« Ο ήλιος βασίλεψε, ο αετός κοιμήθηκε και τον βοριά τον δροσερό τον πήγανε σε τόπους μακρινούς και έτσι δόθηκε ο καιρός στον Χάρο και σε πήρε. Αγαπημένε φίλε και συναγωνιστή, Θωμά, ήσουν πάντα γενναίος στη ζωή και τώρα και στον θάνατο. Πάλεψες μαζί του τα τελευταία χρόνια, αρκετά, στα μαρμαρένια αλώνια. Εσύ πάντοτε μπροστάρης και εμπνευστής της αγάπης μας για τον μεγάλο μας ΠΑΟΚ. Το μοναδικό σου ταλέντο το αξιοποίησες και γενιές ΠΑΟΚτσήδων σε είχαν σαν πατριάρχη τους. Ο ΠΑΟΚ έγινε μεγάλος όχι από τους παίκτες, ούτε από τις διοικήσεις, αλλά από τον κόσμο του και μόνο. Εσύ σηματοδότησες την έναρξη του συνδεσμιακού τμήματος, με την ίδρυση της θύρας 4 το 1976, στο χαμηλοτάβανο της Παλαιών Πατρών Γερμανού, εκεί όπου ανδρώθηκαν χιλιάδες ΠΑΟΚτσήδες. Ασυμβίβαστος, ανένταχτος, υπερήφανος, οξυδερκής, ευρηματικός, αγέρωχος, τίμιος και ανιδιοτελής, μΜετέδιδες πάντα το πάθος σου στις μάζες του λαού σου, στην αγαπημένη σου Τούμπα, όρθιος στο κάγκελο της 4Α.
Ήσουν ο ακάματος εργάτης της ΠΑΟΚτσήδικης ιδέας και πέτυχες ο ΠΑΟΚ να γίνει γνωστός στα πέρατα της οικουμένης. Αμέτρητα τα χιλιόμετρα που έκανες επί 60 συναπτά έτη. Βλέπω, Θωμά, πρόσωπα σκυθρωπά, χέρια τρεμάμενα, γερονρτιασμένα και την συγκίνηση περίσσεια στον χώρο των κοιμητηρίων. Τις τελευταίες τρεις μέρες ακούω συνεχώς να λέει ο καθένας στον εαυτό του "Μάκη μου λείπεις". Εγώ θα πω σε όλους μας λείπει. Το κενό που άφησε είναι δυσαναπλήρωτο. Αδέλφια ΠΑΟΚτσήδες, ένα σας λέω. Ο ΠΑΟΚ αυτή τη στιγμή είναι πιο φτωχός. θα μας βλέπεις από κάπου εκεί ψηλά και θα χαμογελάς ευτυχής. Όλο αυτόν τον κόσμο που ήρθε να σε χαιρετήσει, μικρούς και μεγάλους.
Είσαι, όμως, χαρούμενος, επίσης, γιατί εκεί βρίσκεσαι μαζί με τον Ιγνάτη τον Καντιρτζιδέλη, τον Στέλιο τον Πανέλα, τον Μιχάλη τον Μπορέτο, τον Φαίδωνα τον Τσορμαπατζοκωστή, τον Παύλο τον κουλουρτζή, τον Πανάγο από την Ανω Πόλη, τον Γιώργο τον Καλύβα, τον Μπέλλο και τόσους άλλους της γενιάς σου και φυσικά πολλούς που ζητώ συγνώμη που δεν μπορώ να θυμηθώ τα ονόματά τους. Πολλοί μίλησαν αυτές τις μέρες, θα σταθώ όμως σε μία ατάκα του Δηήτρη του Λελέκη που μου έμεινε. Ότι ο Μάκης, αυστηρός και δίκαιος πάντα, απέτρεπε τον κόσμο του ΠΑΟΚ από ουσίες και ναρκωτικά. Αυτό ήταν το κοινωνικό προφίλ του Μανάβη. Στόχος του ο κόσμος του ΠΑΟΚ να ασχολείται μόνο με τα τέσσερα γράμματα.
Όλοι εμείς που βρισκόμαστε στον χώρο προσευχόμαστε στον Πανάγαθο να εντάξει την ψυχή του μετά δακρύων και να τον αξιώσει της επουράνιας βασιλείας. Θέλω να μνημονεύσω και κάποιους νεαρότερους σε ηλικία, που ο Μάκης τους είχε κοντά του. Ο Γιώργος ο Φάκας, ο Τάσος ο Γουνόπουλος, ο Δημήτρης ο Λελέκης, ο Χρήστος ο Καραμπέρης, οι αδερφοί Σελά, ο Γιάννης ο Σαββουλίδης, τον Γρηγόρη τον Θεοδωρίδη το άτομο και τον Γιάννη τον Κισκίνη που δυστυχώς έχασε για λίγο την πτήση από την Νέα Υόρκη. Ενα θα πω μόνο, για μένα είναι αθάνατος. Να σηκώσουμε το χέρι ψηλά και να φωνάξουμε, δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ, Στρατηγέ».
Ως εκπρόσωπος της ΠΑΕ και του Ερασιτέχνη, επικήδειο λόγο έβγαλε και ο Δημοκράτης Παπαδόπουλος, τονίζοντας «μας βλέπεις από κει ψηλά, είμαστε όλοι εδώ, δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ γιατί ήσουν αυτός που το 1976 άρχισε αυτό το κίνημα για να γίνει αυτή η λαοθάλασσα. Καλό ταξίδι, Μάκη, δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Αθάνατος!».
