Τι ψάχνεις;

Δ. Θάνος: «Η κατάθλιψη δεν είναι αδιέξοδο, να ζητήσουμε βοήθεια»

Metrosport Team πριν 2 χρόνια

A generic square placeholder image with rounded corners in a figure.

Για τη δύσκολη περίοδο που πέρασε μετά την απώλεια της μητέρας του kai τον οδήγησε στην κατάθλιψη και στις κρίσεις πανικού μίλησε ο πρώην διαιτητής, Δημήτρης Θάνος, στο Metropolis 95.5 και στην εκπομπή «Στη Σέντρα».

Αναλυτικά όσα είπε:

«Δεν είναι αδιέξοδο. Είναι μια ιάσιμη νόσος που αν την αφήσουμε να εξελιχθεί μας οδηγεί σε ψυχοσωματικά ζητήματα. Το πρώτο που πρέπει να κοιτάξουμε είναι η ψυχολογία μας και αν δεν είναι καλά να πάμε σε έναν ειδικό.

Η ιστορία μου ξεκινά με το θάνατο ενός αγαπημένου μου προσώπου, της μητέρας μου που έφυγε από εγκεφαλικό ανεύρυσμα στα 56 της. Τα συμπτώματα της κατάθλιψης δεν τα καταλαβαίνει κάποιος αμέσως. Έφυγε το πέπλο του πένθους από πάνω μου. Ήταν ένα μεγάλο πλήγμα. Θα πρέπει να αφήσει το πένθος να τον κυριεύσει αλλά πρέπει να υπάρχει κάποιο όριο. Αν είναι παρατεταμένο, κάτι δεν πάει καλά.

Ο πρώτος χρόνος ήταν δύσκολος καθώς ζεις τα πάντα χωρίς εκείνο το πρόσωπο. Ένιωσα την πρώτη κρίση πανικού που δεν κατάλαβα τι είχα και νόμιζα ότι θα πεθάνω. Περπάτησα και περασε. Δεν έδωσα σημασία.

Στη συνέχεια, δεν είχα την ίδια όρεξη να κάνω πράγματα, έκανα μηχανικά πράγματα και με κρατούσαν μόνο οι αγώνες. Εκεί ξεχνιόμουν. Δεν ήμουν ευχαριστημένος με τίποτα. Έκανα λάθος ότι έπαιξα κατευθείαν γιατί πίστευα ότι θα απαλύνω τον πόνο μου και ζητώ συγγνώμη από τις ομάδες και τους παράγοντες.

Δεν μπορούσα να κοιμηθώ, ερχόταν το πρόσωπο αυτό στις σκέψεις μου και αδυνατούσα να ανταπεξέλθω στις υποχρεώσεις μου. Δεν παραδέχθηκα το πρόβλημα μου και έκανα αυτοίαση μέσω του αλκοόλ. Ξεκίνησα να πίνω ένα ποτό, δυο ποτά και μετά περισσότερα. Το έκανα αυτό γιατί με βοηθούσε να κοιμηθώ.

Όταν σταμάτησα με τη διαιτησία, έγινε καθημερινότητα για εμένα. Κάθε βράδυ έπινα και το πρωί, έπινα γιατί έτρεμαν τα χέρια. Ευτυχώς δεν οδηγούσα όσο ήμουν μεθυσμένος. Έφτασα 112 κιλά σε οχτώ μήνες και κυκλοφορούσα όλη μέρα με τις φόρμες.

Ξύπνησα από ένα μεθύσι και με κοίταξα στον καθρέφτη. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ή ζεις ή πεθαίνεις. Βρήκαμε μια κλινική απεξάρτησης και έμεινα εκεί 35 ημέρες. Είχα διπλα μου ψυχολόγους από το πρωί μέχρι το βράδυ. Αφού τελείωσε το πρόγραμμα, μου πρότειναν ένα πρόγραμμα ανοιχτό όπου βοηθούσα ανθρώπους.

Κατάθλιψη μπορεί να υπάρχει στα παιδιά, στις γυναίκες μετά τη γέννα, παντού. Δεν είναι κακό να κάνουμε συνεδρίες με ψυχίατρο αν βλέπουμε ότι υπάρχει πρόβλημα. Αναγεννήθηκα μέσα από τις στάχτες μου, απολαμβάνω τη ζωή με τους ανθρώπους που αγαπάω».