Υπάρχουν παίκτες που διαπρέπουν σε μικρομεσαίες ομάδες, αλλά καταποντίζονται σε ομάδες με υψηλούς στόχους. Κλασικό παράδειγμα τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα ο
Αμρ Ουάρντα. Στον Παναιτωλικό έβγαλε μάτια, τον πήρε ο
ΠΑΟΚ, δεν στέριωσε. Τον έδωσε στον Ατρόμητο, έκανε «παπάδες», τον ξαναπήρε, αλλά τον ξεφορτώθηκε πάλι δανείζοντάς τον στη Λάρισα, με την οποία επίσης πήγε μια χαρά. Το καλοκαίρι επανήλθε στον ΠΑΟΚ, δεν πρόλαβε όμως να κάνει προετοιμασία στο Πήλιο, καθώς προσβλήθηκε από τον κορωνοιό και ο ΠΑΟΚ τον έστειλε με ειδική συμφωνία στον Βόλο. από τον οποίο τώρα, όπως όλα δείχνουν, τον επαναφέρει...
Δεν θυμάμαι άλλο παίκτη στην ιστορία του ΠΑΟΚ, που να πήγε και να ήρθε τρεις και τέσσερις φορές. Γενικά δεν θυμάμαι να έχει συμβεί στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Αλλά ο Ουάρντα, έτσι κι αλλιώς, δεν είναι μια συνηθισμένη περίπτωση. Μπορεί να έχει φτάσει στο σημείο να παίζει δίπλα στον Σαλάχ με την Εθνική Αιγύπτου, μπορεί σε όποια ομάδα κι αν παίζει δανεικός να τον λατρεύουν οι οπαδοί της, στον ΠΑΟΚ όμως αποτυγχάνει μονίμως να αποδείξει την αξία του. Κι ο ΠΑΟΚ, από την πλευρά του, ενώ συνεχώς τον διώχνει, επιμένει να τον διατηρεί στη δική του δύναμη.
Βέβαια, ακόμη και οι πέτρες έχουν καταλάβει όχι ο Αιγύπτιος είναι μυστήριο τρένο. Λίγο πιο τρελός από όσο πρέπει, λίγο πιο απείθαρχος, λίγο πιο παράξενος, ένα μικρό παιδί ακόμη που δύσκολα σετάρεται στο σύνολο. Σε Παναιτωλικό, Ατρόμητο, Λάρισα και Βόλο ανέχτηκαν τα καμώματά του γιατί ήξεραν ότι ήταν μακράν ο πιο ποιοτικός παίκτης που διέθεταν. Του επέτρεπαν να εκδηλώνει τα κουσούρια του γιατί ζύγιζαν λιγότερο από την προσφορά του. Κέρδος είχαν από τον Ουάρντα και όχι ζημία. Στον ΠΑΟΚ, όμως, είχαν μόνο ζημία. Οπότε δεν είχαν κανένα λόγο να ανέχονται τις παραξενιές του.
Είναι όμως και το άλλο. Ο ΠΑΟΚ που έδιωχνε τον Ουάρντα είχε και καλύτερους από αυτόν. Ο ΠΑΟΚ που τον ξαναφέρνει τώρα, όχι. Σκεφθείτε το: Αν τον θεωρήσουμε πλάγιο επιθετικό, ποιον άλλο διαθέτει ο ΠΑΟΚ εκτός από Ζίβκοβιτς και Τζόλη; Κανέναν. Κι αυτό, φυσικά, δείχνει ότι, με το πέρασμα του χρόνου, το ρόστερ δεν ισχυροποιήθηκε, αλλά αποδυναμώθηκε.
Εάν πρόκειται, λοιπόν, να μην αποκτήσει ο ΠΑΟΚ κάποιον αξιόλογο πλάγιο επιθετικό, ή αν πρόκειται να τσαλαβουτήσει σε μια πρόχειρη, αβέβαιη λύση, πολύ καλός είναι ο Ουάρντα, που στην Ελλάδα παίζει χρόνια, τον ΠΑΟΚ τον ξέρει καλά και βρίσκεται ήδη σε καλή αγωνιστική κατάσταση. Αλλωστε, εδώ που τα λέμε, με τις συνθήκες που επικρατούν, δεν έχει καμία διάθεση ο Ιβάν να «ξηλωθεί» για να φέρει μεγάλο παίκτη. Αλλά και να «ξηλωνόταν», πού να έβρισκε αυτή την εποχή άνεργο μεγάλο παίκτη;
Εκείνο που μένει να απαντηθεί είναι αν θα μπορέσει να βρει ο Γκαρσία το κουμπί του Ουάρντα. Δεν τα καταφερε ούτε ο Ιβιτς, ούτε ο Λουτσέσκου. Αν όμως το βρει ο «Ινδιάνος» είναι σίγουρο ότι ο τρελοαιγύπτιος έχει να δώσει. Είναι ο παίκτης που σχεδόν σε κάθε ματς κάνει πράγματα να συμβαίνουν. Ταχύς δεν είναι, οργανωτής ιδανικός δεν είναι, ντριπλέρ φοβερός δεν είναι, σουτέρ δεν είναι, έχει όμως λίγο απ' όλα και τα παντρεύει ιδανικά με την ποδοσφαιρική ευφυία του. Ο Ουάρντα είναι ο παίκτης που με με μία, δύο, τρεις ενέργειες μπορεί να σου πάρει το παιχνίδι. Κι αν ο Γκαρσία τον βοηθήσει να αποκτήσει... γενικότερη ευφυία, ώστε να αντιληφθεί επιτέλους ότι στον ΠΑΟΚ πρέπει να γίνει πιο σοβαρός και πιο πειθαρχημένος, ίσως αποδειχθεί, έστω και πολύ καθυστερημένα, μια σπουδαία μεταγραφή. Για να δούμε. Οπως και να το κάνουμε, έχει μεγάλο ενδιαφέρον αυτή η υπόθεση.
ΥΓ. Σε τέτοιες περιπτώσεις, θυμάμαι πάντα τη δήλωση του Αγγελου Ανασταδιάδη όταν τον ρώτησαν πώς τα βγάζει πέρα με τον Ολιβάρες: «Ο Πέρσι είναι τρελός, αλλά έγω είμαι πιο τρελός και έτσι τα βρίσκουμε»...
