Υπάρχουν ελπίδες; Ναι. Όχι όμως με τον Μουργκ μέσα και τον Ουάρντα έξω

Με την ίδια αρρωστημένη νοοτροπία και τακτική κατάφερε να δεχθεί γκολ στη μοναδική προσπάθεια των αντιπάλων του, που επί 35 λεπτά δεν είχαν επισκεφτεί την περιοχή του. Από εκεί και πέρα το σκοτάδι με ότι σημαίνει αυτό για όλους (κόουτς και παίκτες).

«Τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα». Πιστή αντίδραση μιας συνηθισμένης εικόνας και συμπεριφοράς, η οποία όπως φαίνεται δύσκολα μπορεί να αλλάξει. Αυτή η ομάδα δεν λέει να μάθει από τα παθήματα της και συνεχίζει την πορεία της εγκλωβισμένη στις αδυναμίες και στις αυτοκαταστροφικές παθογένειες της. Άδικα – όπως όλα δείχνουν – περιμένει ο κόσμος να δει μια αλλαγή προς το καλύτερο. Κάποιες λίγες αναλαμπές και από εκεί και πέρα όλα βυθισμένα στην απογοήτευση και στην πίκρα. 

Δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν οι φόβοι με τις απαισιόδοξες πιθανολογήσεις από όλους όσους έβλεπαν τα πράγματα κάπως διαφορετικά από τους υπόλοιπους (και από εμάς), οι οποίοι περισσότερο θέλαμε παρά πιστεύαμε στο θαύμα της επανεκκίνησης. Να δουν οι τελευταίοι από εδώ και πέρα ενόψει των πλέι οφ και των κρίσιμων αγώνων για το κύπελλο τον σοβαρό ΠΑΟΚ. Τι είδους όμως σοβαρότητα μπορείς να βρεις μέσα στο παιχνίδι, για την ομάδα του Πάμπλο Γκαρσία, όταν επί 35 λεπτά έχει στο καναβάτσο τον κατατρομοκρατημένο αντίπαλο της και στη μοναδική επίσκεψη του να γίνεται το 1-0. 

Κάτι βέβαια που δεν συμβαίνει για πρώτη φορά. Έχει γίνει κατ επανάληψη σε άλλα παιχνίδια, με συνέπεια να χαθούν ένα σωρό βαθμοί, από τη στιγμή που αυτού του είδους οι αμυντικές αφέλειες και αυτοκτονικές συμπεριφορές, λειτουργούν μοιραία τόσο στην ψυχολογία, όσο και στην εξέλιξη του κάθε αγώνα. Το είδαμε και χθες. Μετά το 1-0 προς το τέλος του πρώτου ημιχρόνου, στην επανάληψη η εικόνα των φιλοξενούμενων που είχαν στην κυριολεξία στριμώξει τους γηπεδούχους, ήταν τελείως διαφορετική. 

Άλλη ομάδα! Πιθανόν να μην πίστευαν στα μάτια τους και οι ίδιοι οι αντίπαλοι αυτήν την διαφορά. Το τι συνέβη για αυτή την μοιραία μεταμόρφωση – όπως και για πολλές άλλες παρόμοιες του παρελθόντος – είναι κάτι που θα πρέπει να ψάξουν με μεγαλύτερη προσοχή και σοβαρότητα οι υπεύθυνοι. Ο κόουτς προσπαθεί. Άλλοτε τα καταφέρνει και άλλοτε όχι. Το ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις μετά από το ξεγύμνωμα του ρόστερ είναι γνωστό. 

Το να βλέπεις επίσης αλλαγές του τύπου έξω ο Ουάρντα και μέσα ο Μουργκ είναι κι αυτό κάτι που χρειάζεται συζήτηση. Με δυο λόγια ο ΠΑΟΚ έδειξε ολοφάνερα το που και πόσο πονάει. Τα φτηνά γκολ που δέχεται τον επηρεάζουν μοιραία και καταλυτικά. Έχει αποδείξει ότι δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τέτοιες καταστάσεις. Σηκώνει τα χέρια ψηλά και παραδίδεται σε ένα πιεστικό άγχος το οποίο τον παρασύρει σε μία ηττοπαθή θα έλεγε κανείς αντίδραση. 

Προχθές έκλεισε η regular season με το δικέφαλο να καταλαμβάνει την 4η θέση στη βαθμολογία. Πίσω από τον Άρη και την ΑΕΚ. Κι όμως αν υπολογίσει κανείς πόσους βαθμούς έχασε κοροϊδίστικα από τις μικρομεσαίες ιδιαίτερα ομάδες, βλέπει ότι θα μπορούσε να κατακτήσει την 2η θέση άνετα και χωρίς τον κίνδυνο να την χάσει. Κάτι τέτοιο ασφαλώς δεν έγινε και το ζητούμενο πλέον είναι αν και κατά πόσο μπορεί να αλλάξει στα παιχνίδια των πλέι οφ και στα αντίστοιχα για το κύπελλο. 

Κάποιοι το πιστεύουν ότι μπορεί να αλλάξει, άλλοι το θεωρούν – αν γίνει – θαύμα. Υπάρχουν ελπίδες; Ναι. Όχι όμως με τον Μουργκ μέσα και τον Ουάρντα έξω, για να καταλαβαινόμαστε. Και κάτι ακόμη: Θα είναι μεγάλη απώλεια αν ο τραυματισμός του Βιεϊρίνια αποδειχθεί σοβαρός. Σαφέστατα για τα δύο γκολ του Παναθηναϊκού, την ευθύνη την αναλαμβάνει και την μοιράζεται το δίδυμο Ίνγκασον – Κρέσπο.