Θυμάμαι καλά πως όταν ο Χρήστος Πανόπουλος ο δημιουργός της ομάδας – θαύμα που εξόντωσε με σκανδαλώδη τρόπο το αθλητικοπολιτικό μας κατεστημένο, μου εκμυστηρεύτηκε την πρόθεση του να φέρει στα εγκαίνια των νέων ευρωπαϊκού επιπέδου εγκαταστάσεων της Ξάνθης τον Πελέ, η αρχική μου αντίδραση ήταν κάπως επιφυλακτική. Οχι γιατί πίστευα πως δεν ήταν ικανός να το επιχειρήσει, αλλά αν τελικά θα το πετύχαινε.
Οταν όμως στη συνέχεια μου αποκάλυψε ότι ήδη το είχε καταφέρει, έμεινα προς στιγμή έκπληκτος, για να ξεσπάσω στη συνέχεια με έναν ενθουσιασμό αυθόρμητο, που δεν τον περίμενα. Αντιλαμβανόμενος προφανώς τα αισθήματα μου, ο Πανόπουλος θέλησε να με πειράξει και με ρώτησε... «δηλαδή θα έρθεις;». Θυμάμαι ακριβώς και τι του απάντησα: «Οτι και να συμβεί, όσα εμπόδια και να υπάρξουν, θα ξεκινήσω ακόμη και με τα πόδια». Έτσι, στις 12 Μαϊου του 2005, βρέθηκα στην τελετή των εγκαινίων των εγκαταστάσεων της ακριτικής ομάδας, να βλέπω σαν σε όνειρο το πιο φωτεινό αστέρι του παγκόσμιου ποδοσφαίρου και ίνδαλμα μου, σχεδόν δίπλα μου και κάποιες φορές απέναντι μου! Στο διάστημα των εκδηλώσεων και όταν μας δόθηκε η ευκαιρία να τον χαιρετήσουμε, να τον καλωσορίσουμε και μερικοί από εμάς να του εξομολογηθούμε ότι είμαστε και θαυμαστές του, ο μεγάλος Πελέ χαμογελούσε και έδειχνε πολύ οικείος, απλοϊκός και προσιτός.
Σε μερικούς ρωτούσε και με τι ασχολούνται. Οταν ήρθε η σειρά μου προσερχόμενος σε αυτή την «διαδικασία» της επαφής μαζί του, πραγματικά ένιωσα δέος. Το χαμόγελο του όμως και ο τρόπος που με κοίταζε, με βοήθησαν να απαντήσω με άνεση στην ερώτηση του με το τι ασχολούμαι. Του είπα είμαι αθλητικός δημοσιογράφος αλλά και θαυμαστής του. Χαμογέλασε και προσέθεσε επιγραμματικά: «άρα εσύ αγαπάς το ποδόσφαιρο». Σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα, πραγματικά βίωσα περίεργα συναισθήματα και μια αδικαιολόγητη (;) ψυχολογική αναταραχή. Πολύ γρήγορα όμως αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα και το στιγμιαίο άγγιγμα με έναν θρύλο, μετουσιώθηκαν σε κάτι πολύτιμο, το οποίο φρόντισα να το κρατήσω φυλαγμένο βαθιά μέσα στην ψυχή μου, θεωρώντας το πραγματική ευλογία.
Η είδηση σκληρή και βαρύ το πένθος στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Ο θρυλικός Έντσον Αράντες Ντο Νασιμέντο ή όπως έγινε γνωστός στα πέρατα του κόσμου, με το όνομα Πελέ, ο «βασιλιάς» του δημοφιλέστερου σπορ έφυγε από την ζωή στα 82 του χρόνια. Στην μυθική του καριέρα ο μικρός Έντσον έκανε τα πρώτα του βήματα στις ακαδημίες της Σάντος και συνέδεσε το όνομα του με τον σύλλογο της Βραζιλίας. Στα 17 του χρόνια μεγαλούργησε στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Σουηδίας, σκόραρε έξι γκολ, τα δύο στον τελικό με τους διοργανωτές και σήκωσε το πρώτο του Μουντιάλ ως το νέο μεγάλο αστέρι του ποδοσφαίρου. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1962, ήταν μέλος της Σελεσάο που έκανε το «back to back» και το 1970 ήταν και πάλι πρωταγωνιστής στο τρίτο του Παγκόσμιο Κύπελλο με τέσσερα γκολ και έξι ασίστ.
Στον τελικό του Μουντιάλ του Μεξικού ο Βραζιλιάνος επιθετικός είχε διαλύσει την άμυνα της Ιταλίας με ένα γκολ και δυο ασίστ (4-1 η Βραζιλία). Σε συλλογικό επίπεδο αγωνίστηκε από το 1956 έως το 1975 στην ανδρική ομάδα της Σάντος και την τελευταία διετία της καριέρας του έπαιξε στην Αμερική για λογαριασμό της New York Cosmos. Στην τροπαιοθήκη του εκτός από τα τρία Παγκόσμια Κύπελλα έχει έξι πρωταθλήματα Βραζιλίας, δύο Copa Libertadores, ισάριθμα διηπειρωτικά και ένα πρωτάθλημα Αμερικής. Για τη μεγάλη πλειονότητα, το κοντέρ του Πελέ σε επίσημα παιχνίδια σταμάτησε στα 757 γκολ και από αυτά, τα 643 τα πέτυχε με τη Σάντος στη διάρκεια της 19ετους θητείας του. Σπαρακτικό το αντίο της κορούλας του Κέλι που ανέβασε μία φωτογραφία όπου η οικογένεια του Πελέ είναι στο πλευρό του γράφοντας σχετικά: «Ό,τι είμαστε είναι χάρη σε εσένα. Σε αγαπάμε άπειρα. Αναπαύσου εν ειρήνη».
Θα ήθελα να προσθέσω στην προσευχή μου για την ανάπαυση της ψυχής του και την άποψη μου για το ποιος επιτέλους είναι ο κορυφαίος όλων των εποχών. Ας μου επιτραπεί, σεβόμενος πάντοτε όλες τις απόψεις, ότι αυτός αδιαμφισβήτητα είναι ο Νασιμένο Πέλε. Με δεύτερο τον Μαραντόνα και τρίτο τον Λιονέλ Μέσι.
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook
