Αποστολή στο Χορστ: Γιώργος Ζαΐρης
Το φιλικό του ΠΑΟΚ με την ΑΕΚ Λάρνακας θέλει περίπου μισή ώρα για να αρχίσει. Εκείνη τη στιγμή για τις ανάγκες των social media του ομίλου Μetromedia κάνω μια live σύνδεση στρέφοντας την κάμερα στον αγωνιστικό χώρο τη στιγμή που οι ποδοσφαιριστές έκαναν την προθέρμανση τους. Δίπλα μου ακριβώς είναι ένας πατέρας με τους γιους του. Και τους ζητώ από ένα μικρό σχόλιο. Από την Γερμανία ταξίδεψαν, μπορεί να μην έκαναν… τρελή απόσταση αλλά σε κάθε περίπτωση ήταν εκεί για να δουν την ομάδα. Ο μικρός περίμενε να δει τον Κωνσταντέλια που όμως είχε μείνει στο ξενοδοχείο και ήθελε μια φωτογραφία με τον Τάισον.
«Δεν ήρθα να δω το φιλικό, ήρθα να δω τα παιδιά με τα ασπρόμαυρα, τη φανέλα ρε φίλε!». Αναλύστε το λίγο. Δεν τον ενδιέφερε ποιος θα παίξει, δεν τον ενδιέφερε η πρώτη του Καμαρά δεν τον ενδιέφερε να δει ένα ακόμη γκολ από τον Μπράντον. Πήγε εκεί για να δει από κοντά την ασπρόμαυρη φανέλα. Οποιος και ας τη φορούσε. Απλά να πάρει λίγο… οξυγόνο. Και δεν είναι ο μόνος.
Κάθε χρονιά που ακολουθώ την προετοιμασία της ομάδας στην Ολλανδία, βλέπω ανθρώπους 60χρονους που κάνουν σαν μικρά παιδιά: «Ο Βιεϊρίνια» να φωνάζουν και να πηγαίνουν για μια ακόμη φωτογραφία μαζί του. Μπορεί να έχουν βγάλει δεκάδες όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά ναι η αίσθηση πως έστω και για λίγα λεπτά είναι δίπλα στην ομάδα, αυτή η… ιεροτελεστία να τους περιμένουν έξω από τα αποδυτήρια, είναι κάτι που πολλοί απ’ αυτούς έχουν τη χαρά να βιώνουν μια φορά το χρόνο, όταν δηλαδή η ομάδα θα πάει στα μέρη τους.
Κάνω μια συζήτηση με έναν ακόμη φίλο του ΠΑΟΚ από την Γερμανία: «θα ανέβεις πάνω να δεις κάποιο παιχνίδι;» Η απάντηση: «πώς να έρθω ρε Γιώργο… τα πιο φτηνά αεροπορικά είναι 520 ευρώ πήγαινε-έλα». Και σκέφτομαι πώς τόσο περίπου κάνει ένα διαρκείας στην 5 και με αυτά τα χρήματα ένας συνοπαδός του μπορεί να δει όλα τα ματς χωρίς καν να χρειαστεί να πάρει… ταξί για να βρεθεί στην Τούμπα.
Επειδή μπορεί να υπάρξουν και αυτοί που θα παρερμηνεύσουν όλο το παραπάνω κείμενο θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι: οι ίδιοι αυτοί οπαδοί με ρώτησαν για μεταγραφές. Με ρώτησαν για το πότε θα έρθει ο φορ, πότε θα έρθει ο Κεντζιόρα και τι γίνεται ο Μεϊτέ. Ξέρετε σιχαίνομαι την ατάκα κάποιων «αγαπήστε τον ΠΑΟΚ». Αυτοί που τα βρίσκουν όλα καλά. Δηλαδή όλα αυτά τα παιδιά στο εξωτερικό που αγωνιούν για τις μεταγραφές δεν αγαπούν τον ΠΑΟΚ;
Ας επιστρέψω όμως σε όλα όσα ξανα-έζησα στην επαφή μου με τα παιδιά που ήταν εκεί. Μια παρέα ήρθε από τις Βρυξέλλες μέσα στη βροχή και πρόλαβε να δει ένα εικοσάλεπτο από το φιλικό. Ε και; Το συναίσθημα πως περνούσαν από ανάμεσα τους οι παίκτες, ανεκτίμητο. Συνηθισμένη εικόνα για εμάς, «παράσημο» για αυτούς. Κάποιος άλλος έπρεπε να προλάβει να επιστρέψει στην Γερμανία γιατί στις 10 το βράδι έπιανε δουλειά στη… φάμπρικα. Ετσι μου το περιέγραψε. «Και πώς θα βγάλεις τη βάρδια ρε μεγάλε;» τον ρωτώ. «Αφού είδα την ομάδα τώρα μπορώ να δουλέψω σερί 24 ώρες» μου απάντησε. Όχι χαμογελώντας, αλλά σαν να ήθελε να μου δείξει πως αυτό πραγματικά συμβαίνει.
Ηθελα να αποφύγω το παρακάτω αλλά με τρώει το χέρι μου. Ειτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό, έχουμε αυτό το… σαράκι να γκρινιάζουμε έτσι γιατί είναι στο DNA μας. «Πάλι τον Μουργκ θα βάλει; Είναι δυνατόν;» αναρωτήθηκε κάποιος στην παρέα του όταν τον είδε να προθερμαίνεται με τους άλλους για το πρώτο ημίχρονο. «Φαγώθηκες με τον Μουργκ» του απαντά ένας και όμως επιμένει: «Εχω εμπιστοσύνη στα μάτια μου». Τα μάτια του είδαν πάντως το γκολ που πέτυχε…
