Χριστιάνα Κιάμου: Ο «Μπάμπης» της γειτονιάς έγινε «στρατιωτάκι» της Βερόνα
Πειθαρχημένη, ανεξάρτητη και δε σηκώνει μύγα στο σπαθί της. Τρελάθηκε με τη μπάλα από τα πρώτα της βήματα, έπαιζε το ρόλο του «Μπάμπη» για να μπορεί να παίζει στη γειτονιά, της αρέσει να βάζει στόχους και να κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να τους πετύχει. Εντάχθηκε στις ακαδημίες του Καρούλια, έπαιξε σε Καλλιθέα, Γλυφάδα, Φείδωνα και Ελπίδες Καρδίτσας. Έμαθε να είναι επαγγελματίας στην Ουγγαρία και έκανε βαλίτσες για την Ιταλία.
Η Χριστιάνα Κιάμου μίλησε στο Metrosport.gr για την εκκίνηση της σεζόν, το λόγο που υπέγραψε στην Ελλάς Βερόνα και τους φετινούς της στόχους. Έκανε μια αναδρομή στην πορεία της μιλώντας για την παρουσία της στα ελληνικά γήπεδα, τα οφέλη της παραμονής της στην Ουγγαρία, τους προπονητές που ξεχωρίζει και τις συναισθηματικά έντονες στιγμές που βίωνε καθημερινά όντας παίκτρια της Πομιλιάνο.
Ακόμη, εξήγησε τον τρόπο αντιμετώπισης των ποδοσφαιριστριών στην Ιταλία τόσο από τους συλλόγους όσο και από τους φιλάθλους και αποκάλυψε τις κινήσεις της πριν από την έναρξη κάθε παιχνιδιού. Τέλος, αναφέρθηκε στην έμμηνο ρύση, τη γιαγιά και το χωρισμό των γονιών της.
«Θέλω να είμαστε στις τέσσερις πρώτες θέσεις και με την καλύτερη άμυνα»
Πώς εξελίσσεται η φετινή χρονιά; Είσαι ικανοποιημένη από τις συνθήκες που συνάντησες;
«Είμαι αρκετά ικανοποιημένη. Είναι μια από τις καλύτερες χρονιές και ποδοσφαιρικά, καθώς έρχονται τα αποτελέσματα που θέλουμε, και προσωπικά. Είναι μια πάρα πολύ καλή ομάδα, το κλίμα είναι φοβερό, υπάρχει σεβασμός από τον προπονητή, την ομάδα, τις παίκτριες. Είναι μια από τις καλύτερες χρονιές μου όσον αφορά την εκκίνηση».
Τι σε έκανε να αποφασίσεις να υπογράψεις στην Ελλάς Βερόνα;
«Την ημέρα που με πήραν τηλέφωνο από την Ελλάς Βερόνα, μίλαγα και με άλλες ομάδες. Σταμάτησα να μιλάω αμέσως, όμως. Μου αρέσει το στυλ ποδοσφαίρου που παίζουν. Στο δεύτερο μισό πέρυσι άλλαξαν προπονητή και ο τρόπος που παίζει, θεωρώ ότι μου ταιριάζει πολύ. Με ήθελε πολύ στην ομάδα του, ήθελα και εγώ να έρθω και είπα ναι. Είναι μεγάλο όνομα στην Ιταλία τόσο στις γυναίκες όσο και στους άνδρες. Είναι μια πόλη που δε έχει μείνει κανένας παραπονεμένος από όσους έχουν έρθει. Δεν ξέρω άτομο που ήρθε να παίξει στη Βερόνα και ήταν δυσαρεστημένο. Μετράει και αυτό. Μου πήρε μια μέρα να πω το ναι».
Ποιοι οι φετινοί σου στόχοι;
«Σίγουρα θέλω να βοηθήσω την ομάδα να πάει καλύτερα από πέρυσι. Θα ήθελα να είμαστε στις τέσσερις πρώτες θέσεις. Θέλω να παίξουμε το καλύτερο ποδόσφαιρο. Ακόμη και να μην πάρουμε τον τίτλο να έχουμε παίξει το πιο όμορφο ποδόσφαιρο. Στις πρώτες αγωνιστικές αποδείξαμε ότι μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Θέλω να κερδίζω όχι με τακτική αλλά με ωραίο ποδόσφαιρο. Θα ήθελα να έχουμε και την καλύτερη άμυνα».
