Ήταν σαφώς ανώτερος, αλλά δεν απέφυγε την έλλειψη ψυχραιμίας και σωστής διαχείρισης, με συνέπεια να δώσει το δικαίωμα στους αντιπάλους του, να πετύχουν μια νέα αυτοχειρία του μέσα στην Τούμπα.
Δεν ήταν κακός, αλλά όπως αποδείχθηκε δεν ήταν και τόσο καλός, ώστε να αποφύγει την «τρικυμία» προς το φινάλε της αναμέτρησης. Κινήθηκε σχεδόν στους ίδιους ρυθμούς, με τη διαφορά η κάποια βελτίωση να πιστώνεται σε έναν παίκτη που πρόσθεσε μια σχετική ταχύτητα στο γνώριμο αργό τέμπο όλων των τελευταίων και από κακή σύμπτωση αυτοκαταστροφικών εμφανίσεων.
Κι αυτός ο παίκτης, δεν είναι άλλος από το νεαρό Τσιγγάρα, ο οποίος όχι μόνο με την ταχύτητα και την αγωνιστική του διεκδικητικότητα, αλλά και την «εν γένει» συμπεριφορά του (έξυπνες επινοήσεις, διαρκής επικοινωνία και σύνδεση με την αμυντική λειτουργία) απέδειξε στον προπονητή του πόσο τον αδίκησε.
Είπαμε ότι οι επιμονές (όπως ο παροπλισμός του) όταν γίνονται εμμονές, προκαλούν μεγάλες ζημιές. Στο χθεσινό παιχνίδι παρατηρήθηκαν μερικές από τις αδυναμίες που παρουσιάζει διαχρονικά η ομάδα. Οι οποίες βασικά οφείλονται στην έλλειψη εναλλακτικών ποιοτικών λύσεων (χιλιογραμμένη και χιλιοειπωμένη πικρή αλήθεια). Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν εντοπίστηκαν εκ νέου και κάποιες συγκεκριμένες αδεξιότητες από μέρους του κόουτς. Ο τελευταίος, θέλοντας να «προστατεύσει» το 2-1, προχώρησε σε κάποιες αλλαγάς, οι οποίες έκαναν άνω – κάτω την ομάδα του.
Η επιστροφή Εσίτι (!) και η συνύπαρξη δύο φορ όταν αγωνίζεσαι να κρατήσεις ένα αποτέλεσμα, μάλλον δεν μπορούν να χαρακτηριστούν συμβατές ποδοσφαιρικές λύσεις. Ελαφρυντικό στην όλη κατάσταση και στα ήδη προκληθέντα αδιέξοδα, είναι η απουσία βασικών έμπειρων παικτών, οι οποίοι σαφέστατα και δεν θα πνιγόντουσαν σε μια κουταλιά νερό, όπως παραλίγο να συμβεί χθες, στα τελευταία δραματικά λεπτά του αγώνα.
Η αμυντική λειτουργία των γηπεδούχων και πάλι έμπαζε. Αυτό αποδείχθηκε στην περίπτωση του γκολ που δέχθηκαν στα πρώτα λεπτά και στον πανικό των καθυστερήσεων, που παραλίγο να έχουμε ένα νέο έμφραγμα. Στα θετικά μπορείς να δεχθείς την αγωνιστικότητα των περισσότερων, χωρίς βέβαια να αγνοήσεις και τα όποια λάθη τους. Θα έλεγε κανείς πως ύστερα από ένα μεγάλο διάστημα εντυπώσεων και διαπιστώσεων από κάποιους παίκτες, ακόμη και αναγνωρισμένης αξίας, λείπει η καλή ψυχολογία και η αυτοπεποίθηση. Το «μπες» - «βγες» από ότι αποδεικνύεται δεν τους βοηθάει καθόλου. Χαρακτηριστική περίπτωση αυτή του Σφιντέρσκι.
Σε ατομικό επίπεδο ο Πασχαλάκης δεν είχε δύσκολες φάσεις. Στο γκολ μεγάλη ευθύνη φέρουν οι αμυντικοί. Θετικά στοιχεία από το νεαρό Λύρατζη (εκτός από το γκολ που πέτυχε) και με τον Ινγκασον να δείχνει πως η μεγάλη αποχή, έχει αφήσει τα αποτυπώματα της. Ποιοτικός (έστω και αργός) ο Κούρτιτς. Έβγαλε και πάλι το μεροκάματο με το εξαιρετικό τέρμα που σφράγισε την αγχώδη νίκη και το πολύτιμο «τρίβαθμο». Από εκεί και πέρα θα πρέπει να γίνει υπενθύμιση στο πάθος με το οποίο αγωνίστηκε για μια ακόμη φορά ο Αντρίγια Ζίβκοβιτς.
Όσο για τη διαιτησία, ο αποδεδειγμένα αντιΠΑΟΚτσής Σιδηρόπουλος (έχει συμμετοχή και ευθύνες για αρκετά καταδικαστικά σφυρίγματα μέσα στην Τούμπα) και χθες επιχείρησε να επαναλάβει τον εαυτό του, αφού «έκλεισε τα μάτια» στο κραυγαλέο επιθετικό φάουλ που προηγήθηκε του γκολ της Λαμίας. Στη συνέχεια χάρισε την καραμπινάτη κόκκινη, στην περίπτωση του εγκληματικού φάουλ που έγινε στον Μιχαηλίδη. Αν δεν ήταν και το VAR, κατά πάσα πιθανότητα θα επικύρωνε και το άκυρο των γκολ των φιλοξενούμενων. Μάλλον θα έχει πολύ θράσος ο πρόεδρος τη Λαμίας για να διαμαρτύρεται για τη διαιτησία του. Συμπερασματικά λοιπόν, ο ΠΑΟΚ χθες προσπάθησε να βρει τον σοβαρό εαυτό του. Δεν ξέρουμε τελικά αν τα καταφέρει μέχρι να φτάσει το...ιππικό (μεταγραφές χειμώνα). Αν και κάτι τέτοιο το βρίσκουμε και λίγο χλωμό, το ευχόμαστε όμως ολόψυχα.
ΥΓ: Ο μεγάλος θρίαμβος του ΠΑΟΚ στο τοπικό ντέρμπι του μπάσκετ, κατά κάποιο τρόπο «κάθισε στο στομάχι βαριά» μερικών που φρόντισαν και προσπάθησαν να τον υποβαθμίσουν, απαξιώνοντας τον. Όπως αντιλαμβάνεστε αναφερόμαστε σε εκπροσώπους της ενημέρωσης, της γνωστής παροικίας των εν Θεσσαλονίκη Θαναηλάκηδων.
