξεχάσω το 2003, το παιχνίδι με την Καλαμάτα. Το 0-3… Ήρθα από την Αμερική μόνο για αυτό το παιχνίδι και δυστυχώς μείναμε στο… θα».
- Τι θυμάσαι από τα νεανικά σου χρόνια για τον Απόλλωνα;
«Θυμάμαι ότι το γήπεδο ήταν πάντα γεμάτο, ειδικά τα χρόνια που ήμασταν στην Α’ Εθνική, το ‘73, το ’74 και πριν φύγω για Αμερική (‘78) φωνάζαμε και τραγουδούσαμε. Αυτά ήταν χρόνια που σε ευχαριστούσε να πας στο γήπεδο. Τώρα, κόβουμε λίγα εισιτήρια και αναρωτιέμαι πού είναι αυτοί οι φίλαθλοι… Η πιο ευχάριστη ανάμνηση ήταν όταν ανεβήκαμε στην Α’ Εθνική το 1973. Θυμάμαι τραγουδούσαμε το: «Ευχές για σας στην πρώτη Εθνική, να μείνετε για πάντα εκεί, να γράψετε σελίδα χρυσή, όπως και την παλιά εποχή». Το τι γινόταν στο γήπεδο ήταν το κάτι άλλο! Από δυσάρεστη, είπα και πριν, το 2003, στο παιχνίδι με την Καλαμάτα… Άσε…».
«Είχα τρέλα με το διάστημα»
Ενδιαφέρον έχει όταν ο Γιάννης Σιαμίδης μας εξιστορεί πώς κατάφερε να μπει στη NASA. «Από μικρός είχα τρέλα με το διάστημα. Όταν πήγαμε Αμερική ήθελα να γίνω πιλότος F-14 πολεμικών αεροπλάνων και μετά αν είχα τα απαιτούμενα προσόντα, να γίνω Αστροναύτης. Τελικά ούτε το ένα έγινε, ούτε το άλλο. Με πειράζει γιατί δεν το προσπάθησα, αλλά ήταν δύσκολα τα πράγματα. Τελικά κυνήγησα το αμέσως επόμενο καλύτερο, δηλαδή να μπω στην NASA και να δουλεύω κάπου-κάπου με τους Αστροναύτες».
- Πιστεύεις στη μοίρα;
«Φυσικά. Πολλά έχουν γίνει στην ζωή μου που με κάνουν να το πιστεύω. Το ότι ένα χρόνο μετά το γυμνάσιο μας έκανε πρόσκληση ο θειος μου για Αμερική και βρεθήκαμε σε μια πόλη που έχει βάση η NASA (10 είναι στο σύνολο) τι σου λέει; Επίσης το πώς γνώρισα την γυναίκα μου που είναι από την Κρήτη είναι μεγάλη ιστορία, θα γεμίσουμε όλη την εφημερίδα… Πιστεύω ότι το ήθελε η μοίρα...».
- Πώς βλέπεις την κατάσταση στην Ελλάδα και τι σου λείπει περισσότερο;
«Έρχομαι στην Ελλάδα κάθε καλοκαίρι για ένα μήνα. Δυστυχώς τα πράγματα δεν τα βλέπω πολύ καλά, κάθε χρόνο και χειρότερα. Εκτός από την πολιτική και το πώς μας ‘παίζουν’ σαν πιόνια από σκάκι, εμείς οι ίδιοι οι Έλληνες πρέπει να αλλάξουμε. Και δε βλέπω να έχει γίνει αυτό. Μου λείπουν οι συγγενείς και οι παιδικοί μου φίλοι. Μετά, μου λείπουν το ποδόσφαιρο και ειδικά ο Απόλλων, αν και εγώ και η γυναίκα μου έχουμε τρέλα με το ΝΒΑ και βλέπουμε πολλά παιχνίδια μπάσκετ. Επίσης νοσταλγώ τις όμορφες παραλίες, την τρομερή θάλασσα, και το......φρέντο καπουτσίνο. Μην ξεχνάς ότι στην Αμερική τα πράγματα είναι διαφορετικά, καθημερινές έχεις ελάχιστο χρόνο στην διάθεσή σου και επιπλέον πρέπει να φροντίζεις συνεχώς το σπίτι σου. Με 2 στρέμματα αυλή, κήπους, πάντα έχεις κάτι να κάνεις και ειδικά όταν χιονίζει (40-60 εκατοστά) πρέπει να καθαρίζω το χιόνι με -20 βαθμούς»…
Η ζωή στους άλλους πλανήτες και το πείραμα που δε θα ξεχάσει
- Μπορείς να μας περιγράψεις όσο γίνεται τις συνθήκες εργασίας στη NASA;
«Είναι γενικά πολύ καλές. Όλες οι δουλειές έχουν τα «ups and downs» όπως λένε στην Αμερική. Υπάρχουν μέρες που είναι πάρα πολύ ευχάριστες, που τελειώνεις ένα μεγάλο τεστ και όλα πάνε καλά, και παίρνεις το «ΟΚ» ότι το σχετικό πείραμα/κομμάτι είναι έτοιμο να φύγει για Kennedy και μετά για εκτόξευση. Κι αν είσαι τυχερός μπορεί να είσαι ένας από τους λίγους που διαλέγουν και πηγαίνουν στο Kennedy για να παρακολουθήσουν την εκτόξευση. Υπάρχουν βέβαια και μέρες που όλα πάνε στραβά και πρέπει να ψάξεις να βρεις τι φταίει. Φτου και από την αρχή και backtothedrawingboard»...