Δύσκολοι στόχοι… Πόσο εύκολο είναι να επιτευχθούν;
«Το στυλ ποδοσφαίρου που παίζουμε και ο προπονητής βοηθούν στο να επιτευχθούν. Ο προπονητής μάς λέει ότι δεν πειράζει να κάνουμε λάθη, απλά να καταλαβαίνουμε και να συνεχίζουμε να προσπαθούμε. Λέει ξανακάνε λάθος απλά θέλω να παίξεις όπως σου λέω. Κάνετε λάθος; Υπομονή. Δέχεσαι γκολ; Υπομονή. Δεν φωνάζει, αν κάνεις αυτό που θέλει. Κάνεις λάθος, τρέξε. Δεν σταματάμε την προσπάθεια. Δεν πέφτει η αυτοπεποίθηση σου με αυτό τον τρόπο».
Τι κρατάς από την περσινή σεζόν;
«Ήταν μια αρκετά δύσκολη χρονιά. Άλλαξα ομάδα το Δεκέμβρη. Θα κρατήσω το δυναμισμό που έβγαλα απέναντι σε κάποια προβλήματα και το πως κατάφερα να πάω σε άλλη ομάδα που με ήθελαν για άλλη θέση και κατάφερα να κερδίσω τη θέση μου. Με έβαλε τυχαία σε ένα παιχνίδι και δεν ξαναβγήκα ποτέ. Ήταν αρκετά δύσκολο ψυχολογικά».
«Έκανα τον Μπάμπη για να παίζω στις γειτονιές»
Πώς άρχισε το ταξίδι σου στο ποδόσφαιρο;
«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουν με μια μπάλα στα πόδια. Θυμάμαι ήμουν στο εργοστάσιο του πατέρα μου και έκανα γκελάκια με τη μπάλα. Η οικογένεια μου ήταν αρκετά ποδοσφαιρική. Ο παππούς μου ήταν γενικός αρχηγός στον Αθηναϊκό, μεγαλώσαμε με παλαίμαχους του Αθηναϊκού και της ΑΕΚ, ο άλλος μου παππούς από την Αγγλία ήταν ποδοσφαιριστής της Άστον Βίλα. Ο αδερφός μου άρχισε να παίζει όταν ήμασταν πέντε και εγώ είχα πρήξει τους γονείς μου για να παίξω. Μου άρεσε η ιππασία και το ποδόσφαιρο. Η ιππασία ήταν αρκετά δύσκολο άθλημα λόγω χρόνου και απόστασης. Δοκίμασα ποδόσφαιρο και έκανα αμέσως τη διαφορά στις μικρές ηλικίες».
Έκανες τα πρώτα σου βήματα στις ακαδημίες του Καρούλια. Τι κέρδισες;
«Άρχισα από μια ακαδημία του κ. Καρούλια, όπου έχτισα την προσωπικότητα μου. Έκανα προπονήσεις από τα 10 μου και στα 11 έπαιξα το πρώτο μου παιχνίδι με την Καλλιθέα. Έκανα προπονήσεις για ένα χρόνο και στην ακαδημία και στην Καλλιθέα. Είναι μια ομάδα που μου έχει μείνει συναισθηματικά. Δεν έπαιζα πολύ επειδή ήμουν αρκετά μικρή. Έπειτα, πήγα στη Γλυφάδα. Παίξαμε σε τελικό κυπέλλου κόντρα στον ΠΑΟΚ και τον χάσαμε στα πέναλτι. Έφυγα για τέσσερις μήνες στην Αμερική και όταν γύρισα, έπαιξα για τρεις μήνες στον Φείδωνα. Ακολούθησε η μετακίνηση μου στις Ελπίδες Καρδίτσας και μετά ήρθε η πρόταση από το εξωτερικό».
