Το αποτύπωμα της κάθε ήττας είναι πολύ ισχυρό. Επώδυνο. Ίσως στον αθλητισμό τα πράγματα να είναι λίγο καλύτερα, καθώς πάντα μία νίκη στον επόμενο αγώνα, λειτουργεί ως βάλσαμο. Το έλεγε ο Νίκος Γκάλης, μετά από κάθε ήττα, ότι μετράει τις ημέρες μέχρι να μπει στο γήπεδο για τον επόμενο αγώνα γιατί με μία νίκη θα ξεχάσει την ήττα.
Ο Άρης του Γκάλη ήταν μία «μηχανή» παραγωγής επιτυχιών σε όλα τα επίπεδα. Η ποδοσφαιρική ομάδα όμως των «κίτρινων» δεν έχει την ίδια αγωνιστική δυναμική και ούτε στο ελάχιστο τους τίτλους της ομάδας μπάσκετ. Το αντίθετο. Από τη δεκαετία του ’70 και εντεύθεν έχει κατακτήσει μόνον έναν τίτλο. Οπότε είναι δύο διαφορετικά πράγματα, μία ήττα στο μπάσκετ εκείνης της ομάδας, μ’ έναν αποκλεισμό της ομάδας ποδοσφαίρου από τον θεσμό του Κυπέλλου.
Ένα αποτέλεσμα για το οποίο ακόμη και χθες ακούγονταν ποικιλόμορφα σχόλια. Κάποιοι αρκούνται στο να βλέπουν το δένδρο και να χάνουν το δάσος, ενώ οι περισσότερο ρεαλιστές αναλύουν βήμα βήμα τα επιτεύγματα τής ομάδας με ιδιοκτήτρια την οικογένεια Καρυπίδη και νιώθουν μεγάλο θυμό που ο Άρης δεν προκρίθηκε.
Όλες οι κρίσεις εξαρτώνται από το πώς θέλει κάποιος να βλέπει το ποτήρι που έχει νερό μέχρι τη μέση. Είναι το ίδιο εύκολο να το βλέπεις μισογεμάτο, όσο και να το βλέπεις μισοάδειο.
Στο ποδόσφαιρο οι αποφάσεις και η αγωνιστική αξία της ομάδας έχουν ένα αδιάψευστο κριτήριο που είναι το τελικό αποτέλεσμα. Ούτε ένας φίλαθλος του Άρη θα είχε ενστάσεις αν η ομάδα προκρίνονται με τον Ολυμπιακό έχοντας άθλια εμφάνιση. Ο αποκλεισμός όμως δίνει δικαιώματα και πάνω του μπορεί ο καθένας να «χτίσει» τη δική του άποψη.
Αυτό όμως είναι το δένδρο και όχι το δάσος. Οποιος κάνει focus μόνο σ’ αυτά τα 180 λεπτά των αγώνων Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό, χάνει τη ρίζα του κακού. Γιατί το πρόβλημα του Άρη έχει μεγάλο βάθος. Απλώς κάτι τέτοια αποτελέσματα έρχονται για να το βγάλουν στην επιφάνεια. Είναι εύκολο να διαχειρίζεται κάποιος αγωνιστικά μία ομάδα, κρύβοντας το πρόβλημα κάτω από χαλί, με λαϊκισμούς ή πυροτεχνήματα. Τέτοιες πολιτικές όμως έχουν… κοντά πόδια και συνήθως έρχεται η ώρα της αλήθειας.
Η διοίκηση του Άρη, δυστυχώς, χωρίς να υπάρχει σοβαρός λόγος, μπήκε πολλές φορές τα τελευταία χρόνια σε τέτοια μονοπάτια. Έτσι οδηγήθηκε σε αδιέξοδα ή έσωσε την παρτίδα στο παραπέντε. Επιτυχία που έμοιαζε με στάχτη στα μάτια και τίμημα ήταν ένας ακόμη αποκλεισμός. Ο τρόπος λίγη αξία έχει. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που «πληγώνει», κι η ανάληψη των οικονομικών λαθών από τη διοίκηση δεν μαλακώνει την πληγή.