- Πού βρίσκεται αυτή τη στιγμή η τεχνολογία και πόσο κοντά είμαστε στο να πιστεύουμε βάσιμα ότι υπάρχει ζωή σε άλλους πλανήτες;
«Η τεχνολογία εδώ και 10-15 χρόνια έχει ξεφύγει πολύ και συνεχίζει σαν τρελή σε όλους του τομείς. Για ζωή σε άλλους πλανήτες εγώ προσωπικά πιστεύω ότι υπάρχει. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν δισεκατομμύρια αστέρια και να είμαστε μόνοι μας. Από πλευράς επιστήμης, έχουμε ενδείξεις ότι υπάρχει νερό σε άλλους πλανήτες. Και ξέρεις τι λένε, όπου υπάρχει νερό, υπάρχει και ζωή....».
-Ποια εμπειρία σου από τη NASA δε θα ξεχάσεις ποτέ;
«Είναι πολλές. Αλλά αυτό που έγινε τον Αύγουστο του 2012 ήταν το κάτι άλλο. Στείλαμε ένα μεγάλο πείραμα (SCaN Testbed) στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό με πύραυλο της Ιαπωνίας. Μετά την ένωση του πυραύλου με τον Σταθμό, η μεταφορά του πειράματος από τον Ιαπωνικό πύραυλο στο τελικό του σημείο (εξωτερικά του σταθμού) έγινε με δύο μεταφορές, μέσα σε δύο μέρες, με ρομποτικά και με αστροναύτες. Στο τέλος της δεύτερης μέρας και με μόνο 2 εκατοστά υπόλοιπο στην μεταφορά και ένωση με τον Σταθμό για να πάρουμε ρεύμα, προέκυψαν μεγάλα προβλήματα λόγω διαφοράς θερμοκρασίας. Προσπαθούσαν οι αστροναύτες, οι μηχανικοί από το Χιούστον και η δική μας ομάδα από το Κλίβελαντ αρχικά χωρίς αποτέλεσμα. Η ώρα περνούσε και στο κενό του διαστήματος η θερμοκρασία έπεφτε συνεχώς. Χωρίς ρεύμα αν η θερμοκρασία του πειράματος, αξίας γύρω στα 150 εκατομμύρια δολάρια, έπεφτε κάτω από του -30 βαθμούς Κελσίου, θα πάγωνε και θα το χάναμε. Σαν τρελοί μιλούσαμε με το Χιούστον και τους Αστροναύτες για να λύσουμε το πρόβλημα. Για τρεις ώρες καθόμασταν στα… κάρβουνα που λένε –τι ειρωνεία- γιατί το πείραμα πάγωνε. Τελικά 15 λεπτά πριν φτάσουμε στο χαμηλό όριο θερμοκρασίας, τα κατάφεραν οι Αστροναύτες και εμείς πανηγυρίζαμε σαν τρελοί στις 6 η ώρα το πρωί Μέσα σε 5,5 ώρες βιώσαμε αισθήματα έντονης απογοήτευσης και υπέρμετρης χαράς. Μοναδικές στιγμές!».