Δέχθηκες αρνητικά σχόλια για την επιλογή σου; Πώς σε αντιμετώπιζαν οι γύρω σου;
«Υπήρχαν πολλοί που μου έλεγαν ότι είμαι κορίτσι και δεν πρέπει να παίζω ποδόσφαιρο, ότι θα στράβωναν τα πόδια μου, ότι θα χτυπήσω. Κανείς δεν με έκανε να νιώσω άσχημα. Θυμάμαι πήγαινα στη γειτονιά μου για να παίξω και μου έλεγαν ότι τα κορίτσια δεν μπορούν να παίξουν ποδόσφαιρο. Πήγαινα σε άλλη γειτονιά, έλεγα ότι με λένε Μπάμπη και με άφηναν να παίξω. Με βοηθούσε και το κοντό μαλλί που είχα τότε. Δεν φαινόταν τα γυναικεία χαρακτηριστικά μου, ήμουν μικρή. Μετά από χρόνια έμαθαν ότι ήμουν τελικά κοπέλα (γέλια)».
«Θέλει προσωπικότητα για να παίξεις σέντερ μπακ – Έμοιαζε να παίζεις με 12 παίκτες στην Πομιλιάνο»
Τι θέση σου την επέλεξες;
«Όταν ήμουν μικρή, με είχαν βάλει να παίξω στη θέση του σέντερ μπακ. Αργότερα, στην Ελλάδα λόγω τεχνικής με έβαζαν να παίζω και ως εξάρι ή οχτάρι ή ακόμη και 10άρι. Στην Ουγγαρία ο προπονητής με έβαλε πίσω στην άμυνα ενώ κάποιες φορές με είχε και ως αμυντικογενή εξάρι. Είναι μια θέση που μου αρέσει πολύ».
Ποιες δυσκολίες κρύβει;
«Στο μοντέρνο ποδόσφαιρο η θέση του σέντερ μπακ είναι δύσκολη. Δεν είναι όπως παλιά που χρειαζόταν να παίξεις απλά άμυνα. Τώρα το παιχνίδι αρχίζει από εσένα, οφείλεις να μην κάνεις λάθη και να γίνεις ο παίκτης που θα σπάσει την πίεση του αντιπάλου δίνοντας ευκαιρίες στους συμπαίκτες ή στις συμπαίκτριες σου να κάνουν φάσεις. Στο αμυντικό κομμάτι ο ρόλος σου είναι σημαντικός. Δεν μπορείς να χάσεις το ένας εναντίον ενός γιατί αν χαθεί μια τέτοια μονομαχία, η φάση θα είναι γκολ. Πρέπει να προσέχεις πού και πώς θα κάνεις λάθη. Πρέπει να είσαι έξυπνος για να παίξεις σε αυτή τη θέση. Θα πρέπει να διαβάζεις το παιχνίδι και να ξέρεις που θα πάει η μπάλα ώστε να πάρεις τη σωστή θέση. Αν δεν καταλάβεις που πρέπει να βρίσκεσαι ο επιθετικός θα κάνει το γκολ γιατί πάντα είναι πιο γρήγορος. Οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά. Θέλει να έχεις προσωπικότητα για να παίξεις τη θέση και να είσαι αρκετά δυνατός ψυχολογικά ώστε να αφήσεις αμέσως πίσω το λάθος που θα κάνεις. Δεν μπορείς πάντα να είσαι ο καλύτερος παίκτης, υπάρχουν και οι κακές μέρες».
Ξεχωρίζεις κάποιον προπονητή σου;
«Σίγουρα ο Μωυσιάδης που σε συνδυασμό με τον Καρούλια μου ανέπτυξαν την προσωπικότητα. Η Τέσε μου έδωσε πίεση με καλό τρόπο, έπρεπε να πάρω πολλές πρωτοβουλίες και ευθύνες. Όταν έπρεπε να βγει μπροστά για να με προστατέψει το έκανε πάντα. Πιστεύω ότι και ο τωρινός μου προπονητής είναι καλός και θα μου μείνει. Συνεργαζόμαστε λίγους μήνες αλλά έχουμε ξεκινήσει πολύ καλά και δείχνει σημάδια που μου αρέσουν».
