Αν και στο τέλος της βραδιάς έμεινε η πικρία που αφήνει κάθε ήττα και η στενοχώρια που δημιουργεί το αρνητικό σερί που μεγάλωσε, η μεγάλη εικόνα του παιχνιδιού του Άρη με την Ουλμ είναι άλλη και είναι πολύ πιο θετική και ευοίωνη για το μέλλον του. Αυτός ο Άρης
μεγαλώνει βήμα-βήμα, μέρα με την ημέρα περισσότερο. Ακόμη και από τις ήττες.
Ακόμη κι από ήττες που όχι μόνο μπορούσε αλλά και έπρεπε να αποφύγει. Ξέχωρα από τις αγωνιστικές εξηγήσεις του πώς χάθηκε η ευκαιρία κόντρα στην Ουλμ, στον Άρη έχουν κάθε λόγο να αισθάνονται απόλυτα αδικημένοι. Η κραυγαλέα περίπτωση βημάτων του Νούνιεζ στο τέλος της κανονικής περιόδου, σε μία φάση που επί της ουσίας διαμόρφωσε το αποτέλεσμα, προκάλεσε τις απόλυτα δικαιολογημένες διαμαρτυρίες όλων, όμως ο Άρης δεν μπορεί να μείνει σε αυτό.
Η διαιτησία άλλωστε, ακόμη και σε αυτό το επίπεδο, δεν είναι ποτέ ιδανική. Ακόμη και στην Ευρωλίγκα τέτοιου είδους «εγκλήματα» είναι σε ημερήσια διάταξη. Γι’ αυτό και ο Άρης πρέπει να κοιτάξει παραπέρα και κυρίως να δει αυτήν, τη μεγάλη εικόνα (και) του χθεσινού αγώνα.
Χωρίς έναν από τους πιο κομβικούς παίκτες του (Σανόγκο), με έναν ακόμη ανέτοιμο να βοηθήσει (Μπλούμπεργκς) και με δύο από τους πιο σημαντικούς του (Γκάλινατ, Μπάνκστον) εκτός ρυθμού, όχι μόνο κοίταξε στα μάτια την πρωτοπόρο του γερμανικού Πρωταθλήματος, αλλά της έβγαλε το λάδι. Αυτή μπορεί να μην είναι μία «νίκη» που αποτυπώνεται στον βαθμολογικό πίνακα, αλλά είναι μία «νίκη» που ανεβάζει τον Άρη ένα σκαλί παραπάνω στη συνείδηση του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Αυτό μπορεί να κρατήσει και την αίσθηση που γίνεται πεποίθηση ότι εξακολουθεί να μεγαλώνει…
