Για τα 97α γενέθλια του ΠΑΟΚ τοποθετήθηκε μέσα από δημοσίευση του στα κοινωνικά δίκτυα ο Λευτέρης Δούκας, ο οποίος ανέφερε χαρακτηριστικά, «Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, έχω την ίδια ακριβώς αίσθηση.
Ότι δεν θα καταλάβει κανένας τρίτος, εμείς όμως καταλαβαινόμαστε απόλυτα...»
Συγκεκριμένα: «Έχω στην κατοχή μου την μπάλα του τελικού της Ναντ, αυτήν με την οποία ο Μπάνε είχε σκοράρει εκείνο το απίθανο τρίποντο.
Με την κόρνα της λήξης, είδα με την άκρη του ματιού κάποιον παίκτη να την σουτάρει ψηλά, να κατευθύνεται πάνω μου και έτσι την μπλόκαρα.
Φεύγοντας από το γήπεδο την δείχνω σε έναν φίλο, λέγοντας του με μικρή δόση ενθουσιασμού «έχω την μπάλα του τελικού!!»
Εκείνος μου απαντά θυμωμένος «καλά, χάσαμε το Ευρωπαϊκό κι εσύ καμαρώνεις για την μπάλα;»
Την προόριζα για το μουσείο της ΚΑΕ, μετά την απόσυρση της φανέλας του Μπάνε όμως αποφάσισα να την δώσω στον ίδιο.
Μια στιγμή απογοήτευσης που άλλοι θα ήθελαν να διαγράψουν, ένα αντικείμενο χαμένου τελικού που για τους υπόλοιπους θα ήταν καταραμένο, για εμάς αποκτά αξία κειμηλίου.
Γιατί εκείνο το κλάμα του Μπάνε, έχει χαραχθεί τόσο ανεξίτηλα μέσα μας, όσο αν το τρίποντο ήταν νικηφόρο και είχαμε κατακτήσει το κύπελλο.
Δεν είναι απλά δυο χρώματα κι ένα έμβλημα λοιπόν, δεν είναι μόνο ένας αετός σε άσπρο κι μαύρο φόντο, είναι το πάντρεμα ακραίων αντιθέσεων που συνδυάζεται μοναδικά από το 1926 μέχρι σήμερα.
Πρόκειται για μια τέλεια αρμονία αντιφάσεων, που ενώ η συνύπαρξή τους θα έμοιαζε ουτοπική, δημιουργούν κάτι μεγαλειώδες.
Γι αυτό, ενώ θεωρητικά φαινόταν αδύνατον να γεννηθεί κάτι από τους ταλαιπωρημένους πρόσφυγες της εποχής κι ακόμα περισσότερο να κρατηθεί στην ζωή στην συνέχεια, μεγάλωνε χρόνο με τον χρόνο.
Και κάθε δυσκολία, το γιγάντωνε περισσότερο.
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, έχω την ίδια ακριβώς αίσθηση.
Ότι δεν θα καταλάβει κανένας τρίτος, εμείς όμως καταλαβαινόμαστε απόλυτα...»
