Από την κατασταλαγμένη ομάδα των περασμένων τεσσάρων αγώνων με τις ξεκάθαρες ποδοσφαιρικές ιδέες, στη χθεσινή μπερδεμένη όπου… ανάθεμα κι αν κατάλαβε κανείς τι ήθελε πραγματικά να κάνει ο Αρης.
Γιατί το αρχικό ποδοσφαιρικό σχέδιό του «σκόνταψε» πάνω στον σχηματισμό του Παναθηναϊκού, στην ξεκάθαρη πρόθεσή του να κλείσει τον άξονα που αποτελεί τη βασική πηγή δημιουργίας των «κίτρινων». Κι αφού ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς αποδείχθηκε καλύτερα διαβασμένος με την εξουδετέρωση του βασικού τρόπου έκφρασης του Αρη στην επίθεση, οι «κίτρινοι» δεν έκαναν έστω μία αλλαγή σκέψης ή κατεύθυνσης μπας και φέρουν το παιχνίδι στα μέτρα τους. Γι’ αυτό το ισόπαλο αποτέλεσμα στο «Κλ. Βικελίδης» είναι απολύτως δίκαιο, δεν υφίσταται ο παράγοντας της τύχης, αλλά πρυτάνευσε αυτός της ποδοσφαιρικής δικαιοσύνης.
Το χειρότερο όλων ήταν ότι με ευθύνη του Χερμάν Μπούργος, ο Αρης απώλεσε το βασικό πλεονέκτημα που είχε απέναντι στον Παναθηναϊκό. Ο τελευταίος ήρθε με έξι σοβαρές απουσίες, στοιχείο το οποίο ουσιαστικά εκμηδένισε το δικαίωμα παρέμβασης του προπονητή του, αλλά και ο Αργεντίνος τεχνικός που είχε αυτή τη δυνατότητα, κάθε άλλο παρά την αξιοποίησε. Η απόφαση αντικατάστασης του Μπαντού Ντιαγέ αποδείχθηκε και προϊόντος του χρόνου ότι ήταν κακή και δεν ήταν τυχαίο το γεγονός ότι μετά την αποχώρηση του Σενεγαλέζου, η ομάδα του δεν έφτασε καν σε επίπεδο τελικής προσπάθειας καθώς οι στόπερ του Παναθηναϊκού «κατάπιαν» τον ολομόναχο Αμπουμπακάρ Καμαρά. Ματέο Γκαρσία και Λουίς Πάλμα μπήκαν σ’ ένα σημείο όπου με τα χαρακτηριστικά που διαθέτουν (σ. σ. όλος ο Παναθηναϊκός ήταν πίσω) δεν θα μπορούσαν να αλλάξουν κάτι. Κι έτσι, απλά κύλησε ο χρόνος μέχρι το τέλος του αγώνα.
Το ισόπαλο στοιχειοθετεί μια χαμένη ευκαιρία για τον Αρη και κέρδος για τον Παναθηναϊκό, δεν σημαίνει κάτι περισσότερο σε ό,τι αφορά την έξοδο στην Ευρώπη. Ο Αρης είναι ομάδα που λειτουργεί καλύτερα όταν αντιμετωπίζει αντίστοιχες που δεν έχουν το μυαλό και τον προσανατολισμό τους στην άμυνα. Απλά χθες, αποδείχθηκαν πράγματα τα οποία σημειώνουμε εδώ και μήνες…
