Η ενασχόλησή μας με τα του ποδοσφαίρου συνήθως μας οδηγεί στο να στερείται η άποψή μας από μια πιο ευρεία αντιμετώπιση των ζητημάτων που μαστίζουν τη χώρα μας. Ακόμη κι αν αυτά τα ζητήματα αφορούν το ποδόσφαιρο είναι δυνατό να εμπεριέχουν έναν μικρόκοσμο της κοινωνίας μας με τα καλά αλλά κυρίως με τα άσχημα χαρακτηριστικά του. Ως δημοσιογράφοι θα έπρεπε να επιτελούμε ένα λειτούργημα.
Ένα λειτούργημα που οι παλαιότεροι το διδαχθήκαμε από δημοσιογραφικούς Τιτάνες και ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία, την ευφυία αλλά και τη θέληση του καθενός, το επεξεργαστήκαμε το απορροφήσαμε και το διαπλάσαμε προκειμένου με τη σειρά μας να το μεταλαμπαδεύσουμε ή όχι στους νεότερους. Δυστυχώς στην συντριπτική μας πλειοψηφία αποτύχαμε. Και αποτύχαμε όχι μόνο στο να διαδώσουμε τις ηθικές αξίες, τις αρχές του αυθεντικού λόγου που πρέπει να κατέχει ένας καλός δημοσιογράφος αλλά αποτύχαμε και ως λειτουργοί αυτού του «επαγγέλματος». Ούτε εμείς οι ίδιοι δεν σταθήκαμε στο ύψος μας με αποτέλεσμα η κοινωνία να χάσει το τελευταίο ανάχωμα προστασία της και η τέταρτη εξουσία να συμμαχήσει με την πρώτη σε βάρος του απλού πολίτη.
Όλα τα παραπάνω τα αναφέρουμε ορμώμενοι από γεγονότα, από ραδιοφωνικές εκπομπές τις οποίες κάνουμε τον τελευταίο καιρό και κυρίως από δημοσιογραφικά δείγματα τα οποία μας δημιουργούν αναγούλα αφού μας κάνουν να αποστρεφόμαστε το ίδιο το επάγγελμά μας. Δεν θα επεκταθούμε στα συστημικά μέσα ενημέρωσης και πως αυτά σε απόλυτο βαθμό ορίζουν τη γνώση του σήμερα και επιβάλουν τον τρόπο ζωής προσπαθώντας να κάμψουν οποιαδήποτε αντίσταση. Η εφημερίδα είναι αθλητική και το παραπάνω το προσπαθούμε όσο το δυνατόν στο ραδιόφωνο. Ωστόσο παρατηρούμε ότι τόσο στο λεκανοπέδιο (που υπάρχει από πολύ παλιότερα) όσο και στη Θεσσαλονίκη ορισμένοι που κατέχουν θέση «μικροεξουσίας» κατάλαβαν ότι απέναντί τους έχουν δημοσιογράφους κατ’ όνομα που μοιάζουν περισσότερο με εργολάβους που αναλαμβάνουν διεκπεραιώσεις.
Όπως ένας εργολάβος κηδειών αναλαμβάνει τον νεκρό στο τελευταίο του ταξίδι έτσι και ο κατ’ όνομα δημοσιογράφος έχοντας «βιάσει» την πραγματικότητα, καταπνίξει την είδηση και ευτελίσει την ίδια του την προσωπικότητα, υπηρετεί τον μικροεξουσιαστή της Θεσσαλονίκης ο οποίος και ανταποδίδει . Έχει δημιουργηθεί ένας φαύλος κύκλος ο οποίος συνεχώς προσεταιρίζεται νέα μέλη. Εμείς όπως κι ο απλός φίλαθλος βρισκόμαστε στη μέση.
Δε μπορούμε να τον σπάσουμε. Δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε. Είμαστε υποχρεωμένοι όχι απλώς να υπομένουμε την ανομία αλλά να την υπηρετούμε με την σιωπή μας και την ανύπαρκτη αντίδρασή μας. Διότι όποιος πάει να αντιδράσει τον τρώει η μαρμάγκα. Μπορεί να χάσει τη δουλεία του, να μην πληρώνεται, να του καεί το αυτοκίνητο, να απειληθεί, να μηνυθεί… Και όλα αυτά σε στιγμές που οικονομικά είναι ανίσχυρος και τα παραπάνω πλήγματα δεν θα καταστρέψουν μόνο αυτόν αλλά πιθανώς και την οικογένειά του. Έτσι ο δημοσιογράφος τόσο της Αθήνας όσο και της Θεσσαλονίκης έχει δυο εκφάνσεις γραφής: αυτή της εσκεμμένης ανικανότητας και της ανηθικότητας. Πολλές φορές αναρωτιόμαστε: είναι αυτός τόσο ανίκανος; Δεν βλέπει μπροστά του; Δεν ξέρει ποιος φταίει; Φυσικά και ξέρει!! Προτιμά όμως να φαίνεται ανίκανος.
Δυστυχώς όμως έχουμε και τον ανήθικο. Αυτόν που τον φτύνει ο εξουσιαστής και προσκολλάται περισσότερο απάνω του προκειμένου να αρπάξει ότι υλικό και άυλο μπορεί. Περάσαμε από το επίπεδο της κωλοτούμπας στην πλήρη ξεδιάντροπη ανηθικότητα. Εμείς δε μπορούμε τίποτε να κάνουμε. Ελπίζουμε ο κόσμος αφού εξ΄ ανάγκης τους καταπίνει τόσο καιρό, να έρθει η ώρα που θα τους αφοδεύσει.
Αρθρογραφεί ο Θάνος Μπούζας
