Έλα, ρε παιδιά, τι σας ζήτησα; Είπα εγώ να μην το πάρει η Ισπανία; Θα με χάλαγε; Απλώς...κάντε το στην παράταση! Στα πέναλτι ακόμα καλύτερα! Ήταν ανάγκη να μπει αυτό το γκολ στο 86' ή να χάσει το (διπλό) άχαστο στο 90' η Αγγλία; Λήξτε το ισοπαλία να πληρωθούμε (ξανά) κι εμείς και μετά...ολόψυχα δικό σας!
Αν δεν το γνωρίζατε, σε επίπεδο και εθνικό και συλλογικό, μετά τις ήττες των Βαλένθια (στο Champions League) και Αλαβές (στο Europa League) τη σεζόν 2000-2001, η Ισπανία ως χώρα δεν ξανάχασε τελικό. Ποτέ και κανέναν. Είχε 25 τελικούς μια ομάδα της (Εθνική, Ρεάλ, Μπάρτσα, Ατλέτικο, Βιγιαρεάλ, Σεβίλλη) και αν εξαιρέσουμε τους μεταξύ τους, είχε...22 στα 22. Και πλέον έχει 23 στα 23, κάτι που είναι πραγματικά φοβερό. Γύρισε ο αιώνας και οι Ισπανοί σε τελικό...απλά δεν χάνουν.
Οι δε Άγγλοι, μιλάμε για 60 ολόκληρα χρόνια ως το 2026 που θα γίνει η επόμενη μεγάλη διοργάνωση. Φτάνουν στην πηγή, ημιτελικά ή τελικό, αλλά νερό δεν πίνουν. Σκεφτείτε, σε δύο σερί Euro και σε 14 ματς, μόλις προχθές ήταν το...πρώτο που έχασε στην κανονική διάρκεια. Και το έχασε στο 86'. Θα μου πείτε “μπάλα παίζει”; Η απάντηση είναι προφανώς όχι, αλλά έχουμε ξαναδεί ομάδες μέτριες να το σηκώνουν. Εν κατακλείδι: Αν βάλουμε στο κάδρο όλο το Euro, δικαίως η κούπα πήγε στην Ισπανία. Καλή μπάλα, την καλύτερη όλων. Νέο αίμα, ταλέντο, απέκλεισε Κροατία, Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία, άρα... ορθώς το πήρε σπίτι της και πολλά μπράβο.
Στοιχηματικά, το έγραψα και προχθές, είχαμε μία παράξενη διοργάνωση. Αρχικά, υπήρχε ευστοχία στις εκτιμήσεις μας εδώ. Ρίσκαρα να “πετάξω έξω” την Γαλλία (για μένα η μεγαλύτερη απογοήτευση όλων), δεν είχα σε καμιά εκτίμηση την (αναμενόμενα) κάκιστη Ιταλία, ενώ το βασικό μου bet ήταν “Αγγλία στον τελικό”. Δεν έπαιξα ποτέ νικήτρια ομάδα γιατί...ήξερα τι κάνει η Αγγλία στο τέλος. Περίμενα μεν να “σπάσει την κατάρα”, αλλά σιγά μην έβαζα λεφτά επάνω της να το σηκώσει, ειδικά απ' τη στιγμή που ήταν 1ο φαβορί. Αν ήταν 3ο ή 4ο και πλήρωνε αλλιώς, ίσως και να το έκανα. Ισπανία και Γερμανία τις είχα στην ίδια συνομοταξία, αυτών που “έρχονται”. Δεν περίμενα τόσο νωρίς. Περίμενα σε δύο χρόνια.
Απο εκεί και πέρα, στην καθημερινή “μάχη” με τον μπουκ, είχαμε δύο διαφορετικά πρόσωπα, εδώ κολλάει το “παράξενο”. Για τις τρεις αγωνιστικές των ομίλων αλλά και για τους “16', τρώγαμε φάπες απανωτές. Οι παίκτες μάτωναν, δεν ξέρω τι έσωσε εκείνο το βολικό Χ στο Σλοβακία-Ρουμανία, μόνο εκείνο πλήρωσε καλά. Εγώ τουλάχιστον, δεν πετύχαινα ελέφαντα βαλσαμωμένο.
Και μετά...οι Θεοί τρελάθηκαν. Περίεργο, αλλά έτσι έγινε. Εκεί που κανονικά το πράγμα θα ζόριζε, απο την 8αδα και μετά (δηλαδή 4 ματς στους “8”, ακόμα δυο στους “4” και ο τελικός), έγινε...μπαμ. Σε επτά ματς μαζέψα (με) ότι χάναμε στα προηγούμενα 44 παιχνίδια! Μεγάλη νίκη στα προημιτελικά με τις ισοπαλίες, ακόμα και με τα σκορ 0-0 και 1-1. Μεγάλες νίκες στα ημιτελικά με Ισπανία και Αγγλία. Πλήρωναν όλα. Κάρτες, σκόρερς, σκορ, ομάδες. Και αφού ήρθε και το κερασάκι με το μακροχρόνιο “ζευγάρι τελικού” Ισπανία-Αγγλία, ηρθε τούμπα όλο το σκηνικό. Πραγματικά, αν προχθές έμενε 1-1 στα 90' και το σήκωνε η Ισπανία στα πέναλτι, θα έβγαζα και καλο κέρδος γιατί είχα Χ+gg και γιατί είχα παίξει “να κριθεί στα πέναλτι”. Η αυτό, ή να έβαζε ένα γκολ ακόμα ο Κέιν, να πήγαινε στα 4, οπότε να μην έπαιρνα την πρωτιά του...διά έξι (πάει να πει ψίχουλα).
Στη σούμα: Ηταν ένα μέτριο αγωνιστικά και παράξενο στοιχηματικά Euro. Μπήκαν 117 γκολ (ένα κάθε 39 λεπτά, μέσος όρος 2,3 ανά παιχνίδι). Μένω ευχαριστημένος γιατί δεν είμαι αχάριστος, πήγαινε για καλή φάπα το πράγμα και τελικά βγάλαμε και τις μπύρες (γέλια).
Και πλέον έχουμε...διακοπές. Είναι ήδη 16 Ιουλίου, οι μικρές Αγγλίας ξεκινάνε στις 10 Αυγούστου οπότε εκεί ακριβώς, πριν της Παναγίας, θα τα ξαναπούμε! Καλή ξεκούραση και καλές βουτιές σε όλoυς...
