Ο πρώτος ημιτελικός κυπέλλου ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στην ΑΕΚ, αναντίρρητα προσέδωσε κάποιες ξεχωριστές διαστάσεις στον θεσμό. Αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο για συζητήσεις που αφορούσαν τόσο την διαχείριση του αγώνα από την πλευρά των δυο κόουτς, όσο και από τον καθοριστικό (και νομοτελειακό θα προσέθετα) ρόλο του εντυπωσιακού σκορ, το εύρος του οποίου δεν αφήνει την παραμικρή αμφισβήτηση, για το ποια ομάδα έχει ήδη προκριθεί από τις δύο στον τελικό.
Σε αυτό το σημείο βέβαια θα μπορούσε κανείς να προσθέσει ότι και οι υπάρχουσες… προοπτικές οι νικητές να μην είναι και εκείνοι που θα ανακηρυχθούν κυπελλούχοι, παραμένουν από ανύπαρκτες έως ελάχιστες. Τα μηνύματα ως εκ τούτου από τον «σεισμό» των 6 ρίχτερ που είχε επίκεντρο τη Νέα Φιλαδέλφεια, είναι αρκετά και εξαιρετικά ενδιαφέροντα.
Το πρώτο ήδη το προαναφέραμε και αφορά την βεβαιότητα πως οι νικητές «καπάρωσαν» ήδη το τρόπαιο. Ακολουθούν όλα εκείνα που έχουν σχέση με τις λαθεμένες ή σοβαρές διαχειρίσεις του αγωνιστικού 90λεπτου, προφανώς και της κατάλληλης ή το αντίθετο προετοιμασίας των δύο ομάδων. Οι συγκρίσεις καταλυτικές υπέρ των γηπεδούχων, με τους φιλοξενούμενους να οδηγούνται «ως πρόβατα επί σφαγή» από τον εκτός τόπου, χρόνου και όλων των απαιτούμενων και προβλεπόμενων για ένα σοβαρό αγώνα προβλέψεων και αντιδράσεων (Αλμέιδα).
Στην αντίπερα όχθη ένας συνετός προπονητής, δεν έκανε τίποτα παραπάνω από το να υποδέχεται και να αποδέχεται τα πλούσια δώρα, που του πρόσφερε ο αμετανόητος και αποδεδειγμένα εμμονικός καθόλα (παρά την αναιτιολόγητη δημοφιλία του στις τάξεις των οπαδών της ομάδας του) Αργεντίνος συνάδελφος του.
Και λέμε (και το τονίζουμε) εμμονικός, γιατί ο αθεόφοβος επανέλαβε ότι ακριβώς είχε αποτολμήσει στο πολύ κοντινό παρελθόν, σε ένα παιχνίδι με την ίδια αντίπαλη ομάδα και το οποίο είχε καταλήξει σε ένα παρόμοιο «Βατερλό» (4-1)! Η απλοϊκή και αφελής, ωστόσο πέρα ως πέρα αληθινή δήλωση του αντιπάλου προπονητή μετά τον αγώνα ότι: «Κάθε φορά που κατεβαίναμε βάζαμε γκολ», επιβεβαιώνει με τον πιο «γλαφυρό» τρόπο… το απίστευτο ποδοσφαιρικό σούργελο που βρήκαν οι παίκτες του, οι οποίοι και σε τελική ανάλυση, όχι μόνο δεν έχασαν την μεγάλη ευκαιρία που τους δόθηκε, αλλά επιπρόσθετα και το γλέντησαν.
Το προχθεσινό λοιπόν παιχνίδι του Φαλήρου έδωσε την ευκαιρία σε όλους όσους παιδευόντουσαν τόσο καιρό, να καταλάβουν ποιο ήταν το «σκεπτικό» και η «φιλοσοφία» του Ενωσίτη κόουτς, ο οποίος διαθέτει ένα ρόστερ αξιολογότατο, κάποια – όχι και λίγα – παιχνίδια, λόγω των λαθών του και των εμμονών του, να εξελίσσονται σε περιπέτειες ή και σε διαπομπεύσεις, όπως το προχθεσινό ιστορικό και συντριπτικό 6-0. Οι δύο αντίπαλες ομάδες όπως έχουν διαμορφωθεί οι καταστάσεις, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, θα έρθουν αντιμέτωπες για το πρωτάθλημα.
Ο αγώνας θα γίνει στο γήπεδο των ηττημένων, με το ερωτηματικό που λογικά προβάλλεται, να επικεντρώνεται στο αν και κατά πόσο έχει επηρεάσει ιδιαίτερα τους ηττημένους, η πρόσφατη ταπεινωτική τους ήττα. Μερικοί υποστηρίζουν ότι υπάρχει η πιθανότητα να αποτελέσει ένα ισχυρότατο κίνητρο «εκδίκησης» – σαφέστατα αγωνιστικής – και μερική αποκατάστασης, ενός γοήτρου που έχει υποστεί σοβαρότατο πλήγμα. Προσθέτοντας ότι είναι ένα τελείως διαφορετικό παιχνίδι, το οποίο αφορά την πρωτιά στο ρετιρέ, μάλλον δεν πρόκειται να δούμε εικόνες όπως αυτές του «σεισμού» των 6 ρίχτερ. Άλλωστε μετά και την δεύτερη εμμονική και αυτοκτονική του συμπεριφορά ο Αλμέιδα απέναντι στον ίδιο αντίπαλο, η οποία οδήγησε την ομάδα του σε ένα πραγματικό «Βατερλό», αναμένεται να αλλάξει θεαματικά ρότα.
Βέβαια στο προαναφερόμενο ερωτηματικό, προστίθεται και μία υποσημείωση, η οποία αφορά το πως θα διαχειριστεί την δική του ομάδα ο αντίπαλος κόουτς. Κι αυτό, γιατί ο έξυπνος Μεντιλίμπαρ κινείται πάντοτε μεθοδικά και ευέλικτα και αντιμετωπίζει τις καταστάσεις ανάλογα με τις πραγματικές τους διαστάσεις.
