Επειδή στην Ελλάδα συνηθίζουμε τη μοιρολατρία, αξίζει να επιχειρήσουμε και μια άλλη ανάγνωση της διαιτησίας.
Οφείλουμε να δεχτούμε ότι από το 2015 έως σήμερα έγινε μια σοβαρή προσπάθεια αποκατάστασης της πληγωμένης αξιοπιστίας του ποδοσφαίρου, κυρίως προερχόμενη από τους υπερεθνικούς οργανισμούς.
Η αλήθεια είναι ότι το πρώτο εγχείρημα απέτυχε. Ο Σκοτσέζος αρχιδιαιτητής Χιού Ντάλας είχε κακούς Έλληνες συμβουλάτορες και προτιμούσε να περνάει τον χρόνο του στην πατρίδα του. Παρόλα αυτά κατάφερε να καταγράψει μια πρώτη αποτίμηση του προβλήματος.
Ο Πορτογάλος Βίτορ Μέλο Περέιρα ήταν προσηλωμένος επαγγελματίας και φάνηκε να κάνει σωστά βήματα. Η έντονη αμφισβήτηση από τον ένα πόλο εξουσίας της ΕΠΟ, χάλασε τη συνταγή. Πάντως, άφησε μια παρακαταθήκη επιλογής ξένων διαιτητών.
Ο Μαρκ Κλάτενμπεργκ διέθετε εξαρχής τρία πλεονεκτήματα: Το VAR, την διαφανή ανάλυση φάσεων από την ΚΕΔ και την ομοθυμία των Big4. Είχε καινοτόμες ιδέες, αλλά πολύ γρήγορα έγινε κοινωνός της ελληνικής πραγματικότητας. Τον απορρόφησε τόσο πολύ που κατέληξε υπάλληλος εκείνου που χλεύαζε.
Ο Στιβ Μπένετ θα αποτελούσε την πιο σοβαρή περίπτωση αν δεν έκανε πίσω στην επιστροφή των Ελλήνων διαιτητών. Ήταν πρακτικός άνθρωπος, ήξερε πολύ καλά τον χώρο και είχε τη στήριξη της UEFA.
Ο Πίτερ Φρόιντφελντ πέρασε και δεν ακούμπησε. Άφησε την πρωτοβουλία των κινήσεων στους Έλληνες συναδέλφους του και αυτό αποδείχτηκε η ταφόπλακά του.
Παρά τις εγγενείς αδυναμίες των πέντε τελευταίων αρχιδιαιτητών, η παρουσία τους άνοιξε ένα παράθυρο με τη Ζυρίχη και τη Νιόν. Δυστυχώς σε οτιδήποτε καλό, εμφανιζόταν η παραγοντική τοξικότητα.
Μπορεί να αλλάξει αυτό;
Ναι με προϋποθέσεις. Κατ' αρχήν να υλοποιηθεί η δέσμευση Γκαγκάτση για επιλογή του νέου αρχιδιαιτητή από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο (ΕΕΠ/ΕΠΟ) και μέσω της αυστηρά κλειστής λίστας Ροσέτι (πρόεδρος της Επιτροπής Διαιτησίας της UEFA).
Επίσης να γίνει πράξη η αποκλειστική ενασχόληση των δύο ή τριών Ελλήνων της ΚΕΔ με το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Και κυρίως με την εκπαίδευση και ανάπτυξη της ελληνικής διαιτησίας, η οποία την τριακονταετϊα υποχώρησε δραματικά.
Η διαιτησία είναι ο ένας από τους δύο πυλώνες αξιοπιστίας του ποδοσφαίρου μας (ο άλλος, η δικαιοσύνη). Πρέπει τάχιστα να αποκτήσει θεσμική εκπροσώπηση στην ΕΠΟ και να αποτινάξει δεσμά του παρελθόντος. Άρα ο καλός νέος αρχιδιαιτητής δεν αρκεί. Ακόμη κι αν φέρουμε τον Κολίνα. Διότι το κυρίαρχο εμπροσθοβαρές στοιχείο είναι η αλλαγή νοοτροπίας των ποδοσφαιρικών παραγόντων.