Τι κέρδισες από την παρουσία σου στην Ουγγαρία;
«Άλλαξα ως παίκτρια. Άλλαξε το σώμα μου. Άλλαξαν τα πάντα. Ήταν κάτι παραπάνω από επαγγελματίες. Έμαθα πως πρέπει να δουλεύω, πώς να είμαι επαγγελματίας και ποια άτομα πρέπει να εμπιστεύομαι και να κρατάω γύρω μου τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο».
Η πρόταση για Ιταλία πώς προέκυψε;
«Ήμουν δυο χρόνια στην Ουγγαρία και ήθελα να αλλάξω. Ήρθα η πρόταση από την Ορόμπικα. Θεώρησα ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να πάω στην Ιταλία. Έπειτα, πήγα στην Πομιλιάνο, όπου κερδίσαμε το πρωτάθλημα της Serie B».
Ποια ήταν η πιο δυνατή σου εμπειρία;
«Συναισθηματικά στην Πομιλιάνο, η οποία είναι μια ομάδα που δημιουργήθηκε από μια κοπέλα που είχε μια αρρώστια και πέθανε μετά από καιρό. Την ομάδα την ανέλαβε ο πατέρας της έπειτα. Υπήρχε τρελή ψυχολογική πίεση. Κάθε φορά που χάναμε, μας έλεγε η κόρη μου δεν είναι καλά, πρέπει να παίξουμε καλύτερα για να την κάνουμε χαρούμενη. Πραγματικά έκλαιγες. Δεν γινόταν να χάσεις. Έμοιαζε να παίζουμε με έναν 12ο παίκτη. Δεν γινόταν να μην παίξεις με πάθος για αυτή την ομάδα σε κάθε ματς. Τελικά είχαμε πάρει το πρωτάθλημα εκείνη τη σεζόν».
«Υπάρχει ασφάλεια στην Ιταλία – Νοιάζονται, δε νιώθουν παρατημένες οι αθλήτριες»
Ποιες είναι οι συνθήκες για το γυναικείο πρωτάθλημα στην Ιταλία;
«Διανύω την τέταρτη μου χρονιά στην Ιταλία κα βλέπω ότι γίνονται μεγάλες αλλαγές. Οι άνθρωποι νοιάζονται για τις ομάδες. Δεν υπάρχει φορά που να βγω έξω και να μην με καταλάβουν. Μας αναγνωρίζουν και μας σέβονται. Μπορεί να μην έρχονται όλοι στο γήπεδο αλλά τη Δευτέρα ξέρουν τι έχουμε κάνει την Κυριακή. Ενδιαφέρονται να μάθουν για το γυναικείο ποδόσφαιρο και κάθε χρόνια έρχονται περισσότεροι στο γήπεδο».
Γνωρίζεις για την υπόθεση της Κωνσταντοπούλου. Θα συνέβαινε το ίδιο στην Ιταλία; Υπάρχει σεβασμός και ασφάλεια στις παίκτριες από τους συλλόγους;
«Στην Ιταλία υπάρχει ασφάλεια. Ακόμη και η ομάδα να μη σε βοηθήσει, υπάρχει ασφάλεια για τις παίκτριες. Δε γνωρίζω να έχει συμβεί κάτι παρόμοιο, δηλαδή να έχει τραυματιστεί αθλήτρια και να μην αναλαμβάνει τα έξοδα η ομάδα. Γνωρίζω περίπτωση που η αθλήτρια τραυματίστηκε και ήθελε να πάει σε ένα δικό της γιατρό που κόστιζε το τριπλάσιο ποσό σε σύγκριση με εκείνον που πρότεινε η ομάδα. Ωστόσο, ο σύλλογος ήταν ξεκάθαρος και είπε στην παίκτρια το ακριβές ποσό που μπορούσε να διαθέσει. Δε νιώθουν οι παίκτριες παρατημένες στην Ιταλία. Γενικότερα, οι ομάδες νοιάζονται για τις αθλήτριες. Στην Ελλάς Βερόνα έχουμε ξεχωριστό γυμναστή για τις τραυματισμένες και για την υπόλοιπη ομάδα. Τους τραυματίες θέλουν να τους συμπεριφέρονται σωστά. Νοιάζονται για εμάς ακόμη και αν έχουμε πονόδοντο ή έχουμε κάποιο θέμα γυναικολογικό ή ψυχολογικό».
