Δεν μπορώ να θυμηθώ άλλη φορά, στα προηγούμενα χρόνια, τον Αρη να εμπνέει τόση ασφάλεια στο παιχνίδι του και να σου δίνει την αίσθηση μίας ομάδας που ξέρει τι θέλει να πάρει στο γήπεδο και (κυρίως) πώς να το πάρει. Πραγματικά.
Οπως έχω πολλά χρόνια να δω επίσης τον Αρη να μπαίνει με το μαχαίρι στα δόντια από το πρώτο λεπτό και να δίνει στον αντίπαλο (στην έδρα του) να καταλάβει ότι το παιχνίδι είναι δικό του. Αυτό έκανε ο Αρης στο Ηράκλειο, έδειξε πιο διψασμένος από μία ομάδα όπως ο ΟΦΗ που δεν είχε περιθώρια για νέα γκέλα στην έδρα του. Μπήκε με τόση αποφασιστικότητα που έδωσε την εντύπωση ότι (και) αυτό το παιχνίδι δεν μπορεί να χαθεί. Και επιβεβαιώθηκε με το τελικό αποτέλεσμα. Οι Κιτρινόμαυροι με εμφατική εκτός έδρας εμφάνιση, ίσως την πιο ουσιαστική και “΄γεμάτη” μέχρι τώρα μακριά από το “Κλεάνθης Βικελίδης”, πέτυχαν την ένατη νίκη τους στους τελευταίους 12 αγώνες και έμειναν αήττητοι στον α’ γύρο εκτός!
Αγώνες όπως αυτός του Σαββάτου στο Ηράκλειο είναι το κριτήριο της υπέρβασης που κάνει ο φετινός Αρης και ήρθε ως συνέχεια των προηγούμενων εμφανίσεων και αποτελεσμάτων του να αποδείξει ότι μόνο πυροτέχνημα δεν αποτελεί και ότι ο χαρακτήρας που έχει χτίσει είναι χαρακτήρας μεγάλης ομάδας.
Αν εξαιρέσουμε ένα 10άλεπτο στο πρώτο ημίχρονο που ο ΟΦΗ ανέλαβε τα ηνία, μετά το αποφασιστικό ξεκίνημα του Αρη και τις χαμένες ευκαιρίες που είχε (4 σε διάστημα 9 λεπτών!), δεν αισθάνθηκε τρομερή απειλή. Ούτε καν στο β’ ημίχρονο, που ο ΟΦΗ στην ουσία είχε μία καθαρή ευκαιρία (στο 0-2) για να μειώσει με τον Σαρδινέρο. Κι αυτά από μία ομάδα μάλιστα που καιγόταν για βαθμούς και η οποία ανέκαθεν τον δυσκολεύει.
Σε αυτό συνετέλεσε: α) η απίστευτη συνέπεια στο πλάνο, β) το αποτελεσματικότατο πρέσινγκ στη μεσοεπιθετική γραμμή, και γ) η διαχείριση του Μάντζιου από τον πάγκο. Ο έλληνας τεχνικός επιβεβαίωσε πόσο καλά ξέρει να διαβάζει τον αντίπαλο και ότι διαθέτει τρομερά αντανακλαστικά στον πάγκο του. Η αντίδρασή του στο β’ ημίχρονο ήταν καταλυτική, με άμεσο φρεσκάρισμα της 11άδας βάζοντας ταυτόχρονα Τζέγκο (ενισχύοντας το κέντρο και ουσιαστικά κλείνοντας έτσι κάθε πιθανό διάδρομο στον ΟΦΗ), Μαντσίνι και Ματέο Γκαρσία για ταχύτητα στην επίθεση. Το ίδιο καταλυτική ήταν και η εσωτερική αλλαγή στο α’ ημίχρονο, περνώντας τον Γκάμα στο “10” και τον Μπερτόλγιο αριστερά ο Αρης κατευθείαν πήρε ενέργεια στον άξονα και έτσι προήλθε το πρώτο γκολ.
Επίσης ο αγώνας στην Κρήτη επιβεβαίωσε του λόγου το αληθές. Οτι ο φετινός Άρης είναι μία ομάδα με πολύ ποιότητα και πρωτίστως με βάθος στο ρόστερ της. Δεν βασίζεται αποκλειστικά σε μονάδες, αλλά στο σύνολο. Κι αυτό φάνηκε από το γεγονός ότι ο Γκαρσία κάθισε στον πάγκο, ο Τζέγκο για δεύτερο σερί παιχνίδι το ίδιο, ο Ροζ επέστρεψε από τιμωρία αφήνοντας εκτός τον Δεληζήση. Αυτό αποτελεί πολυτέλεια και κάνει τον φετινό Αρη να ξεχωρίζει, ιδιαίτερα από τον περσινό που αν έλειπε κάποια σταθερά έψαχνες ανατικαταστάτη. Γενικώς ο Αρης φέτος έχει πληθώρα ισάξιων επιλογών για όλες τις θέσεις, ακόμα και στου τερματοφύλακα.
