Το κεφάλαιο «Stoiximan Super League» έκλεισε για τον Άρη, την Κυριακή το βράδυ (19/5) στο «Κλ. Βικελίδης», χάνοντας στο τοπικό ντέρμπι από τον ΠΑΟΚ, ο οποίος στέφθηκε πρωταθλητής. Και κάπου εδώ κλείνει για τον Άρη ένα κομμάτι ιστορίας μέρος της οποίας ΔΕΝ αποτέλεσε, από τη στιγμή που ο μόνος ενδιαφερόμενος ήταν ο αντίπαλός του.
Θα μου πεις, είναι μικρή υπόθεση, ο «αιώνιος να παίρνει πρωτάθλημα στην έδρα σου»;
Και θα σου απαντήσω:
«Είναι μικρή υπόθεση να διεκδικείς τρόπαιο μετά από έξι βράδια, ακόμη κι αν ο αιώνιος πήρε πρωτάθλημα στην έδρα σου»;
Oι φίλαθλοι του Άρη για ένα ματς, για ένα τοπικό ντέρμπι πίστεψαν στον διπλασιασμό του γοήτρου της ομάδας τους. Αφενός με τη νίκη (που είναι πάντα το ζητούμενο) και αφετέρου με τη... νίκη ή την ισοπαλία, η οποία θα στερούσε από τον «δικέφαλο» το πρωτάθλημα.
Φανταστείτε, όμως, η σεζόν για τους «κιτρινόμαυρους» να ολοκληρωνόταν χθες και να μην υπήρχε κάτι να ασχοληθούν μέχρι την έναρξη των μεταγραφών.
Όμως... υπάρχει.
Αντιλαμβάνομαι και σέβομαι την άποψη του «κόψε κάτι από τον αντίπαλο», για να μη χαρεί, αλλά ως ενός σημείου. Αυτή την ψυχολογία θα είχε ο φίλαθλος ή οπαδός οποιασδήποτε ομάδας στον κόσμο.
Ωστόσο, το όριο σταματά εκεί που μπαίνει στο παιχνίδι κάτι πιο δυνατό.
Ο Άρης έχει μπροστά του μία βραδιά, την οποία αναζητά 14 χρόνια τώρα. Και, αν το δούμε ακόμη ευρύτερα, την αναζητά εδώ και 54 χρόνια.
Ο Άρης, από το 2018 και μετά έχει κάνει βήματα εμπρός σε ό,τι αφορά στο «μεγάλωμα» του club, ωστόσο έχει να κάνει πολλά ακόμη. Πάρα πολλά.
Με τη λογική «να μην πάρει κάτι ο άλλος» είναι αδύνατο να πας μπροστά.
Πολύ δε περισσότερο, όταν η χρονιά δεν έχει τελειώσει και μπορεί να δώσει από τις μεγαλύτερες χαρές που μπορεί να πάρει -εν ζωή- κάποιος φίλαθλος.
Ο Άρης θέλει τον χώρο του, τον οποίο διεκδικεί, θέλει τον χρόνο του, που επίσης διεκδικεί, και θέλει -επιτέλους- να αποκοπεί από ένα κομμάτι της ιστορίας που θυμούνται όλο και λιγότεροι οπαδοί του.
Οι ομάδες μεγαλώνουν με τρόπαια, «παράγουν» νέο κόσμο με συμμετοχή σε μεγάλα παιχνίδια και όχι με το ο,τιδήποτε άλλο που δεν αφορούν αυτές καθαυτές.
Ο οργανισμός του Άρη δεν έχει το περιθώριο να ασχοληθεί με κάτι που δεν τον αφορά άμεσα. Η ηθική ικανοποίηση του να «κόψει τον τίτλο», από ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό και ΑΕΚ δεν πρόκειται ούτε να του δώσει νέους οπαδούς, ούτε να ισχυροποιήσει την «μπράντα» του.
Σε 5 μέρες από σήμερα, έχει τελικό και, μέσω αυτού, μπορεί να σώσει και το γόητρο, το οποίο χθες έμεινε στάσιμο, να φτιάξει νέους οπαδούς, να παραμείνει σε ευρωπαϊκή τροχιά (που δεν το πέτυχε μέσω πρωταθλήματος) και -εν πάσει περιπτώσει- να κλείσει -μια και καλή- τους λογαριασμούς με το «στοιχειωμένο» του παρελθόν.
Υ.Γ1: Αγωνιστικά, ας τα αφήσουμε λίγο πίσω, γιατί ξέρουμε τι Άρη περιμένουμε. Σε αντίθεση, με τους προβλέψιμου της πόλης αυτής, δεν «μιλάμε» αναλόγως νίκης ή ήττας.
Υ.Γ.2: Ευτύχημα (και) για τον φετινό Άρη, που δεν κατάφερε να βγει Ευρώπη, μέσω πρωταθλήματος, μετά τη σεζόν 2018-19 Ευρώπη, να διαθέτει παίκτες της ψυχολογίας και της κλάσης του Μορόν. Οι μονάδες μιλούν, όταν πρέπει, ακόμη κι όταν οι άλλοι τριγύρω δεν ξέρουν (ή δεν έχουν) τι να πουν.