Πόσο επηρεάζεσαι τις ημέρες της εμμήνου ρύσεως;
«Έχω επιλέξει να βάλω το mirena και δεν μου έρχεται περίοδος. Το έβαλα γιατί όταν είχα περίοδο, με επηρέαζε πολύ, δεν μπορούσα να κάνω τα ίδια πράγματα, ένιωθα μυϊκά σφιγμένη. Το έψαξα ενδελεχώς και κατέληξα σε αυτή τη λύση. Είναι καλό για τις αθλήτριες για να υπάρχει μια ορμονική ισορροπία και για τις γυναίκες που θέλουν να αποφύγουν το ενδεχόμενο εγκυμοσύνης».
Έχει δημιουργηθεί κάποιο πρόβλημα στον οργανισμό σου;
«Το έχω τώρα 1.5 χρόνο. Κάνουμε εξετάσεις αίματος κάθε χρονιά και εξετάζουμε και τις ορμόνες μου με ειδικά τεστ. Δεν έχω κάποιο πρόβλημα. Μπορώ να πω ότι ορμονικά έχω μια καλή ισορροπία».
«Στην Αγγλία ποτέ δεν είχα θέμα να παίξω με τα αγόρια»
Πώς είναι η καθημερινότητα σου;
«Το πρωί κάνω μόνη μου προπόνηση, πάω για καφέ είτε με τις κοπέλες είτε μόνη μου, διαβάζω, τρώω, κοιμάμαι 45 λεπτά και πάω προπόνηση. Όταν γυρίζω, τρώω και μια ή δυο φορές κάνουμε κάτι με την ομάδα. Είναι στάνταρ το πρόγραμμα μου και μου αρέσει».
Ακολουθείς κάποιο πρόγραμμα διατροφής;
«Ναι, μου το βγάζει ο διατροφολόγος. Εκείνος διαμορφώνει το πρόγραμμα που είναι κατάλληλο για εμένα σύμφωνα με τις υποχρεώσεις μου».
Πώς διαχειρίζεσαι το άγχος και τις αρνητικές σκέψεις;
«Σίγουρα υπάρχουν στιγμές που κάνω αρνητικές σκέψεις αλλά φροντίζω να μην τις αφήνω να με επηρεάζουν. Είμαι αρκετά δυνατός χαρακτήρας και δε μειώνω τον εαυτό μου. Ακόμη και στις κακές μου ημέρες, κάνω πράγματα που με βοηθούν να αλλάξω την ψυχολογία μου. Πάω μια βόλτα, βλέπω μια ταινία, διαβάζω ένα βιβλίο. Δεν μου αρέσουν οι αρνητικές σκέψεις, για αυτό προσπαθώ να το αλλάξω. Σαν άνθρωπος δεν είμαι αγχώδης και ότι συμβαίνει κάτι σε εμένα, απλά προσπαθώ να βρω μια λύση. Αγχώνομαι περισσότερο για καταστάσεις που δεν μπορώ να αλλάξω».
Κάνεις κάτι ιδιαίτερο πριν από κάθε αναμέτρηση;
«Αφού μας μιλήσει ο προπονητής, πηγαίνω και δένω τα πόδια μου ξεκινώντας από το δεξί. Έπειτα, δένω το χέρι μου, πηγαίνω στο δωμάτιο για να κάνω δική μου προθέρμανση πριν βγούμε στο χορτάρι για προθέρμανση με όλη την ομάδα. Το πρόγραμμα είναι το ίδιο εκτός αν έχω κάποιο πρόβλημα και πρέπει να το προσέξω πριν μπω στον αγώνα. Βγαίνω συγκεκριμένη ώρα από το δωμάτιο, βάζω παπούτσια και κάλτσες με τον ίδιο τρόπο κάθε φορά. Όταν βγαίνω στο γήπεδο λίγο μετά τη γραμμή, φιλάω το τατουάζ στο δεξί χέρι».
