Ο λόγος για τις πολιτείες εκείνες, όπου οι πλειοψηφίες είναι εξαιρετικά ευμετάβλητες, σε αντίθεση με τα «safe states», που θεωρείται σχεδόν δεδομένο ότι οι περισσότεροι ψηφίζουν παραδοσιακά είτε υπέρ των Ρεπουμπλικανών, είτε υπέρ των Δημοκρατικών.
Λόγω του ευμετάβλητου χαρακτήρα τους, τα λεγόμενα «swing states» μπαίνουν στο «μικροσκόπιο» των υποψηφίων προέδρων, που διοργανώνουν στις πολιτείες αυτές μεγάλες προεκλογικές συγκεντρώσεις και πληρώνουν μέχρι την τελευταία στιγμή τεράστια ποσά, διεκδικώντας την ψήφο των αναποφάσιστων.
Η σημασία των «swing states» φαίνεται και στο Κολλέγιο των Εκλεκτόρων, καθώς ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος δεν εκλέγονται απευθείας από τη «λαϊκή ψήφο», αλλά από τους εκλέκτορες, οι οποίοι με τη σειρά τους εκλέγονται από τους ψηφοφόρους.
Αυτό σημαίνει ουσιαστικά ότι ένας υποψήφιος πρόεδρος να κερδίσει τη «λαϊκή ψήφο», αλλά όχι την προεδρία, κάτι που φαίνεται από τη νίκη του Τζορτζ Μπους επί του Αλ Γκορ, αλλά και την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, αν και έλαβε λιγότερες ψήφους από τη Χίλαρι Κλίντον.
