Κάθε φορά που ανοίγει συζήτηση για τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή όλων εποχών, οι προτιμήσεις στρέφονται κυρίως μέσους και επιθετικούς. Ποτέ σε αμυντικούς ή τερματοφύλακα. Κι αν είναι δέκα, ας πούμε, οι υποψήφιοι που προκύπτουν από αυτή τη συζήτηση, τουλάχιστον οι επτά είναι 10άρα. Είναι οι οργανωτές και σκόρερς ταυτόχρονα, οι φανταιζί ποδοσφαιριστές, αυτοί που πρόσφεραν ουσία στις ομάδες τους και χόρτασαν με θέαμα τους φιλάθλους. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει σε μια συζήτηση για τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο.
Στις περισσότερες ψηφοφορίες που έχουν γίνει και γίνονται σε παγκόσμιο επίπεδο, βρίσκουμε πάντοτε τους ίδιους στις λίστες των δέκα κορυφαίων. Η κατάταξή τους ποικίλει από ψηφοφορία σε ψηφοφορία, αλλά οι άσοι που ψηφίζονται μονίμως είναι οι εξής: Πελέ, Μαραντόνα, Μέσι, Ροναλντίνιο, Κρ. Ρονάλντο, Ρονάλντο, Μπεστ, Κρόιφ, Ζιντάν, Πλατινί, Ντι Στέφανο, Εουσέμπιο, Πούσκας, Ολοι μέσοι και επιθετικοί. Ο μόνος αμυντικός που εμφανίζεται τακτικά σ' αυτές τις λίστες είναι ο Μπεκενμπάουερ.
Αντίστοιχα, στην Ελλάδα, από αυτές τις λίστες των δέκα κορυφαίων δεν λείπουν ποτέ οι Κούδας, Χατζηπαναγής, Μ. Παπαιωάννου, Δομάζος, Λουκανίδης, Δεληκάρης. Μαζί τους θα βρούμε μόνο ορισμένους επιθετικούς, όπως οι Σιδέρης, Μαύρος, Σαραβάκος, Αναστόπουλος και, πολύ λιγότερο σχυνά, παίκτες της εποχής του Εuro 2004, όπως οι Τσάρτας, Νικολαίδης, Ζαγοράκης, Καραγκούνης, Χαριστέας.
Οσοι το έχουν ψάξει το θέμα, θα ξέρουν, φυσικά, ότι στον κόσμο την πρώτη θέση παίρνουν μονίμως μόνο τρεις, οι Πελέ, Μαραντόνα, Μέσι, πράγμα πολύ λογικό και στην Ελλάδα μόνο πέντε, οι Λουκανίδης, Μ. Παπαιωάννου, Δομάζος, Κούδας, Χατζηπαναγής, πράγμα επίσης λογικό. Ολοι μεσοεπιθετικοί, αλλά, κατά βάση, όλοι χαφ. Χαφ δημιουργικοί και ταυτόχρονα και σκόρερ, εκτός του Τάκη Λουκανίδη, ο οποίος, όμως, είχε το προσόν να παίζει με την ίδια επιτυχία σε όλες τις θέσεις εκτός του τερματοφύλακα.
Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι αυτονόητο: Τα λεγόμενα “10άρια” είναι κυρίως οι παίκτες που προσφέρουν αυτά που αποτελούν την πεμπτουσία του ποδοσφαίρου. Γκολ, μεταβιβάσεις, ντρίπλες, ενέργειες με δεξιοτεχνία, ταχύτητα και φαντασία. Γιατί εκτός από τον ρόλο του οργανωτή μπορούν άνετα να παίξουν τον ρόλο του επιθετικού. Είναι οι παίκτες-ηγέτες, που τα κάνουν όλα και τα κάνουν με τρόπο όχι μόνο ουσιαστικό, αλλά και θεαματικό. Κι όσο κι αν οι εποχές αλλάζουν και δυσκολεύουν την ύπαρξη τέτοιων παικτών, πιστεύω ότι ποτέ δεν θα πάψουν να ξεφυτρώνουν. Οχι μόνο στο ανεξάντλητο φυτώριο της Λατινικής Αμερικής, αλλά και στην Ευρώπη. Γιατί όχι και στην Ασία, που αναπτύσσει συνεχώς το ποδόσφαιρο, αλλά και στην Αφρική.
Αλίμονο εάν εξαφανιστούν οι παίκτες αυτού του τύπου. Το ποδόσφαιρο χωρίς Κριστιάνο Ρονάλντο δεν θα χάσει πολλά. Σκόρερ-πολυβόλα δεν θα πάψει ποτέ να έχει. Χωρίς, όμως, Μέσι, Μαραντόνα, Πελέ, Ροναλντίνιο, δεν θα είναι ίδιο. Θα είναι πιο φτωχό και λιγότερο ενδιαφέρον.
ΥΓ. Βιάστηκαν ορισμένοι να πετάξουν στα σύννεφα με την Εθνική Ελλάδας. Χρήσιμη ήταν η προσγείωση στη σκληρή πραγματικότητα. Ζητείται ποιότητα και άντε πείτε μου πού και πώς θα τη βρούμε με εννιά ξένους παίκτες στους δέκα των ελληνικών ομάδων...