Ποια η στήριξη των γονιών σου στην πορεία σου;
«Η μαμά μου είναι από την Αγγλία και εκεί είναι αρκετά ανοιχτοί σε όλα τα θέματα. Είναι αρκετά υποστηρικτικοί στο γυναικείο ποδόσφαιρο εκεί. Δεν είχα αντιμετωπίσει ποτέ πρόβλημα στην Αγγλία όταν ήθελα να παίξω ποδόσφαιρο με τα αγόρια, όταν ήμουν μικρή. Ο πατέρας μου ήταν αρκετά ήρεμος και υποστηρικτικός. Θυμάμαι με πήγαινε και στην προπόνηση τερματοφυλάκων για να κάνω και μια προπόνηση παραπάνω. Υπήρχαν στιγμές που μου έλεγε διάβασε αλλιώς δεν θα πας ποδόσφαιρο. Τελείωνα τα μαθήματα μου πολύ γρήγορα. Η γυναίκα του μπαμπά μου δεν μπορούσε να καταλάβει τι έκανα, της φαινόταν πολύ περίεργο. Ήταν πάντα δίπλα μου και με στήριξαν».
Πώς διαχειρίστηκες το χωρισμό των γονιών σου και ποια η στάση που κράτησαν εκείνοι;
«Όταν χώρισαν οι γονείς μου, η μαμά μου πήγε στην Αγγλία. Η γιαγιά μου με μεγάλωσε. Μέχρι τα οχτώ μου ήμουν στο σπίτι με τη γιαγιά. Τα πάντα τα έκανε εκείνη. Ήμουν παιδί χωρισμένων γονιών αλλά ποτέ δεν έζησα τσακωμούς, φωνές και τα σχετικά. Πάντα είχαν τον ίδιο τρόπο αντιμετώπισης σε κάθε κατάσταση. Ο μπαμπάς μου μας πήγαινε Αγγλία στη μαμά μου, καθόταν έπινε ένα καφεδάκι και επέστρεφε με την επόμενη πτήση. Έκαναν πράγματα ο ένας για τον άλλον ώστε να είμαστε καλά εμείς. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα και μπορούμε να φάμε όλοι μαζί, δηλαδή ο μπαμπάς μου με τη γυναίκα του και η μαμά μου με τον άνδρα της. Δεν έχουμε τέτοια θέματα. Έχουμε επαφές μεταξύ μας».
Γνωρίζοντας καλύτερα τη Χριστιάνα
Πρότυπο: «Δεν έχω κάποιο πρότυπο. Μου αρέσει ο Πουγιόλ, ο Ζιντάν και η Λούσι Μπρονζ ως χαρακτήρας».
Αγαπημένο φαγητό: «Σπανακόρυζο».
Αγαπημένο ρόφημα: «Καπουτσίνο».
Αγαπημένο σειρά/ταινία: «Suits»
Αγαπημένο τραγούδι: «Dreamers».
Αγαπημένο χρώμα: «Μπλε».
Αγαπημένο βιβλίο: «Η σοφία των λύκων».
Γούρι: «Έχω διάφορα ματάκια στην τσάντα και στο χέρι μου. Μου αρέσουν πολύ».
Τατουάζ: «Δύο με τη γιαγιά μου, ένα μάτι στον ουρανό και μια φωνή με τον αριθμό 49. Έχω τη φράση ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο στα αγγλικά, έχω ένα για τη μαμά μου, τον δίδυμο αδερφό μου (δύο λιοντάρια), την αγάπη μου για τα ζώα και ένα οικογενειακό».
Ελεύθερος Χρόνος: «Περπατάω ακούγοντας μουσική, βλέπω ταινίες, διαβάζω, βγαίνω έξω».
Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου με μια λέξη/φράση: «Ψυχολογικά δυνατή».
