«Ο Άρης θα στηρίξει το φορμάτ του νέου πρωταθλήματος», όπως προέκυψε το πρωί της Τρίτης (9/7) και με αυτό τον τρόπο έμεινε στην ίδια τάξη σύμπασα η αυλική κοινότητα της ΠΑΕ. Εκτός διδακτέας ύλης η ψήφος και ολοκληρωτική απορρύθμιση για τους κόλακες, αρειανάρχες που ένιωσαν ελαφρύ μούδιασμα.
Ξέρεις τι είναι να πηγαίνει στράφι (δεν ορκίζομαι στο Ευαγγέλιο) η προσπάθεια να βγάλεις προς τα έξω ότι η ρύθμιση είναι φωτογραφική για την ΠΑΕ Άρης, προκειμένου να μη διεκδικήσει την 4άδα και να έρχεται η ίδια η ομάδα να λέει «ψηφίζω το φορμάτ;».
Ακόμη και η ίδια η αυλή με γνωστά πρόσωπα, ως συνήθως, έμεινε να αναρωτιέται «τι παίχτηκε» και να δυσκολεύεται να δώσει εξήγηση στα γραπτά-μνημεία των προηγούμενων εβδομάδων.
«Αφού όλα έγιναν για τον Άρη, για να τον αφήσουν στην απ' έξω».
Εντάξει είμαστε;
Εντάξει (δεν) είμαστε.
Οι άναρθρες κραυγές των ανησυχούντων δεν έφτασαν μέχρι τα γραφεία της ΠΑΕ στην Αλκμήνης, η οποία δεν φαίνεται πως ανησυχεί για το «1-4» και «5-8».
Συνεχείς οι συσκέψεις της αυλής για το «πώς θα βγάλουμε προς τα έξω» το σκεπτικό του Θόδωρου Καρυπίδη, η θέση και διάθεση του οποίου, για το τελικό φορμάτ, ξεπέρασε την ίδια την αυλή που έχει γύρω του σχεδόν 10 χρόνια τώρα.
Κάτω από τη βάση πήραν οι ψαγμένοι, οι άτυποι επικοινωνιολόγοι, που έχουν στο μυαλό του πως ο Άρης (και η διοίκηση) είναι του χεριού τους.
Τι να τους πεις τώρα και τι να τους δώσεις να καταλάβουν... Για βασιλικές κορώνες βρετανικού τύπου σε μία χώρα με «Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία»;
Άλλωστε, η αντίληψη, γνώση και χρήση της ελληνικής γλώσσας ξεπερνά τα γράμματα που έμαθαν και νόμιζαν ότι με αυτά τα λίγα ελληνικά είναι σε θέση να πουλήσουν τον παπά στον μέσο φίλο του Άρη.
Γιατί πάντα κάποιος πρέπει να κυνηγά κάποιον, κάποια ανώτερη δύναμη πρέπει να κάνει κουμάντο πίσω από τις κουρτίνες λες και είναι το «μεγάλο παζάρι».
Και έρχεται η ΠΑΕ να πει -off the record- πως «είμαστε ΟΚ με το νέο φορμάτ».
Γιατί;
Διότι, το νόημα ότι «κυνηγώ την 4η θέση» είναι ισχυρότερο από «με κυνηγούν για να μην κυνηγήσω την 4η θέση».
Και μέσες-άκρες ξεφτιλίστηκε ένας βλαπτικός μηχανισμός, ο οποίος -εννοείται- πως δεν θα σταματήσει τη λειτουργία του.
Οι πρόθυμοι θα είναι πάντα εκεί, για να υμνούν τα πρόσωπα, την αόρατη δύναμη, περιμένοντας το ανταποδοτικό «αποκλειστικό».
Θα μου πεις... Ένιωσαν ποτέ Άρη, για να το κάνουν και τώρα;
Όχι, ρε... Ούτε καν.
Στα όρια της αυλής τους, ενδιάμεσα καμιά ξεφτίλα και πίσω.
