Οι περήφανες εποχές αναβίωσαν χθες στο «Καραϊσκάκη» σε μία (μάλλον όχι) συμπτωματική βραδιά, όμοια μ’ αυτή του πρώτου γύρου. Και τότε ο Μανούχος είχε κλείσει τα μάτια σε δύο καταφανέστατα πέναλτι υπέρ του Άρη.
Το μόνο που άλλαξε από τότε είναι μόνο ο μήνας. Δεκέμβρης τότε, Μάρτης τώρα. Αυτή τη φορά άλλαξε μια απόφαση (στην ανατροπή του Αμπουμπακάρ Καμαρά), κυρίως όμως καταλόγισε ένα πέναλτι που είδε αυτός και ο Καραντώνης στο VAR, αφού προηγήθηκε ένα τρομερά «μονόπλευρο» παιχνίδι από τη στιγμή που ο Μπαντού Ντιαγέ έφερε το ματς στα ίσα.
Αυτό ήταν, είναι και θα είναι όμως το ελληνικό ποδόσφαιρο, αυτή είναι η αηδία που αναδεικνύει και θα συνεχίσει στον αιώνα τον άπαντα. Κι ό’ αυτά εν γνώσει ασφαλώς του Μαρκ Κλάτενμπεργκ ο οποίος δεν είναι δα χθεσινός στον χώρο, όρισε τον Μανούχο γνωρίζοντας το ομιχλώδες παρελθόν του και ο τελευταίος φρόντισε με τις αποφάσεις του να διαμορφώσει αποτέλεσμα, όπως είχε κάνει και τον περασμένο Δεκέμβριο.
Και παράλληλα φόρτωσε επτά ποδοσφαιριστές με κάρτες. Κατάφερε δηλαδή σ’ ένα τόσο έντονο παιχνίδι με αρκετές προσωπικές μονομαχίες και νεύρα να τελειώσει το παιχνίδι με 1-7 κίτρινες κάρτες. Αν κι αυτό είναι σύμπτωση, τότε να πάμε όλοι μαζί σ’ ένα δείπνο ηλιθίων γιατί μόνο ένας ηλίθιος μπορεί να υποθέσει κάτι τέτοιο.
Κι έτσι ο Αρης δεν μετουσίωσε μια εξαιρετική εμφάνιση (του δεύτερου ημιχρόνου) πληρώνοντας παράλληλα τη γνωστή αδυναμία που έχει στη διαχείριση των στατικών φάσεων με αδύναμο κρίκο τον Φαμπιάνο.
Γιατί στη φάση του πρώτου τέρματος του Σισέ (σ. σ. είχε σκοράρει στον αγώνα των δύο ομάδων, στο ίδιο γήπεδο και στον αγώνα της κανονικής διάρκειας), έχασε τον κεντρικό αμυντικό του Ολυμπιακού ενώ στη φάση του πέναλτι επίσης δεν είχε τον έλεγχο της φάσης.
Πέραν της αδυναμίας στις στατικές φάσεις, το άλλο αγωνιστικό ζήτημα που πρέπει να δει ο Αρης είναι να γίνει ουσιαστικός στις κόντρα επιθέσεις. Δεν αξιοποίησε καμία από αυτές, ακόμη και σε περιπτώσεις όπου βγήκε με αριθμητικό πλεονέκτημα.
