Aγαπητή Metrosport,
Αυτό που είδαμε από την Εθνική ομάδα στο ματς με τη Βοσνία κανείς δεν το περίμενε και σαφώς πρέπει να πιστωθεί στον Φαν’τ Σιπ Ακόμη κι αν δεν κερδίζαμε, άλλωστε για να έρθει η νίκη χρειάστηκε να στείλουν οι ίδιοι οι Βόσνιοι την μπάλα στα δίχτυα τους, θα ήμασταν ικανοποιημένοι από την πολύ καλή εικόνα της ομάδας και κυρίως από την ενέργεια που “έβγαλαν” όλοι οι παίκτες.
Ενέργεια που είχαν και στο παιχνίδι με την Ιταλία, ανεξάρτητα με το γεγονός ότι στο Ολίμπικο δεν μπορούσαν να έχουν και την μπάλα.
Είναι προφανές ότι ο Ολλανδός εμπνέει τους παίκτες. Βρήκε τρόπο να “μπολιάσει” ενθουσιασμό στην ομάδα και να δώσει κίνητρο. Ναι, είναι αυτονόητο το “εθνικό” κίνητρο όταν φοράς τη φανέλα της Εθνικής, αλλά παράλληλα πρέπει να πιστεύεις σε κάτι. Σε μια διάκριση. Να έχεις στόχο. Κι όχι μόνοι αυτό, αλλά και να πιστεύεις ότι μπορείς να τον πετύχεις. Να είναι καλός διπλωμάτης και ψυχολόγος; Θα φανεί. Πάντως, τα πρώτα δείγματα γραφής είναι ενθαρρυντικά. Τέτοιο πάθος, τέτοια τρεξίματα, τέτοια ταχύτητα στις κινήσεις, τέτοια διάθεση, που να μοιάζει με… μανία, είχαμε πάρα πολύ καιρό να δούμε.
Ακόμη, πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπ΄όψιν αυτό που λένε οι διεθνείς ότι κάνουν με τον Φαν’τ Σιπ πολύ σοβαρή, ποιοτική, επιστημονική, προπόνηση. Προφανώς, έχει κι αυτό τη μεγάλη σημασία του και σίγουρα θα αποδώσει περισσότερο στο μέλλον.
Εν ολίγοις, αρχίζουμε να ελπίζουμε ότι με τον Ολλανδό θα γίνουμε πάλι μια… κανονική ομάδα, η οποία, λόγω έλλειψης ικανής ποιότητας, δεν θα μπορεί να κερδίζει Ισπανίες, Γερμανίες, Αγγλίες, Γαλλίες, Ιταλίες, αλλά δεν θα διασύρεται από τα Λιχτενστάιν και τα Φερόε και δεν θα σκύβει το κεφάλι σε Φινλανδίες, Βοσνίες και πολλές άλλες χώρες που κάλλιστα μπορεί να τις κοιτάξει στα μάτια και να τις παίξει στα ίσα. Μια ομάδα που θα διεκδικεί προκρίσεις με αξιώσεις στις διεθνείς διοργανώσεις. Μια ομάδα που θα ελπίζει, συν τω χρόνω, ότι θα γίνεται ολοένα και πιο ποιοτική, αν οι Ελληνες ποδοσφαιριστές βρουν περισσότερο χώρο στις ελληνικές ομάδες και αν ο Φαν’τ Σιπ βρει περισσότερους Ελληνες ποδοσφαιριστές στις ξένες ομάδες, όπως έκανε με τον Παυλίδη, τον Βρουσάϊ και τον Χατζηδιάκο.
Πάντως, έτσι όπως τον “κόβω” τον Ολλανδό, τον έχω ικανό να τρέχει να βλέπει αγώνες όλων των ομάδων της Σούπερ Λίγκα, αναζητώντας παίκτες με προσόντα και με διάθεση, που ο ίδιος θα αναλάβει να εκπαιδεύσει για να τους “μετατρέψει” σε διεθνείς κι ας μην έχουν περάσει καν από την Ελπίδων. Η οποία Ελπίδων, λογικά, είναι ήδη όλη γραμμένη στο καρνέ του, γιατί μπορεί να αποδειχθεί αξιόπιστη τροφοδότης της Ανδρών.
Κάτι που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο είναι ο τρόπος με τον οποίο πανηγύρισαν οι διεθνείς τα γκολ και τη νίκη, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο δέχτηκαν όλοι τα συγχαρητήρια του προπονητή τους. Οι διεθνείς “έβγαλαν” ενέργεια στο γήπεδο και αγάπη μεταξύ τους και με τον προπονητή τους. Πηγαία και αυθόρμητα φανέρωσαν ότι υπάρχει πλέον καλή ατμόσφαιρα στην Εθνική. Ολοι πάντα το λένε, παίκτες και προπονητές, αλλά σημασία έχει να είναι αλήθεια και να ισχύει στην πράξη. Προχθές φάνηκε ότι ισχύει. Βέβαια, η αγάπη έλειψε παντελώς από τις κερκίδες, αλλά με τέτοιες εμφανίσεις, πού θα πάει, σιγά-σιγά, θα επιστρέψει και ο κόσμος. Πάντως, εδώ που τα λέμε, σε μια Αθήνα 6 εκατομμυρίων κατοίκων, να μη μαζεύονται ούτε 600 νοματαίοι σε αγώνα της Εθνικής, έστω και με τις συνθήκες αυτής της εποχής, είναι ξεφτίλα…
Με τη γνώμη ότι πρέπει να στηρίξουμε τον Φαν’τ Σιπ,
Στέλιος Γρηγοριάδης
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (17/10)
